Τάσος Ιορδανίδης: Πρωταγωνιστές κρατιούνται με νύχια και δόντια από «παρεάκια»!

Συνέντευξη στη Φανή Πλατσατούρα

Τον πρωτοσυνάντησα στο «Σπίτι του Φραγκενστάιν» στο θέατρο Γκλόρια, ύστερα να ημερεύει με φιλιά τη «Στρίγγλα» του Σαίξπηρ στο αίθριο του Ελληνικού Κόσμου και τώρα, στο θέατρο Άνεσις με ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας: «Λεωφορείο ο Πόθος» και εκείνος μπρουτάλ πρωταγωνιστής. Ωμά πάθη, κρυφοί πόθοι, καθηλωτικές ερμηνείες και ο αναμορφωτής του γεωργιανού θεάτρου, Λεβάν Τσουλάτζε, να αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία.

Ο Τάσος Ιορδανίδης κατεβαίνει από τη σκηνή και μιλά για θέατρο και κριτικούς, τηλεόραση και λεφτά, συμπεριφορές και χαρακτήρες. Ύστερα ανεβαίνει ξανά στον φυσικό του χώρο. Ο μυθικός του ήρωας, Στάνλεϊ Κοβάλσκι, τον περιμένει στη γωνία, για μία θεατρική δοκιμασία ακόμη…

– Η κρίση έχει κάνει τον θεατή πιο υποψιασμένο;

Πιο υποψιασμένο και επιλεκτικό… Παρατηρώ τη διάθεση του κόσμου να παρακολουθεί πλέον, κλασικό ρεπερτόριο. Ίσως γιατί αηδίασε με όλες τις αρπαχτές που γινόντουσαν τα προηγούμενα χρόνια στο θέατρο. Από τη μία λοιπόν, η κρίση τον έκανε πιο προσεχτικό στις επιλογές του και από την άλλη, αφαίρεσε τη δυνατότητα στους ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο να κάνουν δουλειές που ονειρεύονται. Ο φόβος της κρίσης κρατά πίσω όνειρα και δυνατότητες.

– Από τη μία ηθοποιός με συναίσθημα και εσωτερικές αναζητήσεις και από την άλλη θεατρικός παραγωγός με το κομπιουτεράκι στο χέρι. Συνδυάζονται εύκολα;

Είχα από παλιά πετριά με τις θεατρικές παραγωγές. Να σκεφτείς, πριν χρόνια έπιασα δεύτερη δουλειά προκειμένου να μπορώ να τα βγάλω πέρα και να μην περιορίσω την παραγωγική μου διάθεση. Μεσίτης στο Κολωνάκι. Πάντως για να απαντήσω στην ερώτησή σου, από ένα σημείο και μετά γίνεται συνήθεια. Θα ήθελα πάντως, να δοκιμάσω να αφοσιωθώ μόνο στον ρόλο μου.  Όλη αυτή η διαδικασία την οποία υφίσταμαι νομίζω βέβαια, ότι είναι και λίγο ευεργετική γιατί με αποφορτίζει από το άγχος που θα μπορούσα να έχω καλλιτεχνικά. Όταν ορμάς χωρίς να σκέφτεσαι -γιατί δεν έχεις τον χρόνο-, οδηγείσαι σε ακόμη καλύτερη επαφή με τα εκφραστικά σου μέσα.

– Πόσες φορές «μπήκες μέσα» από παραγωγές που έκανες;

Με την Τέχνη και το θέατρο τους μπελάδες δεν τους αποφεύγεις. Δεν υπάρχει σωτηρία και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Πολλές φορές δεν μου βγήκαν τα νούμερα αλλά η τρέλα του καλλιτέχνη συνήθως καπελώνει τη λογική του επιχειρηματία.

– Τι εννοούσες όταν έλεγες πως «το θέατρο έχει γίνει σούπερ – μάρκετ»;

Ήταν μια δήλωση που είχα κάνει πριν έναν χρόνο και κάτι, η οποία αποκόπηκε και αλλοιώθηκε λίγο το νόημά της. Με τον όρο «σούπερ – μάρκετ» εννοούσα τις πολύ εμπορευματικές δουλειές που γίνονται. Ολόκληρες παραστάσεις στήνονται πρόχειρα μέσα σε δυο εβδομάδες με μοναδικό γνώμονα το κέρδος. Αυτό το είδος θεάτρου δεν προβληματίζει το κοινό. Είναι το θέατρο που δείχνουμε τον κώλο μας για να κάνουμε τον θεατή να χασκογελάσει και φεύγοντας από την παράσταση, να μην του έχει αποτυπωθεί απολύτως τίποτα. Εκεί έρχεται η έννοια του «σούπερ – μάρκετ». 

