current views are: 1

15 Οκτωβρίου 2013
Δημοσίευση03:38

Αγαπημένη Ντέπυ Γκολεμά, εμείς οι κατεστραμμένοι δημοσιογράφοι σε ποιο αφεντικό να πάμε να ξύνουμε μολύβια;

Κάναμε αυτή τη δουλειά, αρκετοί από μας, γιατί, στην ουσία, στη δεκαετία του ’90 είχαν ανοίξει πολλά ΜΜΕ και υπήρχαν θέσεις εργασίας.

Δημοσίευση 03:38’
αρθρο-newpost

Κάναμε αυτή τη δουλειά, αρκετοί από μας, γιατί, στην ουσία, στη δεκαετία του ’90 είχαν ανοίξει πολλά ΜΜΕ και υπήρχαν θέσεις εργασίας.

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα –κατεστραμμένη!

Κάναμε αυτή τη δουλειά, αρκετοί από μας, γιατί, στην ουσία, στη δεκαετία του ’90 είχαν ανοίξει πολλά ΜΜΕ και υπήρχαν θέσεις εργασίας. Πιο πριν, οι εφημερίδες και τα κρατικά κανάλια της τηλεόρασης και ραδιοφωνίας που υπήρχαν ήταν κλειστά σαν λέσχες VIP. Κάποιοι ρομαντικά πιστεύαμε -ήμασταν και παιδιά, μη νομίζεις- πως με τις αποκαλύψεις, τις αλήθειες, τις λέξεις μας, θα μπορούσαμε αν όχι να αλλάξουμε, τουλάχιστον να βοηθήσουμε φωτίζοντας μικρά κομμάτια της πραγματικότητας.

Οι περισσότεροι δουλέψαμε για καιρό απλήρωτοι, στη λάντζα, παιδιά της καρπαζιάς, μικροί Τζανετάκοι στις ελληνικές ταινίες να ξημεροβραδιαζόμαστε έξω από σπίτια, σε πεζοδρόμια μεγάρων, στα στενά μπροστά από τα υπουργεία. Και ποιος ξέρει από ποιά μαζοχιστική διάθεσή μας όσα βρίσκαμε, τόσο πορωνόμασταν, ως εθελοντές σε μια δουλειά κυρίως αχάριστη, με πρόσκαιρη την επιτυχία της και ημερησίας καύσης και μόνιμο τον αγώνα της και την αποτυχία. Ζήσαμε όλα αυτά που κοσμούν τις εργασίες όλων, πόσο περισσότερο των έστω λίγο περισσότερο προβεβλημένων. Δηλαδή, τους φαβοριτισμούς, τα μπιλιετάκια από τα πολιτικά κόμματα, τις εκάστοτε γκόμενες, την οικογενειοκρατία. Πέρναγαν μπροστά στα μισθολόγια και στους τίτλους όλοι αυτοί και σκάβαμε το βουνό, οι υπόλοιποι τα ειλωτάκια, που από ένα σημείο και μετά και τίποτα άλλο δε μάθαμε να κάνουμε εκτός από το να γράφουμε.  

Κάποια στιγμή το τοπίο όλο άλλαξε. Τα ΜΜΕ άλλαζαν χέρια και οι παραδοσιακοί εκδότες, οι δημοσιογράφοι που τέλειωσαν, η εποχή της αθωότητας –αν υπήρξε ποτέ- έγινε παρελθόν. Οι εκδότες, οι καναλάρχες, οι ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών σταθμών, είχαν πολλά μέσα στα χέρια τους, έχαναν και καράβια, φτιάχνανε και μεγάλα έργα, είχαν και τεράστιες βιομηχανίες και συγγενείς βουλευτές και φίλους υπουργούς και για έναν ύπνο χώριζαν πλούσιοι – εκδότες με πολιτικούς και τους μεγαλοδημοσιογράφους να συναγελάζονται μαζί τους σε σκάφη, βίλες και αιγαιοπελαγίτικες διακοπές. Συνεχίσαμε να δουλεύουμε, με λιγότερες αυταπάτες φυσικά. Και συνεχίσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας με όση περισσότερη δύναμη είχαμε για να αγνοούμε την απληρωσιά, την αδικία, τις απολύσεις, τα λοκ άουτ, αλλά να μπορούμε να ζούμε τις οικογένειές μας, να πληρώνουμε τις εφορίες και τα ταμεία μας, να επιβιώνουμε αλλά να μπορούμε να κοιτάξουμε και τους ανθρώπους στα μάτια. Συχνά μπορέσουμε να επιλεγούμε αφεντικά, άλλοτε πάλι όχι. 

