Οι δύσκολες αποφάσεις του Αλέξη Τσίπρα

Γράφει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος 

Κάποιοι βιάζονται να κάνουν αποτίμηση της συμφωνίας του Γιούρογκρουπ στη βάση  μιας μανιχαϊστικής λογικής που καταδυναστεύει την πολιτική ζωή της χώρας εδώ και πολλά χρόνια. 

Αυτή η διαρκής σύγκρουση μεταξύ καλού και κακού μέσα από τα δύο ανταγωνιστικά στοιχεία, του φωτός και του σκότους μόνο αδιέξοδα έχει προσφέρει στην ελληνική κοινωνία. 

Κερδίσαμε, όχι χάσατε…το επικοινωνιακό παιχνίδι που παίζεται στις τηλεοπτικές οθόνες.    

Η εικόνα είναι μεικτή… κάποιοι επιχειρούν να περάσουν τη συμφωνία ως «κωλοτούμπα» κάποιοι άλλοι ως μεγάλη νίκη, η αλήθεια είναι στη μέση. Η επικοινωνιακή διαχείριση και η διαπραγμάτευση έτσι όπως διεξαχθεί με απειλές και γερμανικό σχέδιο «ξαφνικού θανάτου» ήταν απολύτως επιτυχής. 

Ο σκληρός πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει θέματα αλλά η πλειοψηφία αυτών που τον ψήφισαν Αλέξη Τσίπρα είναι ανακουφισμένοι και ευχαριστημένοι. Δεν έγινε αλλαγή σελίδας ακόμα, αλλά η κυβέρνηση διεκδίκησε και κέρδισε τη «γέφυρα» ώστε, πλέον, με ευθύνη και σχέδιο να δώσει τη μάχη για να αλλάξει τη σελίδα. Κάθε άλλη συζήτηση περισσεύει, είναι η ώρα ευθύνης και μάχης για όλους…

Υπάρχουν κάποιες φωνές κυρίως εντός του ΣΥΡΙΖΑ που εκτός ότι δεν κατάλαβαν τη λαϊκή εντολή αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι μια διαπραγμάτευση προϋποθέτει αμοιβαίες υποχωρήσεις και μπλόφες που αποσκοπούν στο συμβιβασμό. Και ο συμβιβασμός σημαίνει ότι δίνεις και παίρνεις για να πας σε μια λύση που δεν αφήνει, τουλάχιστον, σε καμία από τις δύο πλευρές την αίσθηση του βαριά ηττημένου. Στην περίπτωση που δε επιτυγχάνεται ο συμβιβασμός  μοιραία οδηγούμαστε σε ρήξη. 

Ο κίνδυνος μιας ρήξης με τους δανειστές ήταν υπαρκτός και ακόμα δεν έχει αποφευχθεί. 

Δυστυχώς πολλοί υπουργοί με πολύ υπερβολή προχώρησαν σε εξαγγελίες πέφτοντας στην παγίδα της δημοσιότητας που ήθελαν κάποιοι… Όλες αυτές οι υπερβολικές δηλώσεις δημιουργούν αντανακλαστικά σε άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα αλλά και προκαλούν τους πολίτες.

Για να υπάρξει θετική έκβαση στις διαπραγματεύσεις η κυβέρνηση εστίασε στη χαλάρωση των ασφυκτικών δημοσιονομικών στόχων σε συνδυασμό με διαρθρωτικές αλλαγές,  προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, ανασυγκρότηση του κράτους και πάταξη της φοροδιαφυγής. 

Η επικύρωση της συμφωνίας ήταν μια δύσκολη απόφαση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα χωρίς ιδεοληψίες και λεκτικές αγκυλώσεις. Αυτή η απόφαση είχε και έχει ως κύριο μέλημα την εξεύρεση μιας οριστικής λύσης θέτοντας σε προτεραιότητα την ουσία των πολιτικών που θα συμφωνηθούν και τα οικονομικά μεγέθη που θα κληθεί η κυβέρνηση του να εφαρμόσει.