– Η Τέχνη υποτάσσεται στα συμφέροντα;

Στο θέατρο συγκεκριμένα, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν πάρα πολύ σοβαρά τη δουλειά τους. Υπάρχουν όμως, και αυτά τα «συμφέροντα». Μια κατάσταση που πλέον ούτε με θυμώνει, ούτε με αγριεύει. Αντιθέτως με κινητοποιεί. Υπάρχουν για παράδειγμα, δημοσιογράφοι που συμπαθούν ιδιαίτερα κάποιους καλλιτέχνες και αντιπαθούν κάποιους άλλους. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι τέτοιοι δημοσιογράφοι δεν χωρούν στην Τέχνη. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την εξουσία του Τύπου οφείλουν να διακρίνονται από αντικειμενικότητα, να μην τα βλέπουν τα πράγματα μόνο σε παρεϊστικο επίπεδο. Μην ξεχνάμε πως τον Κάρολο Κουν τον είχαν κατακρεουργήσει πριν πάρει το βραβείο στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη. Μετά τον περίμεναν μετά Βαϊων και Κλάδων.

– Επιβεβαιώνεται λοιπόν, ο κανόνας; «Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της»;

Δυστυχώς όλα αυτά είναι λυπηρά και τέτοιοι άνθρωποι δηλητηριάζουν μυαλά και συνειδήσεις. Δεν πρέπει να υπάρχει πόλωση στην Τέχνη, τόσο δυνατή και τόσο ισχυρή. Στο θέατρο επίσης, παρατηρείται και ένα άλλο φαινόμενο: πρωταγωνιστές με αξιοσέβαστη πορεία -όταν κάτι δεν τους βγει καλλιτεχνικά-, προσπαθούν να κρατηθούν με νύχια και δόντια από όλα αυτά τα «παρεάκια» που κάθε φορά τους υποστηρίζουν. Όχι, δεν χρειάζεται τόση προστασία ο καλλιτέχνης.

– «Λεωφορείο ο Πόθος» στο θέατρο Άνεσις και εσύ, ο μυθικός Στάνλεϊ Κοβάλσκι. Τι σε δυσκόλεψε στον ρόλο;

Για να πω την αλήθεια, δυσκολεύτηκα πριν ξεκινήσουμε τις πρόβες. Είναι ένας ρόλος που έχει σηματοδοτηθεί και φέρνει τη σκιά του Μάρλον Μπράντο πάρα πολύ έντονα. Με ξεκλείδωσε όμως, κατευθείαν ο Λεβάν Τσουλάτζε. Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης -αναμορφωτής του γεωργιανού θεάτρου- που ανέλαβε τη σκηνοθεσία της παράστασής μας και έκανε τα δύσκολα, πολύ απλά. Εγώ το μόνο που έκανα είναι να τηρώ κατά γράμμα τις οδηγίες του. Βοηθήθηκα βέβαια αρκετά και από τη σκηνική άνεση που έχουμε αναπτύξει με την Κατερίνα Λέχου. Και έχω παρατηρήσει και κάτι άλλο με την παράστασή μας: πόσο λειτουργεί πλέον το «από στόμα σε στόμα» και έχει ως αποτέλεσμα να είμαστε σε κάθε παράσταση σχεδόν γεμάτοι.

– Έχεις κοινά με τον οξύθυμο και ασυγκράτητο ήρωά σου;

Δεν είμαι τόσο οξύθυμος ως χαρακτήρας, όσο είναι ο Στάνλεϊ. Ίσως το κοινό μας σημείο είναι πως, ενώ είμαι γενικότερα ήρεμος ως άνθρωπος, όταν έρθει η στιγμή της έκρηξης τα πράγματα λίγο ξεφεύγουν. Αλλά και πάλι αυτή η έκρηξη διαρκεί μερικά μόνο δευτερόλεπτα και ύστερα επανέρχομαι στη ροή της πραγματικότητας.

– Ήσουν παρών στα βραβεία Κουν και θέλω τη γνώμη σου: Άξιζε τελικά ο Σάκης Ρουβάς το βραβείο αρχαίου δράματος;

