Star Alert: Αθέατος πάντα ο Απρίλης, μα υπαρκτός!

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Μ. ΤΡΙΤΗ
ΜΟΛΙΣ ΣΗΜΕΡΑ βρήκα το θάρρος και ξεσκέπασα το κηπάκι σαν φέρετρο. Με πήραν κατάμουτρα οι μυρωδιές, λεμόνι, γαρίφαλο. 
Ύστερα παραμέρισα τα χρόνια, τα φρέσκα πέταλα και να: η μητέρα μου, μ’ ένα μεγάλο άσπρο καπέλο και το παλιό χρυσό ρολόι της κρεμασμένο στο στήθος. 
Θλιμμένη και προσεκτική. Πρόσεχε κάτι ακριβώς πίσω από μένα. 
Δεν πρόφτασα να γυρίσω να δω γιατί λιποθύμησα. 
… Οδυσσέας Ελύτης…  

Ο Απρίλης είναι η εφηβεία της Άνοιξης. Έχει ορμές, ορμόνες, πάθος χωρίς όρια και αναστολές. Σε λίγο, θα ναι Μάης, θα κουραστεί και θα χει σίγουρη και ματαιόδοξη κατάδική της, δεδομένη την ομορφιά της! Τώρα να περπατάς νύχτα και να μυρίζουν ήδη, νυχτολούλουδα, πασχαλιές, τρυφερές λεμονιές, εκμαυλιστικές νεραντζιές σε λουλουδάκια μικρούλια, τέλεια, θεϊκού καλλιτέχνη έργα! Η έκρηξη της άνοιξης! Και ναι! «Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη» και «ανάκουστος κελαϊδισμός και λιποθυμισμένος» και «νύχτα γεμάτη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια»! 

Πάσχα και άνοιξη, Θεέ μου! Θάνατος και γέννηση και Ανάσταση! Δε ξέρω αν ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου –μάλλον όχι- αλλά για μας, τις μνήμες, τα παιδικά χρόνια σε εκκλησιές στα χωριά των παππούδων, όταν ο χρόνος κυλούσε βασανιστικά και άχρονα αργά, τα μεσημέρια της ησυχίας και του ύπνου των μεγάλων διαρκούσαν για πάντα και είχε ο κόσμος χρώματα και μυρωδιές οι μήνες και για μας, ακόμα και τους πιο ξενομανείς, αυτή μόνο μπορεί να ναι η άνοιξη και καμία άλλη. 
Πρέπει να ‘χει σιωπή και προσμονή. Να ‘χει έναν ήχο πένθιμο καμπάνας και μια στέρηση, κάποια νηστεία, μια μικρούλα αυτοτιμωρία. Να ‘ναι γεμάτη λουλούδια, όλο ζωή, όχι έτοιμα να πεθάνουν, σα κατακόκκινες αιμάτινες παπαρούνες ή μωβ λυτρωμένες πασχαλιές, μικρά κυκλάμινα συστολικά να στρέφουν το λιγωτικό τους χρώμα το έντονο, στο χώμα. Να ‘χει τα ρούχα τα καλά, τα καινούργια και τα κόκκινα ή λευκά λουστρίνια παπούτσια στο κουτί, να φορεθούν στην Ανάσταση και την Κυριακή, την πολυπόθητη του Πάσχα. Να ‘χει λαμπάδες με κορδέλες, στολίδια, τούλια και χρώματα ανοιξιάτικα τρελά. Να ‘ναι η άνοιξη εκμαυλίστρια, να σ’ αφαιρένει, να σε τρελαίνει, να σου απαγορεύει και να σου υπόσχεται. Να ‘ναι κεριά ανάμενα σε λιτανείες και περιφορές, βλέμματα σκοτεινά, ελάχιστα φωτισμένα σε φλόγα που τρεμοσβήνει, που κάνουν Χιροσίμα από το πάθος και αγγίγματα τυχαία, να γίνονται εγκαύματα στην ανύποπτή σου σάρκα. 

Και να ‘χει πάντα συννεφιά τη Μεγάλη Παρασκευή. Και ήλιο στην Ανάσταση. Και η γλύκα του θανάτου με την υπόσχεση της αρχής της πάλι και η θυσία και η προσφορά να ‘ναι καιρός και μνήμη και συνέχεια και όλο τέλος και πάλι αρχή και δως του και ξανά και τίποτα να μη τελειώνει και η μνήμη να ‘ναι γεμάτη βεγγαλικά και πυροτεχνήματα να σκάνε τον Απρίλη χέρι χέρι και φιλημένο από τον Μάη, στον αέρα… 
… Ξελογιάστρα, παλιό γόησσα, όλο ψεύτικους όρκους, έτοιμη να σε παρασύρει η άνοιξη. Και αυτή, μετά η στυλιζαρισμένη, περίτεχνη τακτική του Βυζαντίου, με την αλαζονεία της σοφίας και της ποιότητας της, κάθε χρόνο να σε κάνει να λατρεύεις έναν Θεό, σα Βάκχο, ή σαν Άδωνη! Και να χάνεις τον χρόνο και το στίγμα σου! Και να θες να τους παραδοθείς, σχεδόν ερωτικά και λιγωμένα! Και μερικές φόρες να καταφέρνεις ίσως και να ενδίδεις! Άλλες πάλι όχι… 

