Χρόνης Μίσσιος: Bάζοντας στο χαρτί αλήθεια, όνειρο και μεγάλη καρδιά…

Από τη Φανή Πλατσατούρα

«Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία… Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει, δολοφονώντας την…» Χρόνης Μίσσιος

Φυλακές Αβέρωφ, Κέρκυρας, Κορυδαλλού. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξορίες, αμφισβήτηση. Η ανάσα θανάτου σαν συνεχόμενος ψίθυρος στ΄ αυτιά του. Ο Χρόνης Μίσσιος ο αντιστασιακός, αντισυμβατικός, ο αντιεξουσιαστής. Ο άνθρωπος – «αντί». Μέσα στα μπουντρούμια έμαθε γραφή και ανάγνωση. Kάθε μέρα επί εννιά μήνες περίμενε την εκτέλεσή του. Περίμενε και μάθαινε, γνώριζε, έγραφε… Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να τιμήσει τον μεγάλο συγγραφέα και ποιητή με τα σπουδαία έργα, περασμένα στην Ιστορία. 

«Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» (1985), «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε…;» (1988), «Ντομάτα με γεύση μπανάνας» (2001) και ποιήματα, σημειώσεις, προφορικά λόγια να δίνουν τροφή στα απαγορευμένα όνειρα των χρόνων της Κατοχής, του Εμφυλίου, της Δικτατορίας. 

Τις δεκαετίες του ’80 και ’90 ήταν ο πιο δημοφιλής συγγραφέας. Τα έργα του είχαν μεγάλη λαϊκή απήχηση, μιλούσαν για έναν κόσμο δικαιοσύνης που όλοι έχουμε ονειρευτεί αλλά οι συνθήκες… αυτές οι συνθήκες που μας ωρίμασαν πριν την ώρα μας.

Δεν ήταν επαγγελματίας επαναστάτης, ούτε ο Αριστερός των Τύπων ή ο κατεξοχήν ρομαντικός συγγραφέας. Οι ιστορίες του ήταν η ίδια του η ζωή. Γεμάτες αίμα φρεσκοβαμμένο κόκκινο, προδοσίες, κρατικά μυστικά σε στόματα βουλωμένα. Ούτε μάσησε λόγια, ούτε κρύφτηκε πίσω από λέξεις, ούτε λιγοψύχησε. Αφιερώθηκε στον μεγάλο του αυτοσκοπό: «Να παραμείνω άνθρωπος μέχρι το τέλος…» Αυτό του υποδείκνυε η ψυχή του και εκείνος την άκουγε με μάτια κλειστά.

Ο Χρόνης Μίσσιος πέθανε ένα πρωινό σαν σήμερα, πριν έναν χρόνο στο σπίτι του στο Καπανδρίτι (20 Νοεμβρίου 2012). Μοναδική συντροφιά όλα αυτά τα χρόνια οι σκύλοι και τα γραπτά του. Εκείνος έφυγε, τα «παιδιά» που έσπειρε, ζουν ακόμη. Παιδιά αγάπης, αθωότητας με πείσμα να φωτίσουν τον κόσμο. Και εκείνος τους δίνει οδηγίες από εκεί πάνω και τα χείλη κάτω από το μουστάκι χαμογελούν συνομωτικά. 

Αγωνιστής μέχρι το τέλος… Και πιο πέρα…

• θάνατος
• συγγραφέας
• Χρόνης Μίσσιος