current views are: 3

23 Οκτωβρίου 2015
Δημοσίευση07:21

Τελικά ο «Ολαντρέου» βγήκε ο καλύτερος μας φίλος

Η σχέση Ολάντ – Τσίπρα μοιάζει με κάτι θυελλώδεις έρωτες που βλέπουμε στις αμερικάνικες εμπορικές κομεντί. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες που ξεκινάνε στις πρώτες σκηνές με μια σκληρή σύγκρουση. 

Δημοσίευση 07:21’
αρθρο-newpost

Η σχέση Ολάντ – Τσίπρα μοιάζει με κάτι θυελλώδεις έρωτες που βλέπουμε στις αμερικάνικες εμπορικές κομεντί. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες που ξεκινάνε στις πρώτες σκηνές με μια σκληρή σύγκρουση. 

Η σχέση Ολάντ – Τσίπρα μοιάζει με κάτι θυελλώδεις έρωτες που βλέπουμε στις αμερικάνικες εμπορικές κομεντί. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες που ξεκινάνε στις πρώτες σκηνές με μια σκληρή σύγκρουση. Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια του φιλμ, αρχίζουν να έρχονται πιο κοντά ανακαλύπτοντας ότι είναι πολλά αυτά που έχουν κοινά! Για να καταλήξουν στο happy end με την  αναπόφευκτη γαμήλια τελετή που μαζεύεται όλο το καστ των ηθοποιών!

Ο Αλέξης Τσίπρας εγκαινίασε τη σχέση του με τον Φρανσουά Ολάντ με εκείνο το περίφημο (και όχι πολύ διπλωματικό, εδώ που τα λέμε) «Ολαντρέου», ο δε Ολάντ απάντησε δηλώνοντας, με κάθε δυνατό τρόπο, ότι αυτόν τον νεαρό ταραξία του Νότου δεν θέλει ούτε να τον δει στα μάτια του. Μετά τις 25 Γενάρη κάπως άρχισαν να ανέχονται ο ένας τον άλλο, για να φτάσουμε στην κορύφωση του ελληνικού δράματος, όταν ο γάλλος πρόεδρος φώναξε «ρε παιδιά ε όχι κι έτσι» απαντώντας στην πρόταση Σόιμπλε να στραγγαλιστεί χρηματοπιστωτικά η Ελλάδα. Έκτοτε, Αλέξης και Φρανσουά, έγιναν αυτοκόλλητοι αναβιώνοντας εκείνο το Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία του Καραμανλή με τον Ντε Γκολ (αρχικά) και τον Ντ’ Εστέν (αργότερα).

Μπορεί ο Ολαντρέου να βγήκε ο καλύτερος μας φίλος, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε δύο βασικά πράγματα. Πρώτον, ναι μεν ο Ολάντ δεν υιοθέτησε την (τα μυαλά στα κάγκελα) γραμμή Σόιμπλε, αλλά ούτε τη γερμανική επικυριαρχία αμφισβήτησε, ούτε και την πολιτική  της λιτότητας. Ο Ολάντ απορρίπτει τις ακρότητες, όχι, όμως, αυτό καθ’ αυτό το statusquo. Δεύτερον, στην πραγματική ζωή και στην ακόμα πιο… πραγματική διεθνή διπλωματική σκηνή, τίποτα δεν δίνεται δωρεάν. Τα πάντα έχουν κόστος και για τα πάντα ζητιούνται ανταλλάγματα.

Δεν θα ήταν υπερβολικός ο ισχυρισμός ότι η επίσκεψη του γάλλου προέδρου στην Αθήνα εντάσσεται στα πολιτικά (και όχι μόνο) ανταλλάγματα για την ευνοϊκή στάση της Γαλλίας στο ελληνικό ζήτημα. Πρώτα απ’ όλα, ο Ολάντ και το Σοσιαλιστικό Κόμμα με την πολιτική της «αλληλεγγύης στην Ελλάδα» (είτε αυτή αφορά το δημοσιονομικό είτε το προσφυγικό), στέλνουν ισχυρό μήνυμα στην κοινή γνώμη της χώρας τους ότι δεν έχουν χάσει την προοδευτική ψυχή τους. Βοηθώντας τον αδύναμο δείχνουν ότι η αλληλεγγύη αποτελεί ακόμα πυλώνα της πολιτικής τους, πράγμα που διαφοροποιεί τους Σοσιαλιστές από τη Δεξιά εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2017. Επιπλέον, στο εσωτερικό της Αριστεράς, κλείνουν το μάτι στους ψηφοφόρους του Κομουνιστικού Κόμματος  και του Μελανσόν, επιδεικνύοντας τη φιλία τους με τον «αντάρτη» Αλέξη. Η επίσκεψη Ολάντ αποτελεί, δηλαδή, μια διεθνή κίνηση με εγχώρια πολιτική στόχευση.

Οι στοχεύσεις, όμως, της επίσκεψης δεν είναι μόνο πολιτικές. Οι Γάλλοι θέλουν να κάνουν και δουλειές, διεκδικώντας μερίδιο από την πίτα των ιδιωτικοποιήσεων. Τα βαριά τους ονόματα είναι η SUEZ, ο μεγάλος παίχτης παγκοσμίως στις εταιρίες ύδρευσης, καθώς και Vinci στους αυτοκινητοδρόμους, η οποία μάλιστα ήδη συμμετέχει στην κατασκευή της Κορίνθου – Πάτρας, όπως και στη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου . Επιπλέον, γαλλικές εταιρίες διεκδικούν συμμετοχή στα ενεργειακά δίκτυα και (όπως είναι αναμενόμενο) στα εξοπλιστικά προγράμματα. Τέλος, δεν πρέπει να υποτιμηθεί η γαλλική προθυμία να παράσχει «τεχνική υποστήριξη» στην εφαρμογή του Μνημονίου, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης. Να έχουμε κατά νου ότι «τεχνική υποστήριξη» σημαίνει πάντοτε πρόσβαση σε σημαντικές πληροφορίες του… υποστηριζόμενου. Είπαμε. Στον κόσμο μας τίποτα δεν είναι τζάμπα. Ακόμα και οι στενές φιλίες έχουν το αντίτιμό τους!


σχετικα αρθρα