Οι καταλήψεις κι εγώ

Δυο λόγια για τις καταλήψεις των ημερών και μια ιστοριούλα ανοιξιάτικη πριν από τριάντα χρόνια.

Πιστεύω στις καταλήψεις. Πιστεύω ότι είναι το έσχατο καταφύγιο του δημοκρατικού πολίτη απέναντι στις κάθε είδους εξουσίες. Και είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι αν γίνουν με τρόπο και όχι με κόπο, μπορούν να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη όπως την ευαισθητοποιεί και μια απεργία πείνας. Οι καταλήψεις είναι ηθικές, άρα, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, είναι και νόμιμες. Αλλά, υπάρχει κι ένα αλλά στο στόρι: οφείλουν να γίνονται για ένα λόγο, οφείλουν να εξυπηρετούν έναν σκοπό και όχι να αποτελούν ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής. Γιατί αλλιώς, καταλήγουν απλός χαβαλές και καουμποϊλίκι και βλάπτουν αντί να ωφελούν.

Δεν μιλάω απέξω, μιλάω από μέσα. Ήμουν εκεί στην πρώτη κατάληψη του Χημείου τον Μάϊο του 1985, είχαμε μια έδρα στο Διοικητικο Συμβούλιο του Φυσικού ως Δημοκρατικός Αγώνας και παρακολουθούσαμε τα γεγονότα εκ του σύνεγγυς. Κολλητά είναι άλλωστε τα δύο κτίρια, το Χημείο και το Φυσικείο και εκείνη την εποχή μάλιστα επικοινωνούσαν κιόλας. Κι εμείς, ως ανήσυχο φοιτηταριάτο, όλη μέρα μπαινοβγαίναμε στην κατάληψη και προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε με τους ενστόλους που είχαν περικυκλώσει το τετράγωνο.

Ακόμη θυμάμαι έναν έντρομο γαλονά να μας κοιτάει με τα μάτια γουρλωμένα και να φωνάζει: «Δεν είναι καλά, αυτοί εκεί μέσα. Μας πετάνε χημικά!» Διότι οι καταληψίες είχαν ανακαλύψει τα διάφορα οξέα στα εργαστήρια του Χημικού και τα σβουράγανε όπως ήταν με τους δκομαστικούς σωλήνες στους Ματατζήδες. Και η αλήθεια είναι ότι το υδροχλωρικό οξύ πάει στο διάολο, σε χαλάει αλλά δεν σε καταστρέφει. Άμα σε πετύχει όμως στο δώξα πατρί το φιαλίδιο με το θειικό οξύ, αρχίζει να βλέπεις τον κόσμο με άλλο μάτι.

Τέλος πάντων, πήγε η κατάληψη κάτι μερούλες και κάποια στιγμή πήραμε ένα σήμα από το πουθενά να μαζευτούμε στα Εξάρχεια για να τους βγάλουμε έξω τους καταληψίες. Και μαζευτήκαμε καμιά άτομα στην τσμαδού και γύρω κλούβες παντού και εκατοντάδες αστυνομικοί. «Την κάτσαμε τη βάρκα» σκέφτηκε και ετοιμάστηκα για βρωμόξυλο. Ολως εξάφνως ωστόσο εξαφανίστηκαν όλοι οι ένστολοι και μείναμε μόνοι μας. Και καταλάβαμε…

Πήγαμε στο Χημείο, βγάλαμε τα παιδιά, παρελάσαμε στην Αθήνα, είπαμε τα συνθήματά μας, ενώθηκε κι άλλος κόσμος στη διαδρομή, χαρήκαμε πολύ, το διασκεδάσαμε, δεν άνοιξε μύτη, γυρίσαμε στα Εξάρχεια, όλοι αγαπημένοι και κύριοι. Ακολούθησαν μπύρες, μας πήρε το πρωί και κάποια στιγμή επιστρέψαμε στα σπίτια μας. Και τελείωσε εκεί η ωραία ιστορία και τη θυμόμαστε τριάντα χρόνια αργότερα χαμογελώντας.

Κι ύστερα γίνανε άλλα πολλά και ήρθανε κι άλλες καταλήψεις και ιστορίες και ταραχές και ένα σωρό πράγματα. Και φτάσαμε στα σημερινά, που άδειασε η Πρυτανεία με επέμβαση της αστυνομίας. Χωρίς αντιστάσεις εκ μέρους των καταληψιών, γεγονός που ελπίζω να εκτιμηθεί εκ μέρους των αρχών και να μην δουν το ζήτημα με διάθεση εκδικητική. Διότι δεν έγινε πια και τίποτε εξωφρενικό μέσα στο κτίριο, παρά τις τρομολαγνικές διαρροές εκ μέρους των πανεπιστημιακών αρχών ότι πάμε για νεκρούς και τραυματίες. Μακάρι να το σκεφτούν και αυτό κάποιοι άνθρωποι και να το σημειώσουν για μελλοντική χρήση. Διότι μπορεί μερικές καταλήψεις να καταλήγουν κωμωδίες, αλλά η ξεροκεφαλιά και η στενοκεφαλιά μπορούν εύκολα να τις μετατρέψουν σε τραγωδίες…

Υ.Γ.: Όπως μαθαίνω τώρα, τώρα που ακούω την TV, η κατηγορία για τους συλληφθέντες είναι πλημμέλημα, πρώτον διότι δεν καταστράφηκε τίποτα στο κτίριο και δεύτερον διότι οι συλληφθέντες δεν είχαν τίποτε παράνομο μαζί τους. Κι αυτά τα σημειώνουμε, διότι κάποιοι τους παρουσίασαν ως δράκους και εγκληματίες. 

• κατάληψη