Για να μην ξεχνιόμαστε η Γερμανία  στο πρώτο έκτακτο Γιουρογκρουπ απαιτούσε να κλείσει το υφιστάμενο πρόγραμμα και η αξιολόγηση και μετά θα συζητούσε την οποιαδήποτε νέα συμφωνία.

Στο δεύτερο ο κ. Ντάισελμπλουμ ζητούσε «ξερά» την παράταση του τρέχοντος προγράμματος.

Σήμερα έχουμε χρόνο-γέφυρα να αντικαταστήσουμε το πρόγραμμα.

Σε όρους πολιτικής επικοινωνίας είναι μια συμφωνία win win, όπως είπε και ο υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας Πιερ Κάρλο Παντοάν. Σε όρους πολιτικής ουσίας είναι απλώς ένα πρώτο βήμα που δίνει χρόνο στην Ελλάδα και χώρο στην Ευρώπη. 

Από την άλλη υπάρχει ένα πολιτικό κέρδος καθώς για πρώτη φορά διεθνοποιήθηκε με τόση ένταση το ελληνικό πρόβλημα ως ευρωπαϊκό και με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να δέχεται έντονη κριτική. Αμφισβητήθηκε η αυθεντία του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών και παράλληλα δημιουργήθηκε κλίμα σε ξένα διεθνή ΜΜΕ κατά των πολιτικών της τυφλής λιτότητας. Μάλιστα για πρώτη φορά πιέστηκε ενώ και η Γαλλία πίεσε προς την κατεύθυνση ενός έντιμου συμβιβασμού.   

Ο πρώτος λογαριασμός θα έρθει τη Δευτέρα αλλά τον Απρίλιο θα πρέπει να «κλείσει το ταμείο» που θα επιτρέψει την εκταμίευση των δόσεων προς την Ελλάδα και – κυρίως – τον Ιούνιο όταν αρχίζουν και οι μεγάλες αποπληρωμές δανείων για την χώρα μας. 

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μπροστά του πολλές και δύσκολες αποφάσεις που θα δοκιμάσουν τη συνοχή του κόμματος του.

Θα πρέπει να συγκρουστεί με πολιτικές επιλογές μιας ολόκληρης εικοσαετίας που είχαν ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση ενός μοντέλου με κύρια χαρακτηριστικά την ταύτιση κόμματος και κράτους, την ευνοιοκρατική ανάδειξη κρατικοδίαιτων συμφερόντων, τη διαπλοκή και την αδιαφάνεια. Μέσα στο κόμμα του αλλά και πολλοί που τον υποστήριξαν είναι ταυτισμένοι με τέτοια φαινόμενα και λογικές και περιμένουν την αντικαταβολή.  

Το μεγάλο στοίχημα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι αν θα συμβιβαστεί με αυτούς ή θα δώσει ξεκάθαρη απάντηση: αλλαγή και μεταρρύθμιση. 
Στα χρόνια του μνημόνιου οι πολίτες διαπίστωσαν ότι ο φόβος, η ατολμία, η ακινησία δεν οδηγούν στην έξοδο από την κρίση. 

Ο Αλέξης Τσίπρας, πολιτικός νέας γενιάς, έχει καθήκον να ανατρέψει τη «συντήρηση των πραγμάτων» που οδήγησε στην οπισθοδρόμηση. 

Η χώρα αν και βιώνει την οικονομική κρίση έχει ανάγκη μια νέα κοινωνική δυναμική, νέα αντίληψη, νέα νοοτροπία για να είναι ρεαλιστικό και ισχυρό το μήνυμα της ελπίδας. Με παρακμιακούς συνδικαλιστές και κρατικοδίαιτους ονειροπόλους δεν θα πάει μακριά… 

• Eurogroup
• Αλέξης Τσίπρας
• κυβέρνηση
• ΣΥΡΙΖΑ