Star alert: Παρουσιαστές πνιγμένοι στα μπουγαδόνερα!

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Καταρχήν είναι τα social media, όπου υπάρχουν και χρήστες με πανέξυπνο λόγο και κακιασμένα πλάσματα που κρύβονται πίσω από οθόνες για να βγάλουν όξον και χωλή και φυσικά διάφοροι εξυπνάκηδες. «O! Tempora, O! Mores!» όπως θρηνούσε ο Κικέρων στα τέλη της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, στη δύση μιας εποχής και στην ανατολή της παντοκρατορίας των παραφρόνων, των αυτάρεσκων εξουσιομανών, των αδηφάγων εγωμανών που ήταν πεπεισμένοι πως είναι παιδιά των θεών τους. Έτσι και οι νέας κοπής παρουσιαστές, ακλουθώντας την σαρκοφάγα εποχή μας, είναι ασέβαστοι, ξερόλες, άξεστοι και θεωρούν πως το σύμπαν κινείται γύρω τους, για πάντα και πως οι αυλικοί θα συνεχίσουν να τους λιβανίζουν και μετά τη θλιβερή εκθρόνισή τους.

Άγνωστες λέξεις η ταπεινότητα, η σεμνότητα, η ευγνωμοσύνη, η λεπτότητα, η έγνοια για τον άλλον. Κρίνουν τους συναδέλφους τους τους ίδιους, όχι με επιχειρήματα στη φαρέτρα τους και στόχο το να γίνουν καλύτερα τα πράγματα για τη δουλειά όλων, αλλά από μικρότητα, κακία, προσωπική ιδιοτέλεια, φανατισμό, υστεροβουλία. Να συζητηθούν, «να την πουν», να βγουν από πάνω, να αισθανθούν θριαμβευτές ακόμη και αν έχουν εξουθενώσει αντοχές, ματώσει ψυχές, σπαράξει ζωές. Άγριοι καιροί. Τσαμπουκάδες πασπαλισμένοι με ημιμάθεια, αμετακίνητες απόψεις, πυρπόληση του χιούμορ, αποθέωση του ανταγωνισμού, υιοθέτηση του μότο: ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν.

Ποιος θα πει τη μεγαλύτερη κακία; Ποιος θα πληγώσει περισσότερο; Ποιον θα αποθεώσει η καφρική του παρέα για το τι ωραία του “την είπε του άλλου”, του εχθρού στο άλλο κανάλι, εκείνου, ντε, που δεν έχει τις άκρες για να τον φοβούνται; Η καυστικότητα έχει γίνει μοχθηρία, η κριτική, κράξιμο και το «δουλεύουμε», θάβουμε με χώμα μολυσμένο. Είπαμε το life style δεν πέθανε. Πήγε και πνίγηκε μέσα σε ωκεανούς πράσινου, στο χρώμα της ζήλειας του Προυστ, gossip! Και ναι, ναι και παλιά υπήρχαν τα μεσημεριανά και εγώ μια πανελατζού ήμουν και είμαι (μην μου το πείτε, πρόλαβα και το λέω μόνη μου γιατί ακόμα και εγώ το βαριέμαι αυτό ως αντεπιχείρημα), αλλά τόσο ισχυρά ήταν που ήρθαν και εμβολίασαν όλο το 24ωρο; «Κακός είναι ο άνθρωπος που του αρέσει να ντροπιάζει τους άλλους» έγραφε τη σκέψη του, οριστικά, ο Φρίντριχ Νίτσε, κάτι καιρούς πίσω. Στη δική μας εποχή, όλοι ντροπιάζουν όλους. Σαν να ακυρώνεται η ίδια η ντροπή έτσι και ξετσίπωτα απλά να υπάρχουμε, παιδιά θεών, σαν τους παλαβούς αυτοκράτορες της Ρώμης.

Κάθε πρωί χαιρετιόμαστε με την Πόπη Τσαπανίδου, κραυγάζοντας η μια στην άλλη: «Το καλό θα νικήσει»… και αν όχι Πόπη; Αν όχι, αντέχεις να γίνουμε μέρος της πομπής της επόμενης ανθρωποθυσίας; Ε, πες μου, αντέχεις;…

• τηλεόραση