Χρήστος Χατζηπαναγιώτης: Για όνομα, τι περνάμε…

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά με το κόκκινο χαλί στο θέατρο Αλίκη, με τη φωτογραφία της να δεσπόζει στον τοίχο, για να συναντήσω έναν από τους πρωταγωνιστές του έργου «Για όνομα», σκέφτηκα το αυτονόητο. Τι θέατρο! Τι έχει περάσει από εδώ; Και μπορεί τότε κάπως νέοι να τα σνομπάραμε αλλά εδώ σε τούτη τη θεατρική γωνιά υπάρχει ένα κομμάτι της ιστορίας του θεάτρου μας….

Έτσι μοιραία καθώς έπεσα στην αγκαλιά του Χρήστου, ενός από τους πλέον αγαπημένους μου ηθοποιούς και χρόνια πολλά φίλος, τούτο τον ρώτησα: Πως είναι να παίζεις στο θέατρο Αλίκη;

Εγώ, μου λέει δεν μπαίνω ποτέ σε τέτοια τρυπάκια. Με ενδιαφέρει η προσέγγιση του ρόλου. Σίγουρα το θέατρο Αλίκη είναι ένα ξεχωριστό θέατρο. Κουβαλάει μια αύρα όπως πολλά θέατρα. Γεμάτο μνήμες ενέργεια, είναι ιδιαίτερη φάση όντως. Υπάρχει παρελθόν, μνήμες. Ακόμα και σε περιόδους η νεότητα μας μας έκανε να διαφωνούμε και να τα πολεμάμε ενίοτε παρόλα αυτά αυτό δεν αλλάζει… εδώ έχει γραφτεί μια μεγάλη ιστορία.

Εδώ λοιπόν στο Αλίκη ανεβαίνει το «Για όνομα» ένα έργο ωραίο. Ας μιλήσουμε για το έργο…

Εδώ ανεβαίνει ένα έργο που όταν το διάβασα μαγεύτηκα. Είχα πολύ καιρό να πάθω έρωτα με ένα έργο. Αυτό το πρωτοδιάβασα πριν 3 – 4 χρόνια. Ενθουσιάστηκα αλλά τότε έπαιζα στο rainman. Να το κάνει η Βίκυ δεν μπόρεσε να γίνει. Όλα τα πράγματα έχουν το σωστό τάιμιγκ. Όλοι πίστευαν ότι είναι ένα έργο που δεν είναι για το θέατρο Αλίκη. Ήμουν ο μόνος που το πίστευα. Οι άλλοι έλεγαν δεν είναι για το θέατρο Αλίκη είναι για μια πιο ατμοσφαιρική σκηνή. Εγώ το πίστευα ότι είναι για το μεγάλο κοινό. Τη μέρα της πρεμιέρας κατάλαβα ότι είχα δίκιο. Είναι ένα ελαφρύ έργο που μιλάει για πολύ σοβαρά πράγματα. Ξετινάζει ανελέητα κάθε μορφή κοινωνικοπολιτικής αναλγησίας. Πάντα με ένα πολύ βασικό πυρήνα που είναι ο πυρήνας της φιλίας. Η φιλική σχέση καθορίζει τα πράγματα στο έργο. Με ένα μαγικό τρόπο οι συγγραφείς τα τινάζουν στον αέρα. Είναι ένα έργο σχέσεων, και ξετυλίγεται μέσα σε ένα βράδυ στη διάρκεια ενός δείπνου….Ένα όνομα ξετινάζει τα πάντα. Με την ανακοίνωση ότι ο πατέρας έχει αποφασίζει να ονομάσει το γιο του Αδόλφο, γίνονται όλα μπάχαλο. 

Έχει ένα όνομα αυτό το έργο… για όνομα. Πόσες φορές το λέμε πια;

Ναι συνέχεια.  …. Για όνομα, το είπα που δεν μπορούσα να φτάσω στο ραντεβού μας. Συμβαίνει κάθε δύο μέρες στο κέντρο της Αθήνας. Ζούμε σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση και παγκόσμια και στη χώρα μας, το κέντρο κλείνει κάθε δυο μέρες. Δεν μπορώ να πω τίποτα για τους ανθρώπους που υποφέρουν, δε μπορείς να κλείνεις τα μάτια στη δυστυχία στην ανέχεια, στην κατάθλιψη με όλα αυτά που ζούμε, αλλά από την άλλη δεν γίνεται το κέντρο να παραλύει. Δεν ξέρω….Αισθάνομαι ότι το « για όνομα « το λέμε για τόσα πράγματα. Έλεος,  για όνομα….

Το θέατρο σε αυτές τις εποχές τις κρίσεις έχει ένα λυτρωτικό ρόλο;

Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Να είναι πάντα παρηγορητικός ο λόγος του. Να μπαίνει ο θεατής μέσα ένα έργο, να εστιάζει σε πράγματα που τα ζει. Ένα έργο σε αποστασιοποιεί ή σε βάζει ακόμα πιο μέσα. Τα κάνει με ένα μαγικό τρόπο ταυτόχρονα.

