current views are: 1

8 Φεβρουαρίου 2015
Δημοσίευση15:15

Η ευρωπαϊκή εξίσωση, τα συντηρητικά κόμματα του νότου και οι σοσιαλιστές

Η ευρωπαϊκή περιοδεία του Αλέξη Τσίπρα και του Γιάνη Βαρουφάκη την εβδομάδα που προηγήθηκε κατέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας τις προκλήσεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η νέα κυβέρνηση στη διαπραγμάτευσή της με τους εταίρους.

Δημοσίευση 15:15’
αρθρο-newpost

Η ευρωπαϊκή περιοδεία του Αλέξη Τσίπρα και του Γιάνη Βαρουφάκη την εβδομάδα που προηγήθηκε κατέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας τις προκλήσεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η νέα κυβέρνηση στη διαπραγμάτευσή της με τους εταίρους.

Γράφει ο Αλέξανδρος Δαλέκος

Η ευρωπαϊκή περιοδεία του Αλέξη Τσίπρα και του Γιάνη Βαρουφάκη την εβδομάδα που προηγήθηκε κατέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας τις προκλήσεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η νέα κυβέρνηση στη διαπραγμάτευσή της με τους εταίρους.

Η πεποίθηση του νεοεκλεγέντος Πρωθυπουργού ότι μπορεί, μόνος του, να σηματοδοτήσει μία δύναμη ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) δοκιμάστηκε σκληρά και οι λόγοι για αυτό ήταν πολλοί.

Κατ’ αρχήν, φάνηκε ότι ο Αλέξης Τσίπρας διαπράττει το ίδιο λάθος που είχε διαπράξει τους τελευταίους μήνες της πρωθυπουργίας του ο Αντώνης Σαμαράς. Προσπάθησε να πείσει για τις αναγκαιότητες της «επόμενης ημέρας» και όχι για τον τρόπο με τον οποίο θα ολοκληρώσει το τρέχον πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής. Σε αυτό το πλαίσιο, το ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους τοποθετήθηκε πριν από αυτό της άμεσης επίλυσης του δημοσιονομικού προβλήματος και της ολοκλήρωσης μίας σειράς μεταρρυθμίσεων, ακολουθώντας την αποτυχημένη τακτική που θέλει «το κάρο να μπαίνει μπροστά από το άλογο»…

Κατά δεύτερον, τόσο στις Βρυξέλλες όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, το μήνυμα «δώστε μας χρόνο να φτιάξουμε το πρόγραμμά μας και να συζητήσουμε» δεν ήταν εύκολο να γίνει δεκτό. Μία κυβέρνηση εν αναμονή, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυριζόταν ότι ήταν πριν από τις εκλογές, θα έπρεπε να έχει καταλήξει σε ορισμένους βασικούς πυλώνες και όχι απλώς να ρίχνει ιδέες στο τραπέζι που αργότερα τις παίρνει πίσω ή τις νερώνει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπόσχεση για σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, που προς το παρόν είναι θεωρητική και την ίδια στιγμή αμφισβητείται από σειρά πρωτοβουλιών της ίδιας της κυβέρνησης.

Τέλος και σε ό,τι αφορά στη στάση που τήρησαν απέναντι στον Πρωθυπουργό και στον υπουργό Οικονομικών οι διάφοροι συνομιλητές τους, κατέστη σαφές ότι κανένας εξ’ αυτών δεν θέλει ανατροπή του υφισταμένου πλαισίου. Προσαρμογές και αλλαγές θα μπορούσαν να γίνουν δεκτές, όχι όμως ανατροπές. Αυτό ήταν σαφές τόσο στην Επιτροπή και στην ΕΚΤ, κοινοτικούς θεσμούς που διασφαλίζουν τη συνέχεια και τη σταθερότητα, όσο επίσης στο Βερολίνο, στο Παρίσι και στη Ρώμη.

Ιδιαίτερη σημασία έχει να σταθεί κανείς στις δύο τελευταίες. Σε αυτές υπάρχουν σήμερα σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, που επιθυμούν μεν να… πριονίσουν τη γερμανική πανοπλία της λιτότητας, αλλά συνιστούν δυνάμεις του κυρίαρχου ευρωπαϊκού πολιτικού ρεύματος (political mainstream) που δεν σκοπεύουν να χαρίσουν σε ένα κόμμα της ευρωπαϊκής (ριζοσπαστικής) Αριστεράς αυτό το προνόμιο.

Επιπλέον, οι κυβερνήσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, χωρών που πέρασαν από προγράμματα προσαρμογής με δυσκολίες, δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι μία άνευ όρων ανταμοιβή του ΣΥΡΙΖΑ απλά και μόνο επειδή κέρδισε τις εκλογές. Δεν πρέπει δε να λησμονείται ότι και οι δύο χώρες της Ιβηρικής έχουν τις δικές τους εκλογές εντός του 2015.

Από όλα τα παραπάνω καθίσταται μάλλον σαφές ότι το μέτωπο του ευρωπαϊκού Νότου στο οποίο ομνύει ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά αρραγές είναι. Επομένως, οι ενδεχόμενες προσαρμογές πολιτικής που θα πρέπει να κάνει η κυβέρνηση δεν θα αποδειχθούν καθόλου εύκολες.


σχετικα αρθρα