Προσωπικά δούλεψα στην ΙΜΑΚΟ, χαίροντας ελευθερίας στα κείμενά μου και χωρίς ελέγχους, με χρόνο και άνεση να την ψάχνω ώστε να γράφω και τίποτα της προκοπής. ΟΚ! Γράφαμε και φωτογραφίζαμε και τίποτα οπίσθια, είναι αλήθεια, αλλά δεν καταλαβαίναμε πως ήταν καθοριστικά για την οικονομική κρίση και μάλλον δεν ήμασταν από εκείνους τους δημοσιογράφους που σε διπλαρωμένες δουλειές, ανέβαζαν κασέ, λέγοντας μετά στο κοινό και κάνοντας πλάτες σε λαμόγια. Δεν πήγαμε χέρι χέρι με την εξουσία αλλά με κάνα ξέκωλο, που όπως και να το κάνεις πιο ευχάριστο είναι –για μας τουλάχιστον- από τις βραχνιασμένες και τάχα μου πεφωτισμένες μεσσιανικές φωνές πολιτικών που συνήθως έχουν τα ίδια αφεντικά – χρηματοδότες με μεγαλοδημοσιογράφους. 

Γιατί στα λέω όλα αυτά αγαπημένη Ντέπυ αν και τα ξέρεις; Γιατί σε άκουσα να κάνεις τοποθέτηση στην όλο βαθύτητα εκπομπή «Μες στην Καλή Χαρά», με την κα. Σπυροπούλου να σου χαμογελάει ικανοποιημένη, με ύφος «πες τα να μη τα πω» και να λες πως ο Κωστόπουλος φταίει γιατί κατέστρεψε μια γενιά δημοσιογράφων και πως δεν παραδέχεται την επιρροή του στην καταστροφή αλλά μπόρεσε και χώθηκε στα χειρόγραφά μας και στα μυαλά μας. Για τον Κωστόπουλο, Ντέπυ και τον κάθε Κωστόπουλο – αφεντικό, μπορείς να έχεις όποια άποψη θες και να την τεκμηριώνεις, όπως επιθυμείς με τη δυνατότητα των ίδιων να σου απαντήσουν. Στο άνετο όμως σαλονάκι της κα. Σπυροπούλου, να ορίζεις ποιος συνάδελφός σου είναι κατεστραμμένος και ποιος όχι, είναι απογοητευτικό και θλιβερό για μας που σε γνωρίζουμε χρόνια και ξέρουμε πως και εσύ τα ζόρια σου τα πέρασες. Σαν κάτι τηλεοπτικούς θρύλους, που λένε τους άλλους δημοσιογράφους «σκουπίδια» όταν η αποκομιδή και συγκομιδή τους γίνεται στο ίδιο οικόπεδο, δεν είναι αυτάρεσκο να θεωρείς πως εσύ σώθηκες από την λαίλαπα γιατί υπήρξες πάντα, σε όλη σου την καριέρα σε καλά αφεντικά; 

Με μεγάλο παράπονο στα λέω αυτά, ενώ θυμάμαι τους καφέδες που ήπιαμε μαζί και τους συναδέλφους και κοινούς αγαπημένους μας που αποχαιρετίσαμε οριστικά, κλαίγοντας η μια, σχεδόν, στην αγκαλιά της άλλης. «Κατεστραμμένοι» και «σκουπίδια» εργαζόμενοι ακόμη και αν υπάρχουν, κάνουμε κάτι να τους βοηθήσουμε, δεν τους ορίζουμε καθιστώντας τους υπεύθυνους, στην ουσία της κοινωνικής βλάβης, απαλλάσσοντας, έτσι, τα αφεντικά… όλων μας…


σχετικα αρθρα