Δεν πάνε άσχημα τα θέατρα όμως με τέτοια κρίση ε; Το έχει ανάγκη ο κόσμος, είναι οι τιμές φτηνές;

Τα θέατρα δεν μπορούμε να πούμε πάνε καλά, είναι πολύ σχετικό. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι αποστάσεις είναι πολύ μεγάλες υπάρχει πολύ μεγάλη ανέχεια. Ο θεατής θα επιλέξει με μεγάλη προσοχή που θα πάει γιατί παλιά έβλεπε πέντε έργα τώρα μπορεί να δει ένα.. Ο μόνος κλάδος που προσαρμόστηκε άμεσα στην κρίση είναι ο θεατρικός για να μπορέσει να επιζήσει. Να ελπίζουμε αφού ξεπεράσουμε σιγά – σιγά τα πολύ δύσκολα, να καταλάβουμε, ότι το θέατρο δεν είναι ένα σουβλάκι, ούτε ένα ποτό. Στην Ευρώπη το θέατρο είναι 85 ευρώ. Εμείς παλεύουμε θα λέγαμε ότι είμαστε από τους τυχερούς με καλές παραγωγές με αποκορύφωμα τη φετινή χρονιά. Σκίζει και θα το πάμε και για δεύτερη χρονιά. Δεν το έχουμε ανακοινώσει ακόμα. Αλλά ναι, θα το πάμε και δεύτερη χρονιά.

Υπάρχει λοιπόν ένα μυστικό στην επιτυχία; Είναι το πάθος, να κάνεις πράγματα που αγαπάς, έχει συνταγή η επιθυμία;

Είναι μεγάλη ευτυχία να επαληθεύεται η επιθυμία σου και το πάθος σου. Στην επιτυχία δεν υπάρχει μυστικό. Το μυστικό είναι να κάνεις πράγματα που θέλεις και αγαπάς πολύ. Αν αυτό το κάνεις αυτή είναι η επιτυχία και το μυστικό της. Η πυξίδα σου είναι το προσωπικό σου θέλω. Αν κάτι το πιστεύω πρέπει να το κάνω….

Τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη οι πολλοί τον γνωρίσαμε στους 10 μικρούς Μήτσους και στα Εγκλήματα. Ωστόσο μετρούσε 10 χρόνια θέατρο. Πότε πρωτοβγήκες;

Πρωτοβγήκα στο θέατρο στο Λαϊκό πειραματικό του Λεωνίδα Τριβιζά. Το ’79. Είχα τη μεγάλη τύχη να δουλέψω με πολύ σπουδαίους ανθρώπους. Ήμουν μαθητής ακόμα στην Ελεύθερη σκηνή, με πήγε ο Λουκιανός Κηλαιδόνης, στο Θεσσαλικό, με την Ξένια Καλογεροπούλου με τον Διαμαντόπουλο τη Μάγια Λυμπεροπούλου.

Στη μικρή οθόνη βγήκα με τους 10 μικρούς Μήτσους με το γιο της Μητσι. Μετά ήρθανε τα Εγκλήματα, μια σειρά με πολύ πόνο και πολύ νιάξιμο. Μια ιστορία που δεν την ξέρουμε είναι πως όταν ξεκίνησαν τα Εγκλήματα έκαναν 4.2 , δεύτερο 4.6, τρίτο 4,8 μας φωνάζει ο Λάτσιος θα σταματήσουμε. Το 4ο κάνει 15, το πέμπτο 48%. Αλλά καταλαβαίνεις τι είχαμε μάθει τι ψυχρολουσία. 

Πως περνάς όλα αυτά που ζούμε; Τι σκέφτεσαι, τι λες πως θα γίνει;

Είμαστε σε μια φάση που ξαφνικά το καλοκαίρι έφτασαν όλοι στα κόκκινα. Ήταν μια εποχή που δεν μπορούσες να εκφράσεις τη προσωπική σου άποψη χωρίς να σε λιντσάρουν. Έχω έχασα φίλους με διέγραψαν. Τόσο χαζό και τόσο ανόητο….Αλλά το χειρότερο πράγμα σε αυτό το πράγμα που έχει πολύ δρόμο και έρχονται ακόμα πιο άσχημα πράγματα είναι ο διχασμός. Ήρθαμε ενώπιος – ενωπίω με αυτό το άγριο πράγμα. Το διχασμό. Αυτό που μιλάει το έργο. Το τι κάνει, μια διαφορετική άποψη.  Πως χαλάνε οι σχέσεις. Διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμά σου να το λες, μέχρι θανάτου. Αυτοί που το πίστευαν, έγιναν πολύ πιο μικρονοες, από αυτούς που κατηγορούν…τα πράγματα οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια σε ένα πόλεμο. Ας ελπίσουμε να εκτονωθεί παρότι η αγριότητα έχει κυριεύσει τη ζωή μας καθημερινά. Άνθρωποι να αυτοκτονούν, άνθρωποι να σκοτώνονται, παιδιά να πνίγονται. Ποιος άνθρωπος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος…να βοηθάμε και να σταθούμε στα πόδια μας. Δουλεύοντας και παλεύοντας, να πούμε όχι στην εξαφάνιση μας.. Εμείς είμαστε εδώ. Αν και πραγματικά πιστεύω, ζούμε τους χειρότερους μας εφιάλτες. ο Αρμαγεδδών….

Τρία  ωραία σκυλιά και ένα κτήμα στη Μάνη,  είναι αυτό που τον ξεκουράζει. Ασχολείται με τη γη, μάζεψε τις ελιές του. Καμία φορά σκέφτεται αν έχει το δικαίωμα να ξεφεύγει λίγο στην ευτυχία όταν γύρω του όλα είναι τόσο μαύρα. Δε ξέρει. Εγώ ξέρω καλά ότι ο Χρήστος είναι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος. Του θυμίζω ότι το 2005 μετά το θάνατο της μητέρας μου, κάναμε εκπομπή στον 9.84, ήταν καλεσμένος μου και μου έβαλε ένα τραγούδι, το «θα περάσουν να σύννεφα». Τη θυμάμαι αυτή την εκπομπή μου λέει.

Να πω στους αναγνώστες αυτό για τα Χριστούγεννα:« Θα περάσουν τα σύννεφα»…

• θέατρο
• θέατρο Αλίκη
• Χρήστος Χατζηπαναγιώτης