Αριστερισμός και ΣΥΡΙΖΑ

Πώς τα μέλη και τα στελέχη της κομμουνιστικής τάσης ονειρεύονται ένα επαναστατικό μέλλον για την Ελλάδα

Στέκομαι μια στιγμή μπροστά στην οθόνη και διαβάζω το κείμενο «βόμβα» των 150 στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το κείμενο  που θα κατατεθεί με τη μορφή ψηφίσματος στην Κεντρική Επιτροπή του Σαββατοκύριακου 23 – 24 Μαΐου, από τους εκπροσώπους της Κομμουνιστικής Τάσης. Και τι λένε οι άνθρωποι; Τα αναμενόμενα:
* στάση πληρωμών
* διαγραφή χρέους
* τέλος τα παλιά Μνημόνια και καμία υπογραφή σε καινούριο
* να βρεθούν λεφτά από τις τσέπες του μεγάλου κεφαλαίου

Και το κλου; Αφήστε τις χαζομάρες και ψηφίστε το σχέδιο νόμου που κατέθεσε στη Βουλή το ΚΚΕ! Μάλιστα, καλά το διαβάσατε, δεν το υπογράφουν μέλη του Κομμουνιστικού κόμματος το ανωτέρω, το υπογράφουν μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν αναρωτιέστε γιατί αυτά τα μέλη και στελέχη δεν αλλάζουν κομματική ταυτότητα να ησυχάσουν επιτέλους, πρέπει να σας πω ότι το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ. Αν σας παρηγορεί…

Επειδή όμως μερικοί εξ ημών διατηρούμε ακόμη μερικά ψήγματα μνήμης, θα ήθελα εδώ να παραθέσω αποσπάσματα από ένα ιστορικό έργο.
Ορίστε το πρώτο:
«Να εξαλείψουμε τις τάξεις σημαίνει όχι μόνο να διώξουμε τους τσιφλικάδες και τους κεφαλαιοκράτες – αυτό το κάναμε σχετικά εύκολα – σημαίνει ακόμα να εξαλείψουμε τους μικρούς εμπορευματοπαραγωγούς, κι αυτούς δεν μπορούμε να τους διώξουμε, δεν μπορούμε να τους συντρίψουμε, πρέπει να τα ταιριάσουμε μαζί τους, μπορούμε (και πρέπει) να τους μεταπλάσουμε, να τους αναδιαπαιδαγωγήσουμε κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια πολύ μακρόχρονη, αργή προσεκτική οργανωτική δουλειά.»

Και το δεύτερο:
«Ο καπιταλισμός αφήνει αναπόφευκτα κληρονομιά τις παλιές επαγγελματικές και συντεχνιακές διακρίσεις ανάμεσα στους εργάτες. Και από το άλλο μέρος τα επαγγελματικά συνδικάτα που μόνο πολύ αργά, ύστερα από χρόνια, μπορούν να εξελιχθούν σε πιο πλατειές, λιγότερο συντεχνιακές, παραγωγικές ενώσεις και σε συνέχεια μέσω αυτών των παραγωγικών ενώσεων, θα περνάμε στην κατάργηση του καταμερισμού της εργασίας ανάμεσα στους ανθρώπους, στη διαπαιδαγώγηση, την εκπαίδευση και την κατάρτιση ολόπλευρα αναπτυγμένων και ολόπλευρα καταρτισμένων ανθρώπων, ανθρώπων που θα ξέρουν να τα κάνουν όλα. Εκεί τραβάει, εκεί πρέπει να τραβάει και θα φτάσει ο κομμουνισμός, αλλά μόνο ύστερα από πολλά χρόνια. Το να προσπαθείς σήμερα να πετύχεις στην πράξη το μελλοντικό αυτό αποτέλεσμα ενός κομμουνισμού απόλυτα αναπτυγμένου, απόλυτα στερεωμένου και διαμορφωμένου, απόλυτα εξελιγμένου και ωριμασμένου, είναι σαν να προσπαθείς να διδάξεις ανώτερα μαθηματικά σ’ ένα παιδάκι τεσσάρων χρονών.»

Ποιος τα λέει όλα αυτά; Αυτός ο ρεβιζιονιστής ο Τσίπρας; Αυτή η συντηρίκλα ο Παππάς; Αυτό το σκυλί της εργοδοσίας ο Δραγασάκης; Όχι κυρίες αναγνώστριες και κύριοι αναγνώστες, ο Λένιν τα έγραψε στο βιβλίο του «Ο αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού». Και τα σημείωνε μετά από την κατάκτηση της εξουσίας, όταν προσπαθούσε να βάλει τη Ρωσία σε μια σειρά. Με δικτατορία του προλεταριάτου παρακαλώ, όχι με συγκυβέρνηση και ψήφο από το 37 % του λαού. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Βλαδίμηρος έφερνε λίγο σε κουραμπιέ. Ευτυχώς να λέμε ρε παιδιά που ανέλαβε γρήγορα ο Ιωσήφ και επέβαλε την τάξη…