current views are: 3

29 Ιουλίου 2015
Δημοσίευση10:53

Η διάσπαση, της διάσπασης, την διάσπαση, ω διάσπαση

Μαύρα τα σύννεφα της διασπαστικής διαδικασίας πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ

Δημοσίευση 10:53’
αρθρο-newpost

Μαύρα τα σύννεφα της διασπαστικής διαδικασίας πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ

Μαύρα τα σύννεφα της διασπαστικής διαδικασίας πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ

Πώς το είχε πει ο Πούτιν; Άμα θες αμάξια θα πας Γερμανία, άμα θες γραβάτες θα πας Ιταλία, άμα θες φυσικό αέριο θα πας Ρωσία. Και άμα θες διάσπαση θα πας στην Αριστερά, τελεία και παύλα. Μιλάμε τώρα για διάσπαση κανονική, να φύγει κόσμος και ντουνιάς από το κόμμα, να φύγουν οργανώσεις ολόκληρες. Όχι τίποτις στελέχη μικρομεσαία που θα ακολουθήσουν τον υποψήφιο ηγέτη, τύπου Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ. Όπου επιβεβαιώνεται μέχρι κεραίας εκείνο το αλησμόνητο του Ευάγγελου Αβέρωφ, ότι δηλαδή έτσι και την κάνει το πρόβατο από το μαντρί θα το φάει ο λύκος.

Ως αριστερός λοιπόν κι εγώ (έτσι λέω τουλάχιστον…), τις έχω ζήσει τις διασπάσεις μου. Η πρώτη ήταν το ’78 με την Βήτα Πανελλαδική, αλλά ήμουνα μωρό, μόλις είχα μπει στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. Μόνο ότι είχε γίνει χαμός και φασαρία μεγάλη στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Εμείς, πάλι, που ήμασταν στα Τρίκαλα, δεν καταλάβαμε Χριστό. Σαν να σκάει μύτη σεισμός στην Κομοτηνή και να αναρωτιούνται στη Σπάρτη τι συνέβη. Τέτοιο πράγμα.

Ύστερα ήρθα στην πρωτεύουσα ως φοιτητής, μπήκα στη σπουδάζουσα, τελευταίος στα μαθήματα, πρώτος στον αγώνα. Στον Ρήγα που είχε πλέον ανασυγκροτηθεί υπό την πεφωτισμένη ηγεσία του «κεντρώου» Νίκου Βούτση και είχε μεταμορφωθεί από λείψανο σε ζωντανό οργανισμό. Με τις φράξιες του βεβαίως, μιας και στην Αριστερά το ‘χουμε καημό να στήνουμε παραμάγαζα μέσα στο μαγαζί. Γιατί η αλήθεια είναι μία, αλλά οι εκφράσεις της πολλές.
Τέλος πάντων καλά περνάγαμε, με καυγάδες, με γιάφκες, με ακτίφ (don’t ask), με ολομέλειες, όλα κομπλέ. Ώσπου προέκυψε ζήτημα με το «Κάπα» στον τίτλο του κόμματος. Γιατί ήτανε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος το ΚΚΕ εσωτερικού, αυτό σήμαινε ο τίτλος, και το είχε βάλει αμέτι μουχαμέτι ο Κύρκος να το στρίψει πιο συντηρητικά το στόρι. Κάτι σαν τον Τσίπρα σαν να λέμε, με λίγο πιο συναισθηματική ρητορική και φυσαρμόνικα.

Οπότε σχηματίστηκε η μία άποψη υπό την Λεωνίδα, που ερχόταν, ας πούμε, από «δεξιά» και ήθελε τον μετασχηματισμό του κόμματος σε Ελληνική Αριστερά –βλέπε ΕΑΡ. Η δεύτερη άποψη που επέμενε στο «Κάπα»,  η άποψη της «αριστερής» πτέρυγας, συσπειρώθηκε γύρω από τον Γιάννη Μπανιά. Κι εκεί που προμηνύετο ντέρμπι, με την πλάστιγγα να γέρνει σχετικώς υπέρ των «αριστερών», ήρθε και μια τρίτη άποψη, υπό τον Κώστα Φιλίνη. Μια άποψη με «αριστερά» χαρακτηριστικά αλλά με «δεξιά» λογική, υπό τον όρο ότι πήγαινε κόντρα στον Κύρκο και τους συνοδοιπόρους του, αλλά ζήταγε εκ παραλλήλου την κατάργηση του «κομμουνιστικού».

Σαν να είναι σήμερα θυμάμαι ότι ο φίλος μου ο Μιχάλης (φουλ αριστερός και επαναστάτης) είχε ασπαστεί το δόγμα Φιλίνη και ότι είχα βγάλει καντήλες εγώ και του ανακοίνωσα ότι ήταν μεγάλο κορόιδο. Ότι ήταν Δούρειος Ίππος η «τρίτη άποψη», ότι θα εξυπηρετούσε τον Κύρκο και ότι εν τέλει θα μπατάριζε το κόμμα προς τα δεξιά. Δεν μάσησε ο Μιχάλης, δεν τον έπεισα, πήγε και ψήφισε στις εσωκομματικές διαδικασίες υπέρ του Φιλίνη, κέρδισαν οι δυνάμεις κόντρα στο «Κάπα», έγινε ΕΑΡ το ΚΚΕ εσωτερικού, έφυγαν ο Μπανιάς και οι σύντροφοί του, φουλ διάσπαση, μπάχαλα η υπόθεση της ανανεωτικής Αριστεράς.

Και ξανά μπάχαλα μερικά χρόνια αργότερα, όταν έγινε διάσπαση του Συνασπισμού με τρόπο εξίσου αριστοτεχνικό. Έκανε πάνω από δυο δεκαετίες να σηκώσει κεφάλι και να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Και να κατακτήσει την εξουσία από τον περασμένο Ιανουάριο, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Μεγάλωσε, ωρίμασε, κυβερνάει. Το φάντασμα ωστόσο της διάσπασης, αυτό το φάντασμα το μονίμως παρόν, εξακολουθεί να στριφογυρνάει πάνω απ’ το κεφάλι της. Αναρωτιέμαι ποια μορφή θα λάβει ακριβώς, ποιος θα βγει μπροστά, ποιος θα μασήσει κι αν θα υπάρξει αυτή τη φορά κανένα λαγούδι όπως «τρίτη άποψη». Ίσως, λέω ίσως, ήρθε η ώρα να ξαναπάρω τηλέφωνο τον Μιχάλη…