Όταν λες «αντίο»

Όταν εγκαταλείπεις την πρώτη γραμμή του αγώνα και γυρίζεις την πλάτη

Πήγα σπίτι μου το ’87. Ως τότε ήμουν ενταγμένος στη νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού, την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, δώδεκα χρόνια είχα συμπληρώσει με κομματική ταυτότητα. Από πιτσιρίκι τόσο δα που με είχε πάρει απ’ το χέρι ο μεγάλος μου αδερφός ο Ηλίας και με είχε πάει στην πρώτη μου ολομέλεια στα Τρίκαλα, ως εκείνη τη χρονιά που ήμουνα στο Κεντρικό Συμβούλιο της οργάνωσης, στο Συμβούλιο Σπουδάζουσας και εκπρόσωπος στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στελεχάκι εν ολίγοις, με προοπτικές λαμπρές για το μέλλον. Αν δεν αποφάσιζα να τα παρατήσω, να γυρίσω την πλάτη, να πω «αντίο» και να πάω σπίτι μου. Κάπως σαν την Βασιλική Κατριβάνου, που υπέβαλε την παραίτησή της από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και παρέδωσε την έδρα.

Εγώ τα παράτησα γιατί δεν άντεχα άλλο τη φαγωμάρα την εσωτερική. Δεν μπορούσα να υποφέρω αυτόν τον καυγά τον συντροφικό, που έφερνε απέναντι με βαρείς, βαρύτατους χαρακτηρισμούς ανθρώπους που μέχρι χθες αγωνίζονταν μαζί για τα ίδια πράγματα. Οι «ανανεωτικοί» από τη μία, οι «κομμουνιστές» από την άλλη, και δώσε κακία και πάρε μίσος, κάποια στιγμή έβρασε η κεφάλα μου, σκέφτηκα ότι διέξοδος δεν υπήρχε, ότι δεν πηγαίναμε πουθενά. Και πήγα σπίτι μου. Κι ας είχα ιδιαίτερη συμπάθεια στα παιδιά της κομμουνιστικής τάσης, που αργότερα φτιάξανε την ΑΚΟΑ και σήμερα οι μισοί είναι υπουργοί. Τα δικά τους τα νεύρα κρατήσανε, τα δικά μου σπάσανε.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι έπαψα ποτέ να πιστεύω στα οράματα και στις ιδέες της αριστεράς, ότι είδα το άγιο πνεύμα το φιλελέ και το χρώμα του χρήματος. Και δεν σταμάτησα επίσης να κατεβαίνω στο δρόμο, να διαδηλώνω, να αγωνίζομαι για τους αναξιοπαθούντες και τους ταλαίπωρους και τους αδικημένους. Απλώς δεν έβλεπα πια φως στο βάθος του κομματικού τούνελ. Και αποφάσισα τις μικρές, τις ελάχιστες δυνάμεις μου να τις αξιοποιήσω με τρόπο διαφορετικό. Χωρίς πικρίες, χωρίς κατηγόριες, χωρίς να μετανιώνω για την ως τότε δράση μου. Όλα επιλογές μου ήταν και άμα έχεις σκώτια σε αυτή τη ζωή και δεν είσαι κοτόπουλο καταλαβαίνεις ότι μαζί με τις επιλογές έρχονται και οι συνέπειες.

Το έγραψε και η Κατριβάνου άλλωστε, με τρόπο γλαφυρό, δικαιολογώντας την παραίτησή της:

«Εφαρμόζουμε μέτρα και πολιτικές που έρχονται σε αντίθεση με τον πυρήνα των αξιών και της πολιτικής μας· ταυτόχρονα,  όμως, αδυνατώ να σκεφτώ οποιαδήποτε αξιόπιστη εναλλακτική. Γι’ αυτό και παραιτούμαι. Είναι, για μένα, ένα βαθύ  πολιτικό και  υπαρξιακό αδιέξοδο, για το τι κάνουμε  (και ξέρω ότι το ζουν βασανιστικά πολλές και πολλοί από τον κόσμο της Αριστεράς, αλλά και ευρύτερα, ανεξάρτητα από τη στάση που επιλέγει τελικά ο καθένας), και δεν θεωρώ ότι κάποιος αυτή τη στιγμή έχει τη λύση. Φυσικά, το βαθύ αυτό αδιέξοδο δεν λύνεται μιλώντας για «προδότες» και «προδοσία»· αντίθετα, ένας τέτοιος λόγος όχι μόνο συσκοτίζει τα πράγματα, αλλά μας βυθίζει ακόμα πιο βαθιά στο τέλμα.»

Σωστή ως την τελευταία της λέξη. Κι ακόμη πιο σωστή εκεί που σημείωσε το εξής:

«Η στιγμή ακριβώς που παραιτούμαι νιώθω ότι πρέπει, επειγόντως, να βρούμε  συλλογικά τους τρόπους να κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά· έναν βίο αξιοβίωτο.»

Τελεία. Τελεία και παύλα κι όποιος μπορεί πάει μπροστά. Οι υπόλοιποι κάθονται και περιμένουν από τον Γιαχβέ να βρέξει το μάννα…
Υ.Γ. : Εγώ την έκανα εντελώς, η Βασιλική Κατριβάνου την έκανε από τη Βουλή, αλλά παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ. Αναμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια!

• Βασιλική Κατριβάνου
• ΣΥΡIZA