Όταν πας στο σπίτι σου…

Μπροστά στην επικείμενη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και σε κάποιες από τις συνέπειές της

Έγραφα χθες για την επικείμενη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ (την προανήγγειλε άλλωστε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης) και για το πώς θα πάει σπίτι του ένας σωρό κόσμος. Αυτός ο κόσμος που μια φορά κι έναν καιρό ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαλούσε «χοντρό λαό» και αποτελεί την ραχοκοκαλιά κάθε κομματικού σχηματισμού. Οι απλοί άνθρωποι, οι μη προνομιούχοι, οι μεροκαματιάρηδες που λέγανε στις ταινίες του παλιού ελληνικού σινεμά. Αυτοί φεύγουν και εγκαταλείπουν τους αγώνες και τις θυσίες και τις κινητοποιήσεις. Τα στελέχη, από την άλλη, δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Παραμένουν στα κλιματιζόμενα γραφεία τους, σχεδιάζοντας ένα φωτεινό μέλλον για όλους και για όλες…

Έχω πάει κι εγώ στο σπίτι μου. Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, όταν έγινε μαντάρα το ΚΚΕ εσωτερικού, με πρωτοβουλία του Λεωνίδα Κύρκου. Ήμουνα μέλος τότε στο Κεντρικό Συμβούλιο του Ρήγα, μέλος στο Συμβούλιο Σπουδάζουσας και εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Αγώνα, της φοιτητικής παράταξής μας δηλαδή, στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δουλειές με φούντες σαν να λέμε και παρεμπιπτόντως σπούδαζα κιόλας. Αλλά οι σπουδές στο Φυσικό δεν ήταν η πρώτη μου προτεραιότητα. Εμένα με ενδιέφερε να αλλάξω τον κόσμο. Και είχα εναποθέσει την πίστη μου στην ανανεωτική αριστερά.

Αυτή την πίστη για την οποία μίλαγε τόσο απαξιωτικά ο Καστοριάδης, γράφοντας: «Από την πλευρά μου υποστηρίζω ότι ο άνθρωπος δεν είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση, αλλά ζώον το οποίο επιθυμεί την πίστη και, ακριβέστερα, τη βεβαιότητα μιας πίστης. Εξ ου η μεγάλη δύναμη των θρησκειών, εξ ου η μεγάλη δύναμη των πολιτικών ιδεολογιών». Άνευ πίστεως βεβαίως, λέω εγώ που είμαι στόκος, δεν γίνεται τίποτε απολύτως σε αυτή τη ζωή και καταλήγεις ένας κυνικός φιλόσοφος που σιχαίνεται τους πάντες. Ένας μεγάλος κυνικός φιλόσοφος, αναμφιβόλως, αλλά πιο στείρος κι από τον φυσιολογικό ορό στο πλαστικό το φιαλίδιο.

Τέλος πάντων, να μην τσακωνόμαστε. Ας συμφωνήσουμε ότι η πίστη είναι δεύτερη φύση για τον άνθρωπο και ας εξετάσουμε τι ακριβώς συμβαίνει όταν τη χάνεις. Για τις θρησκείες δεν έχω ιδέα καθότι διατηρώ μια ελαφρά συγγένεια με τον άπιστο Θωμά, αλλά για τις πολιτικές ιδεολογίες μπορώ να σας πω. Ή μάλλον για τα πολιτικά κόμματα, μιας και από εκεί πήρα την άγουσα και πίσω μου ποτέ δεν ξανακοίταξα. Ούτε για μια μέρα, ούτε για μια στιγμή.

Αυτό που σου συμβαίνει λοιπόν, είναι ότι σε κυριεύει η απογοήτευση. Ότι αλλάζουν όλα χρώμα εμπρός σου και πράγματα που έμοιαζαν ρόδινα πριν από μερικές ημέρες καταλήγουν μαύρα και σκότεινα. Ότι εκεί που έβλεπες διεξόδους για το αύριο και προοπτικές και ελπίδες, τώρα σου φαίνονται κλειστοί οι δρόμοι και πανύψηλα τα τείχη. Κι όλα αυτά τα πράγματα που σε συγκινούσαν σφόδρα ως εκείνη την ώρα, μοιάζουν μάταια, άνοστα, νάιλον ντέφια και ψόφια κέφια. Και το μόνο που θέλεις είναι να μην ξαναδείς κομματικά γραφεία, να μην ξαναπεράσεις ούτε απέξω. Να πας σπίτι σου θέλεις και να κλιστείς μέσα και να βλέπεις επαναλήψεις στο Star ως τη Δευτέρα Παρουσία. 

Πράγμα το οποίον έκανα κι εγώ. Όχι επί μακρόν, δόξα τω Γιαραμπή, γιατί ήρθε η δημοσιογραφία και με πήρε απ’ το χεράκι και βρήκα τρόπο να απασχολήσω την κεφάλα μου. Κάποιοι άλλοι γνωστοί μου ωστόσο, ακόμη παραμένουν εγκλωβισμένοι στον καναπέ. Εκεί όπου σε ρίχνει το απόλυτο μηδέν της θλίψης, όπου σε κατακρημνίζει ο καημός της διάσπασης, όταν φτάνεις να πιστέψεις ότι χάρισες στο τίποτα μερικά από τα καλύτερά σου χρόνια. Αν θέλουν οι ηγέτες της Αριστεράς να στείλουν κι άλλον κόσμο στο σπίτι του, ο δρόμος είναι ανοιχτός. Και το κρίμα όλο δικό τους…  

• STAR
• Λεωνίδας Κύρκος
• Παναγιώτης Λαφαζάνης
• ΣΥΡIZA