… να λοιπόν γιατί δεν καταδέχεται η ψυχή μου τώρα να φορέσει τα καθημερινά της. Λύστε το θέμα της διαφήμισης με τη νονά Κατερίνα Στανίση και τον Ελληνάρα που τολμά να ψήνει λαικό αρνί σε πλαστική καρέκλα, να νιώσετε σπουδαίοι χωρίς εμένα. Κατακεραυνώστε τον Γιώργο Χρονά, που οι περισσότεροι που γράφουμε ή κάνουμε πως γράφουμε του χρωστάμε υλικό από αυτό που φτιαχτήκαμε, γιατί είπε ότι σκέφτεται και δε σας άρεσε. Παρακολουθήστε κάθε βήμα των Καραντάσιαν, των τίποτα εισαγωγής, εις το όνομα της τηλεθέασης, σαν τάχα, διαφήμιση για ένα νησί, που είναι, ούτως ή άλλως, διάσημο και πανέμορφο σαν παράδεισος για το βλέμμα του θεού, να ξεκουράζεται από ψηλά που αντικρίζει τόση προστυχιά και ασχήμια. Διατυμπανίστε την αποκλειστικότητά σας. Μοιράστε δίκαιο ή καταδικάστε από άμβωνες παντογνωσίας ή θρόνους αυθεντιάς. 

Τα ίδια θα κάνω και εγώ σε λίγες μέρες –από τη Δευτέρα του Πάσχα και μετά όμως- όμως τώρα με έπιασε η άνοιξη, μου ψιθύρισε πως ακόμα έχω χρόνο να κάνω πως αναγεννιέμαι, με λίγωσε η κατάνυξη των ήμερων της και λέω να κάνω παύση εχθροπραξιών, κανονικών ή προβακατόρικων. 

Ουσία έχουν και σπουδαιότητα οι άνθρωποι που μόλις γνώρισα απ τα «Παιδικά Χωριά SOS», μια μάνα καρδιάς που έχει 24 υπέροχα παιδιά, ένας υπέροχος νέος που μεγάλωσε εκεί και τώρα ζει ολοκληρωμένος, χρήσιμος άνθρωπος, επιτυχημένος επαγγελματικά και έχει οκτώ αδέλφια με συγγένεια ψυχής, ο πρόεδρος ο κ. Πρωτόππας που ξέρει ένα μεγάλο μυστικό, την αγάπη και μια μάνα που βοηθήθηκε να μην νικηθεί από την κρίση και να μη χάσει την αξιοπρέπειά της και ένα νέος άνδρας που προσφέρει στις οικογένειες με οικονομικά προβλήματα να μη σκορπιστούν στην κρίση.   

Ετοιμάζει η ψυχή μου λοιπόν τα καλά της που της αγόρασαν δώρο, τα ανοιξιάτικά της, με το κοντό μανίκι και μια ζακετούλα εύκαιρη, μη και κάνει ψυχρά εκείνο το βράδυ και βγάζει από το κουτί τα λευκά της λουστρίνια με τα λουλούδια στο λουράκι για να πάει να κάνει Ελπίδα και όχι σίγουρα Ανάσταση… 

… και φυσικά εσείς έχετε δίκιο! Και φυσικά εγώ, η πασιονάρια των βόθρων (κάπου, κάποιος, σε ένα μπλογκ έτσι μ’ αποκάλεσε) και συντετριμμένη γυνή χωρίς να του πλύνω τα πόδια του πάνσοφου, σίγουρου, αυστηρού κριτή μπλόκερ, δικαιούμαι να μεταλάβω υπόσχεση σωτηρίας και κάθαρσης, να συχωρέσω και να συχωρεθώ και να πιστέψω βαθιά, νεορθόδοξα, πως του χρόνου, καλύτεροι άνθρωποι μπορεί να μαστε όλοι! Ναι, ναι! Στους μικρόκοσμους του γραφείου είμαστε οι σπουδαίοι. Έχουμε εξουσία μπροστά στα αντιφεγγίσματα των ανοιχτών κομπιούτερ μας. Όμως, έξω, έχει άνοιξη και άμα κοτάμε ας βγούμε… Ξέρεις;… Αυτή θα μας νικήσει! 

• Αλεξάνδρα Τσόλκα