Καταρχάς, έχω ξαναπεί ότι είμαι πολύ μικρός για να κρίνω τα λεγόμενα της κυρίας Διαβάτη. Είδα κάποιους «έξυπνους» δημιογραφίσκους να προσπαθούν να την περάσουν ως γραφική. Και ξέρεις γιατί δεν τα κατάφεραν; Γιατί υπάρχει καλλιτεχνικό υπόβαθρο από πίσω και μια πορεία που μιλάει από μόνη της. Από την άλλη ο κύριος Ρουβάς, για να έχει διαγράψει όλη αυτή την πορεία στα πράγματα, προφανώς έχει μια καλλιτεχνική αξία. Δεν το συζητάμε αυτό. Μακάρι λοιπόν, στον καινούργιο του στόχο να ασχοληθεί με την υποκριτική, να τα καταφέρει. Ο χρόνος και η διάρκεια θα δείξουν αν αξίζει να είναι στον χώρο της υποκριτικής τέχνης. Βέβαια, θεωρώ πως ήταν λίγο ακραία η επιλογή της επιτροπής για το συγκεκριμένο βραβείο. Υπάρχουν ερμηνείες που έχουν κατέβει τα τελευταία χρόνια στην Επίδαυρο από ανθρώπους που έχουν διαγράψει πορεία δεκαετιών στο θέατρο. Προφανώς, η αστερόσκονη του κυρίου Ρουβά επηρέασε την κριτική επιτροπή.

– Έχεις εμφανιστεί ελάχιστα στην τηλεόραση. Το θέατρο είναι η άμεση προτεραιότητά σου;

Τα πρώτα χρόνια έκανα αναγκαστικά τηλεόραση γιατί δεν είχα καθόλου λεφτά. Πολλές φορές δυσανασχετούσα με αυτά που έκανα, διότι έβλεπα μια προχειρότητα και συμπεριφορές που δεν μου άρεσαν. Όλα γίνονταν στον βωμό του κέρδους. Από ένα σημείο και μετά λοιπόν, πήρα την απόφαση να μην συμμετάσχω ξανά σε δουλειά που δεν μπορώ να την υποστηρίξω. Και αυτό γιατί αυτά τα πρώτα χρόνια που έκανα τηλεόραση, ήμουν κάκιστος. Με έβλεπα και έλεγα «δεν είναι δυνατόν». Είχα βάλει μάλιστα και ταμπέλα στον εαυτό μου: «Δεν θα συνεργαζόμουν ποτέ με αυτόν τον ηθοποιό». Δεν είχα ούτε την εμπειρία ούτε την τριβή με τα τηλεοπτικά πράγματα.

– Δεν σκέφτηκες όμως, ποτέ ότι «η αναγνωρισιμότητα της τηλεόρασης θα με βοηθήσει στο θέατρο»;

Η αναγνωρισιμότητα είναι δίκοπο μαχαίρι. Πολλές φορές μπορεί να σε πάει πίσω, να γίνεις αυτό που λέμε ένας «διάττοντας αστέρας». Το έχουν βιώσει πολλοί άνθρωποι αυτό που περιγράφω και σίγουρα δεν είναι στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. Για κάποια χρόνια μεσουράνησαν και αυτή τη στιγμή βρίσκονται στα αζήτητα. Όταν μου είχε γίνει η πρόταση για το σήριαλ του ΑΝΤ1 «Λίτσα.com», οι δικοί μου άνθρωποι με παρακίνησαν να δεκτώ γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο: να βοηθήσει η τηλεοπτική μου παρουσία το θέατρο. Τελικά δέχτηκα, έπαιξα αλλά δεν πήρα ποτέ τα λεφτά μου. Και εκεί με έπιασε ακόμη μεγαλύτερη άρνηση για την τηλεόραση.

 -Παρόλα αυτά σε παρακολουθούμε τώρα στις καλογραμμένες «Ηρωίδες» του MEGA.

Για την ακρίβεια για το συγκεκριμένο σήριαλ αυτοπροτάθηκα. Είχα διαβάσει το σενάριο από μία φίλη, η οποία είχε κλείσει στη σειρά και ενθουσιάστηκα. Πήρα λοιπόν, την Αλεξάνδρα Κ. τηλέφωνο και της λέω «με ενδιαφέρει να κάνω έναν ρόλο» και μου λέει «μετά χαράς». Είναι πολύ ταλαντούχο όλο το καστ με ένα εξαιρετικά καλογραμμένο σενάριο και έναν αιρετικό σκηνοθέτη (Στέφανος Μπλάτσος). Ευχόμαστε να συνεχίσει το ίδιο καλά, όπως ξεκίνησε.

*** Ο Τάσος Ιορδανίδης πρωταγωνιστεί στο «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς που ανεβαίνει Τετάρτη – Κυριακή στο θέατρο Άνεσις. Παράλληλα, έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία της πετυχημένης παράστασης «Δύο Γυναίκες Χορεύουν» με τις Χρυσούλα Διαβάτη και Θάλεια Ματίκα στο θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης.

• θέατρο Άνεσις
• Τάσος Ιορδανίδης
• Τέχνη
• τηλεόραση