Η κατάρα της ΕΡΤ

Δυο λόγια για το «μαύρο» και την θλιβερή επέτειό του

Άμα κάτσω να γράψω για όλα τα παλαβά και τα ευτράπελα που συνέβαιναν στην παλιά ΕΡΤ, θα χρειαστώ έναν πάπυρο από εδώ ως την Καπερναούμ. Μιλάμε τώρα για ένα μαγαζί διάτρητο, δυσλειτουργικό και δυσκίνητο που ντρόπιαζε ακόμη και τους δόλιους τους δεινόσαυρους. Και μόνο το γνωστό ανεκδοτάκι «3.000 υπάλληλοι, 1.200 επώνυμα» να καταθέσει κανείς, είναι αρκετό για να δείξει τα νέφη που είχαν εγκατασταθεί μονίμως πάνω απ’ το Ραδιομέγαρο. Άλλο αυτό όμως κι άλλο το καφριλίκι του «μαύρου». Που ήρθε ένα μεσημέρι πριν από τρία χρόνια ακριβώς (εντάξει, παρά μία μέρα) και μεταμόρφωσε τα νέφη σε σάβανα. Το «μαύρο» που από τη μία έριξε τα δημόσια media στα τάρταρα της ανυποληψίας και από την άλλη κλόνισε όσο δεν περίμενε κανείς την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη.

Σημειώστε αυτό το «δεν περίμενε κανείς», έχει σημασία. Γιατί εκείνη την εποχή είχε σκάσει μύτη ως τιμωρός άγγελος ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου και ανακοίνωσε το κλείσιμο της ΕΡΤ δηλώνοντας ευθαρσώς:

«Όταν πρέπει να τελειώνουμε με τα ελλείμματα και να βγούμε από την κρίση, δεν μπορούμε να ανεχόμαστε θύλακες αδιαφάνειας και δημόσιας σπατάλης. Η ΕΡΤ είναι χαρακτηριστική περίπτωση μοναδικής αδιαφάνειας και απίστευτης σπατάλης. Η σημερινή ΕΡΤ έχει εξελιχθεί σε ένα σκάνδαλο που το βλέπουν καθημερινά όλοι, αλλά δεν τόλμησε να το αγγίξει κανείς. Αυτά όλα τελειώνουν σήμερα. Και τελειώνουν οριστικά!»

Είχε προηγηθεί το ψαρεματάκι με τη διαρροή στη “Real News” ότι «παίζει πολύ το ενδεχόμενο να κλείσει η ΕΡΤ» είχαν δει οι κυβερνητικοί ότι οι αντιδράσεις δεν ήταν και πολύ θερμές, είχαν ενθουσιαστεί και το είχαν ονειρευτεί το pipe dream για μια χειρονομία δυναμική που θα αναδείκνυε το ατσάλινον του χαρακτήρος τους. Κάτι σαν την θεία Θάτσερ δηλαδή, που πάταξε τους χούλιγκαν απαγορεύοντας την έξοδο των Βρετανικών ομάδων στην Ευρώπη. Για να μην πούμε για τους ανθρακωρύχους που τους έκοψε τον κώλο και τους έφυγε η μαγκιά να μάθουν να παίζουν με τη σιδηρά κυρία.

Και την πάτησαν τη φλούδα! Τον είδαν τον γκιώνη, που λένε στην Πάτρα. Τη δάγκωσαν την πιπεριά, γιατί ο ελληνικός λαός δεν μπορούσε ποτέ να ανεχτεί ότι θα συντριβόταν με «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» μια υπόθεση που τη θεωρούσε δική του, ένας ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός που συνόδευε τη ζωή του όλη. Δεν ήταν μαλάκες οι Έλληνες, δεν ήταν χάπατα οι Ελληνίδες, πολύ καλά γνώριζαν τα σημάδια παρακμής στην Αγία Παρασκευή, τα προβλήματα και τους συνδικαλισταράδες. Και άνοιγαν συχνά πυκνά το στόμα τους για να γκρινιάξουν και να καταγγείλουν. Άλλο αυτό όμως, που είναι πολύ φυσικό και αναμενόμενο, και άλλο το «πονάει χέρι, κόψει χέρι». Σε μια ιστορία μάλιστα που την πληρώνουν μηνιαίως ο φορολογούμενος και η φορολογούμενη εδώ και πολλές δεκαετίες. Και θα πας εσύ γατόνι, να βάλεις λουκέτο με τον τσαμπουκά; Ε όχι, δε νομίζω!

Και κάπως έτσι την πλήρωσε την αλαζονεία της η τότε κυβέρνηση. Διότι πληρώνονται τα λάθη, τα πάθη και τα γούστα. Το λέει η πιάτσα, το λένε όποιος και όποια έχουν περπατήσει έστω και μια στιγμή στο δρόμο, το καταλαβαίνουν και τα μικρά παιδιά. Προς γνώση και συμμόρφωση όσων έχουν την εξουσία στα χέρια τους και μας θεωρούν όλους τους υπόλοιπους ένα μάτσο κρέας και κόκκαλα…

Υ.Γ.: Το ότι ξανάνοιξε η ΕΡΤ δεν σημαίνει ότι έγινε υπόδειγμα ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού. Δεν θα μπορούσε να γίνει και πολύ εύκολα, μετά από ένα τόσο μεγάλο σοκ. Και δεν εξαλείφθηκαν επίσης όλες οι παθογένειες του παρελθόντος. Αλλά κάτι ξεκουνιέται, κάτι πάει να προκύψει. Εδώ είμαστε κι εδώ είσαστε να το δούμε και να το κρίνουμε.
 

• ΕΡΤ
• Μάργκαρετ Θάτσερ
• Ραδιομέγαρο
• Σίμος Κεδίκογλου