Η Νατάσα Παπαμιχαήλ στο Newpost: «Η κοινωνική παθογένεια κατέληξε σε στάση ζωής»!

Ανεβάζει για πέντε συνολικά παραστάσεις την «Έρημο», μια άξια αναφοράς μουσικοθεατρική παράσταση που φέρει την υπογραφή της. Στην παράσταση αυτή έχει βάλει τις γνώσεις, την εμπειρία της και προπαντός το μεράκι της. Ο λόγος για τη Νατάσα Παπαμιχαήλ, η οποία μας μιλά για την «ανθρώπινη Έρημο», αυτή που έρχεται ως αποτέλεσμα της αποξένωσης, του εγωκεντρισμού, της έλλειψης παιδείας και διάθεσης για προσφορά που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο άνθρωπο.
Από τη Φανή Πλατσατούρα

– Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζεται πάνω στη σκηνή ερμηνεία με χορό, όπως βλέπουμε στην «Έρημο»; 

«Γενικά η σκηνή είναι δύσκολο αλλά και υπέροχο πράγμα. Η κίνηση και ο χορός είναι απλά μια διαφορετική γλώσσα, ίσως, λίγο πιο αφαιρετική. Ο λόγος τις περισσότερες φορές είναι πιο άμεσος. Στον χορό πρέπει να βρει κανείς τους τρόπους για να μεταφέρει το συναίσθημα στον θεατή με όργανο το σώμα χωρίς να γίνει περιγραφικός. Το ίδιο δεν ισχύει και στη μουσική ή τις εικαστικές τέχνες? Νομίζω ότι έχει δυσκολίες όπως έχουν όλα».  

– Η παράσταση μιλά για την «ανθρώπινη Έρημο». Την αποξένωση, την έλλειψη επικοινωνίας και εμπιστοσύνης προς τους συνανθρώπους μας. Γιατί οδηγηθήκαμε τελικά σ΄ αυτή την Έρημο και πως θα βγούμε από αυτήν; 

«Ο εγωισμός, η αλαζονεία, η αίσθηση ότι μόνοι μας μπορούμε καλύτερα, μας έκανε πολύ κλειστούς και φοβισμένους. Ξεχάσαμε το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης και την ανάγκη να είμαστε κοινότητα και επικεντρωθήκαμε στο εγώ μας. Γίναμε εγωκεντρικοί και παράλληλα παθητικοί. Είναι πολύ σημαντικό. Οι άνθρωποι πια χωρίζονται σε κανονικούς και μη, σε νόμιμους και παράνομους, σε βολεμένους και μη, με κριτήρια χωρίς λογική. Είναι ανάγκη να καταλάβουμε ποιός είναι το θύμα και ποιός ο θύτης. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το “ανθρώπινο συμφέρον” μας και να πάρουμε μια ξεκάθαρη θέση απέναντι στα πράγματα».  

– Πόσο εγκλωβισμένοι είμαστε σε μία «ψευδή ελευθερία»; Πόσα εγκλήματα στο όνομα αυτής της «ψευδοελευθερίας» βλέπετε να διαπράττονται καθημερινά γύρω μας; 

«Φτάσαμε να νιώθουμε ελεύθεροι όταν έχουμε ένα μεγάλο σπίτι, μια καλή δουλειά, όταν μπορούμε να καταναλώνουμε συνεχώς περιττά προιόντα. Η αξία ενός ανθρώπου έφτασε να αξιολογείται σύμφωνα με “τι έχει” και όχι από το τι είναι, πως σκέφτεται η το πως αισθάνεται… και όλο αυτό ενισχύει την αλαζονική διάθεση του ανθρώπου. Απομακρυνθήκαμε από την ουσία και τη φύση μας και σταματήσαμε να νοιαζόμαστε γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Αυτή η κοινωνική παθογένεια κατέληξε σε στάση ζωής, που εξυπηρετεί με τη σειρά της απάνθρωπα κοινωνικά συστήματα».    

– Μιλήστε μου για εσάς. Πώς οδηγηθήκατε στη σύλληψη της ιδέας για τη συγκεκριμένη παράσταση, πως ξεκινήσατε το ταξίδι στον χώρο της Τέχνης και που επιθυμείτε να καταλήξει το ταξίδι αυτό; 

«Έχοντας ζήσει όλη μου τη ζωή σε μια πόλη με έχει απασχολήσει ιδιαίτερα ο απόμακρος τρόπος ζωής μας. Είναι λίγο παράλογο να έχεις τόσο κοντά σου τόσους ανθρώπους και να μην μπορείς να μοιραστείς μαζί τους τη ζωή. Να διαγράφει ο καθένας τη δική του πορεία χωρίς κοινό στόχο. Δεν είναι εύκολο να εξηγήσω πως ξεκίνησε αυτό το ταξίδι. Αισθανόμουν όμως ότι κάποια διαφορετική ποιότητα ζωής μου προσφέρει όλο αυτό… μακρυά από συμβιβασμούς και αριθμούς. Το σίγουρο είναι ότι το ταξίδι αυτό είναι ταξίδι ζωής και δεν μπορώ να φανταστώ την κατάληξη. Επιθυμώ να μου επιφυλάσσει συνεχώς εκπλήξεις, να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον για να περνάω στο επόμενο βήμα και να με ολοκληρώνει σαν άνθρωπο». 

– Είστε απόφοιτος της σχολής “The Arts Educational School” του Λονδίνου. Γιατί δεν μείνατε εκεί να δημιουργήσετε; Το αγγλικό κοινό που συναντήσατε θεωρείτε πως είναι πιο εκπαιδευμένο θεατρικά σε σύγκριση με το ελληνικό; 

«Το να ζήσει κανείς για ένα διάστημα στο εξωτερικό είναι μια εμπειρία πολύ δυνατή και χρήσιμη. Απο κει και πέρα όμως ο καθένας διαλέγει τον τόπο και τους ανθρώπους με τους οποίους θέλει να συνδεθεί και να μοιραστεί τις εμπειρίες του. Στην Ελλάδα πιστεύω ότι οι προσπάθειες που γίνονται από τους συναδέλφους είναι αξιοθαύμαστες, αναλογιζόμενος κανείς τα ελάχιστα μέσα που διαθέτουν οι καλλιτέχνες και τις ελάχιστες ευκαιρίες που τους δίνονται για να δημιουργήσουν. Αυτό όλο έχει μια δυναμική που είναι ενδιαφέρουσα κι ελπιδοφόρα. Όσο για το ελληνικό κοινό σίγουρα δεν είναι εκπαιδευμένο θεατρικά και στον χορό τα πράγματα είναι ακόμα δυσκολότερα».

*** Από 29 Μαΐου έως 2 Ιουνίου η «Έρημος» παρουσιάζεται στο θέατρο Olvio.
 

• θέατρο Olvio