Το σενάριο της «δεξιάς παρένθεσης» και πώς ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει το… μάτι στο ΠΑΣΟΚ

Το σενάριο της προσφυγής στις κάλπες, ανοιξιάτικα, μπορεί να μην αποτελεί επιλογή για τον Α. Τσίπρα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι ανοιχτό, όσο μάλιστα οι δανειστές επιμένουν στις παράλογες, κατά την κυβέρνηση, αξιώσεις τους. Το σενάριο αυτό όμως, πάει «πακέτο» και με κάτι ακόμη: το σενάριο της δεξιάς παρένθεσης.

Το σχέδιο είναι σχετικά απλό στη σύλληψή του: το Μ. Μαξίμου αποφασίζει ότι δεν υπάρχει περιθώριο προσέγγισης με τους κ.κ. Σόιμπλε και Τόμσεν και από τη στιγμή αυτή, ανεβάζουν «στροφές» εναντίον τους. Με ρητορική που συσπειρώνει όμως, τη στενή κομματική βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Γίνονται οι εκλογές, ο Κυρ. Μητσοτάκης τις κερδίζει (με ποιους συμμάχους, αν δεν πετύχει αυτοδυναμία, είναι άλλο, ειδικό «κεφάλαιο»), ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει ένα συμπαθητικό ποσοστό που τον καθιερώνει ως αξιωματική αντιπολίτευση. Ο Κυρ. Μητσοτάκης όμως, υποχρεώνεται να ψηφίσει τα μέτρα που δεν ψήφισε η σημερινή κυβέρνηση και από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνησή του. Σε σύντομο χρονικό διάστημα γίνονται και πάλι εκλογές με το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, αφού ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν θα έχει βρει 200 «προθύμους» για εκλογικό σύστημα που θα ισχύσει από την επόμενη αναμέτρηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται στην εξουσία, και αφού θα έχει αποδείξει στην πράξη -όπως υποστηρίζουν από την Κουμουνδούρου- ότι είναι το κόμμα που διαπραγματεύεται σκληρά (εν αντιθέσει με τον Κυρ. Μητσοτάκη δηλαδή…). Και από τη στιγμή εκείνη αρχίζουν οι διερευνητικές, με ποιον θα συγκυβερνήσει. Η αποδοχή του Α. Τσίπρα στους κόλπους της ευρωσοσιαλιστικής ομάδας και η στήριξη που εκείνη έχει δώσει στην ελληνική διαπραγμάτευση, προϊδεάζουν ότι είναι μονόδρομος η συνεργασία με την Φ. Γεννηματά. Που είναι άλλωστε εγγύτερα ιδεολογικά στον ΣΥΡΙΖΑ από ό,τι ο Π. Καμμένος.

Και παρότι τα γεγονότα που περιγράφουμε είναι του μακρινού πολιτικού μέλλοντος, παρότι η πολεμική μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ –ΠΑΣΟΚ στο θέμα της διαπραγμάτευσης αλλά και εκείνο της εξεταστικής για τα δάνεια καλά κρατά, μέσα στην εβδομάδα που πέρασε είχαμε δύο προσεκτικά «ανοίγματα» από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ:

Ο Δ. Παπαδημούλης, σε πρόσφατη συνέντευξή του, διαπίστωνε μεν ότι «ο Πιττέλλα και ο Σουλτς κάνουν πολύ θετικότερες δηλώσεις για την Ελλάδα και την κυβέρνηση Τσίπρα απ’ ό,τι η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης», ωστόσο «εμείς είμαστε ανοιχτοί για τη διαμόρφωση μια ευρύτερης προοδευτικής συμμαχίας και στην Ελλάδα, αντίστοιχης με αυτή που οικοδομούμε βήμα βήμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο». 

Αλλά και ο διευθυντής της Κοινοβ. Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Ζαχαριάδης (σε άρθρο του στο ΑΠΕ –ΜΠΕ) σημείωνε: «Οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις, με την αυτονομία στο ρόλο αλλά και την αυτονομία τους στον πολιτικό λόγο, πρέπει να ρίξουν γέφυρες επικοινωνίας, όχι κατ΄ ανάγκη για να συμφωνήσουν σε κυβερνητικές λύσεις και σχήματα, αλλά για να διαμορφώσουν τουλάχιστον τις απαραίτητες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις για να ανταπεξέλθει η χώρα μέσα στη κρίση… Η ψηλάφηση πραγματικών πεδίων συμφωνίας και σύγκρουσης θα δώσει νέο περιεχόμενο και στην πολιτική συζήτηση αλλά και στη διαχείριση των πολιτικών θεμάτων. Θα κάνει καλό στην χώρα, καλό στη δημοκρατία, καλό στο πολιτικό σύστημα».

Μερικά πράγματα «φωνάζουν», θα έλεγε κανείς…

• Αλέξης Τσίπρας
• Μέγαρο Μαξίμου
• Πάνος Καμμένος
• ΣΥΡIZA