current views are: 6

20 Ιανουαρίου 2016
Δημοσίευση11:17

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον Σταύρο

Ξεχειλίζουν πια τα βάσανα και τα ζόρια του Ποταμιού

Δημοσίευση 11:17’

Ξεχειλίζουν πια τα βάσανα και τα ζόρια του Ποταμιού

Ξεχειλίζουν πια τα βάσανα και τα ζόρια του Ποταμιού

Κάθε μέρα με την ίδια αγωνία ξυπνάω. Ποιος βουλευτής, ποιο στέλεχος, ποιο μέλος τέλος πάντων του Ποταμιού θα αποφασίσει ότι ήρθε η στιγμή να υπονομεύσει τον Θεοδωράκη. Και θα βγει στα κανάλια, στα ραδιόφωνα, στις ιστοσελίδες να δηλώσει ότι ναι ρε παιδάκι μου, καλό είναι το Ποτάμι, τι καλό δηλαδή, καταπληκτικό ένα πράγμα, χαρά Θεού, αλλά τώρα πια υπάρχει και κάτι καλύτερο. Υπάρχει η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, υπάρχει αυτό το κόμμα που θα αλλάξει την Ελλάδα, θα κάνει μεταρρυθμίσεις, θα εκσυγχρονίσει τον τόπο. Και, πάνω απ’ όλα, θα διώξει τα κουμμούνια, κερδίζοντας τις εκλογές και αναλαμβάνοντας την κυβέρνηση. Γιατί δηλαδή, να μην πάρουμε κι εμείς ένα κομματάκι απ’ τη δόξα και την εξουσία; Ούφο είμαστε, δεν είμαστε μαλάκες…

Και πάει λέγοντας. Πρώτα βγήκε η Αντιγόνη «δεν είμαι φτωχιά» Λυμπεράκη να στείλει συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Κυριάκο και να εκφράσει την ελπίδα της για μια Ελλάδα νέα. Ακολούθησε ο Χάρης «δεν είμαι λαγός» Θεοχάρης, που βάφτισε Ιφιγένεια τον Σταύρο και απαίτησε να θυσιαστεί ο αρχηγός για το κοινό καλό. Και το κακό τρίτωσε με τον Ιάσωνα «δεν ξέρω τι είμαι αλλά δεν πειράζει» Φωτήλα, που δεν μάσησε τα λόγια του και ζήτησε εδώ και τώρα να συμπορευθεί το Ποτάμι με τη Νέα Δημοκρατία. Γιατί τα ίδια λέμε αλλά η Νέα Δημοκρατία έχει προοπτικές, ενώ εμείς έχουμε ελπίδες. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων, μεταμφιεσμένο σε ένα γενικό σούρδου μπούρδου και μπλα μπλα μπλα. Για να μην ξεχάσω και τον Λυκούδη που σε χρόνο ξεκούδουνο πρώτος είχε ρίξει μια βολή εναντίον του Σταύρου, έτσι για να καταγραφεί στα πρακτικά.

Φταίνε κι αυτοί, δεν λέω.  Αλλά δεν φταίνε μόνο αυτοί. Φταίει και το κόμμα το ίδιο, που μας είχε υποσχεθεί ότι στις 26 του περασμένου έτους, μια μέρα μετά απ’ τις εκλογές θα παρουσίαζε πλήρες πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας και εξόδου από την κρίση και ανάληψης στους ουρανούς και πάρε και δώσε και σήκω και κάτσε και πιες έναν καφέ. Που εδώ και έναν χρόνο όλο αποκτά όργανα και ιστό και διάρθρωση και όλο βρίσκει αφορμή για να παραμείνει ένα ατελείωτο χυμαδιό. Μόνο με αρχή, δίχως μέση και τέλος, άνευ ευθυνών και υποχρεώσεων, όσα πάνε κι όσα έρθουν και του μπογιατζή ο κόπανος. Σαν να μιλάμε για παρέα φίλων που παίζουν 5Χ5 τα Σαββατοκύριακα, συζητώντας για τα γκομενάκια της γειτονιάς…

Κι από ιδέες άλλο τίποτα. Όλοι έχουν κάτι να πουν, όλοι έχουν κάτι να δηλώσουν ή να καταγγείλουν. Από το ροζ συννεφάκι του έκαστος, την ώρα που η χώρα τραβάει κουπί. «Να πάμε τον τόπο μπροστά», «να σηκώσουμε ψηλά την Ελλάδα», «όχι στους κλέφτες, όχι στους παλαβούς» και πάει λέγοντας. Πράγματα τόσο κοινότοπα, που κανένα κόμμα δεν θα είχε πρόβλημα να τα εντάξει στο καθημερινό του λεξιλόγιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις ωστόσο, άμα λες τα ίδια με τους διπλανούς, κερδίζει αυτός που έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Βλέπε Κυριάκος, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Οπότε; Οπότε είναι να τον λυπάται κανείς τον Σταύρο. Που μάζεψε όλους αυτούς τους απίθανους και όλες αυτές τις απίθανες και μπήκε μπροστά και έφτιαξε κόμμα. Διότι δικό του είναι το δημιούργημα, δικό του το ποσοστό το εκλογικό, δικά του τα γραφεία, οι σφραγίδες, οι καναπέδες, όλα εντελώς. Δικές του και ευθύνες για τις αγκυλώσεις του Ποταμιού, αναμφιβόλως, αλλά αν δεν υπήρχε αυτός πού θα βρίσκονταν αυτά τα πλάσματα που σήμερα τον αμφισβητούν και τον υποσκάπτουν; Στην καλύτερη περίπτωση στο σπιτάκι τους, στην χειρότερη περίπτωση σε κανά μπαρ του θανάτου ζητώντας από τους θαμώνες να απαντήσουν στο καίριο ερώτημα: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»