Καμιά φορά δακρύζουν και οι αλήτες, ρουφιάνοι…

Δημοσιογραφία κι ευαισθησία είναι δύο λέξεις που σπάνια κάνουν δίδυμο. Παρά τα όσα λέει το σινάφι για τον εαυτό του, το επάγγελμα σε κάνει σιγά – σιγά αναίσθητο. Η δουλειά είναι να μεταφέρεις τις ειδήσεις και ως γνωστό «δεν υπάρχουν καλές ειδήσεις». Η ρουτίνα του μεροκάματου είναι πόλεμοι, φυσικές καταστροφές, αιφνίδιοι ή φυσιολογικοί θάνατοι, άνθρωποι που χάνουν τις δουλειές και τα σπίτια τους, άνθρωποι που βασανίζονται με κάθε δυνατό τρόπο…  Όσο περνούν τα χρόνια, τα τρομακτικά θέματα με τα οποία καταπιάνεσαι όλο και λιγότερο σε αγγίζουν συναισθηματικά. Μάλλον πρόκειται για ασυνείδητο μηχανισμό άμυνας για να μπορέσεις να αντέξεις. 

Καμιά φορά, όμως, ακόμα και οι πιο χοντρόπετσοι «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι» (καλή ώρα…) δακρύζουν με όσα βλέπουν. Είναι όταν οι εικόνες έχουν τόση δύναμη και οι όποιες εκλογικεύσεις μοιάζουν τόσο αδύναμες, που μπορεί και να συγκινηθούν ακόμη και όσοι, στην καριέρα τους, έχουν καλύψει καμιά πενηνταριά πολύνεκρα αεροπορικά δυστυχήματα. Αυτές τις ημέρες συμβαίνει σχεδόν καθημερινά με τις εικόνες που έρχονται από τη Μυτιλήνη και τα άλλα νησιά του Αιγαίου. Τα νεκρά παιδιά, τα παιδιά που μισοπνιγμένα τους κάνουν τεχνητές αναπνοές, τα παιδιά με τα σωσίβια που τα σκεπάζουν τα κύματα, τα παιδιά που κλαίνε, τα παιδιά με τα φοβισμένα βλέμματα, τα παιδιά που στοιχειώνουν αυτές τις μέρες. 

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, δεν χωρούν μισόλογα. Κάτι παλιοί, φωτισμένοι δάσκαλοι, μάς έλεγαν ότι ένας πολιτισμός κρίνεται από το πώς συμπεριφέρεται στα παιδιά. Από το πώς, δηλαδή, συμπεριφέρεται στους πιο αδύναμους και αθώους. Έτσι ακριβώς είναι! Ας μην προσπαθήσουμε καν να φανταστούμε πώς θα μάς κρίνουν τα βιβλία Ιστορίας του μέλλοντος αν δεν σταματήσουμε τους καθημερινούς πνιγμούς παιδιών στο Αιγαίο… 

Προφανώς το προσφυγικό είναι περίπλοκο ζήτημα. Προφανώς δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Προφανώς το οικονομικό και πολιτικό κόστος είναι μεγάλο. Προφανώς η Ελλάδα που έχει λυγίσει από την κρίση, δεν μπορεί να σηκώσει όλο το βάρος του προσφυγικού. Εξίσου προφανώς, όμως, καμιά κοινωνία δεν μπορεί να φέρει επαξίως τον χαρακτηρισμό «ανθρώπινη», αν ολιγωρεί τη στιγμή που εκτυλίσσεται μια απίστευτη ανθρωπιστική καταστροφή. Η προστασία της ανθρώπινης ζωής (και μάλιστα της ζωής του παιδιού) αποτελεί το ύψιστο καθήκον όλων μας. 

Να ακούσουμε, λοιπόν, την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Υπάρχει τρόπος να περιοριστούν δραστικά οι θάνατοι στο Αιγαίο: Να ανοίξει στον Έβρο ασφαλής δίοδος για τους πρόσφυγες, να αρθούν τα εμπόδια στον «βαλκανικό δρόμο», το δρόμο, δηλαδή, που οδηγεί στις χώρες προορισμού των προσφύγων. Το επιχείρημα είναι απλό. Αν μπορούν να περάσουν με ασφάλεια από την ξηρά, θα σταματήσουν επιλέγουν το «πέρασμα του θανάτου» από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα. 

Το άνοιγμα της ασφαλούς διόδου σε καμιά περίπτωση δεν συνιστά συνολική λύση για το προσφυγικό. Τα παιδιά που πνίγονται, θα σώσει… 

• δημοσιογραφία
• Μυτιλήνη
• προσφυγικό