Δημοσιογράφος ή παπαράτσο;

Το ρεπορτάζ δεν είναι απλό παιχνίδι στα χέρια των παιδιών

Μη λέμε ψέματα τώρα, όλοι και όλες διασκεδάσαμε με το Perouka Gate. Ε ναι, δεν σου συμβαίνει κάθε μέρα να σκάσει υπόθεση με πρωταγωνιστές υπουργούς, δημοσιογράφους, περούκες, ρουμ σέρβις, αστυνομία, όλα κομπλέ και με κερασάκι στην τούρτα ότι δεν συνέβησαν στον Βούθουλα συνέβησαν στην πόλη όπου χτυπάει η καρδιά του καπιταλισμού. Στη Νέα Υόρκη παρακαλώ που ενώ προσπαθούσε να συνέλθει από τρομοκρατικό χτύπημα, έπεσαν πάνω της οι τυφώνες Δημάδης και Σουλτογιάννης…

Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, γνωστό είναι το στόρι, όσο κι αν προσπάθησαν τα κανάλια να το υποβαθμίσουν. Ευτυχώς υπάρχει εδώ και κάτι χρόνια αυτό το πράγμα που το λένε ίντερνετ και γίνεται εκεί πέρα της τρελής, μπες θεία να πάθεις την πλάκα σου σε λέω. Εκεί δημοσιεύθηκε και η εκδοχή του Θάνου Δημάδη για όλα όσα συνέβησαν, εκεί διάβασα κι εγώ κάτι που έγραψε περί ερευνητικής δημοσιογραφίας. Με δικά του λόγια:

«Την αλήθεια ενός ρεπορτάζ την κατακτάς ακόμα κι αν χρειαστεί να ντυθείς φασίστας για να κάνεις ρεπορτάζ για φασίστες ή να ντυθείς σερβιτόρος για να δεις ποιόν συναντάει και γιατί η κυβερνητική αποστολή σε ένα εστιατόριο.»

Στο χωριό μου πάντως, αυτό δεν το λέμε δημοσιογραφία και ρεπορτάζ και αλήθεια, το λέμε παπαρατσιλίκι. Όπου Παπαράτσο ονομαζόταν ένας συμμαθητής του Φεντερίκο Φελίνι, ο οποίος σβούραγε διαρκώς κι έσπαγε τα νεύρα ολωνών. Από εκεί εμπνεύστηκε ο μεγάλος σκηνοθέτης το παρατσούκλι για τους φωτογράφους που τρέχουν όλη την ώρα πίσω από τους πλούσιους και τους διάσημους μπας και τους τσακώσουν σε φάση πρόστυχή ή μυστήρια ή (ο Θεός να την κάνει…) αποκαλυπτική. Και κάπως έτσι καταφέραμε να δούμε την Τζάκυ γυμνή στο Σκορπιό…

Υπάρχουν όμως δημοσιογράφοι που την ψάχνουν την αλήθεια του ρεπορτάζ κάνοντας προσωπικές θυσίες. Δημοσιογράφοι που δεν κοτσάρουν απλώς μια περούκα ή δεν ντύνονται «φασίστες» (πώς στο διάολο ντύνεσαι «φασίστας»;) και γκαρσόνια. Δημοσιογράφοι όπως ο Ιρλανδός Ντόναλ ΜάκΙνταϊρ που τρώνε χρόνια απ’ τις ζωές τους σε μυστικές αποστολές, για να φιλμάρουν και να αποκαλύψουν κακουργήματα. Κι ύστερα χρειάζεται να εγκαταλείψουν ακόμη και τα σπίτια τους και να κρύβονται στις εξοχές υπό αστυνομική προστασία για να μην υποστούν τις συνέπειες. Για να μην τους στείλουν στον άλλο κόσμο.

Ψάξτε να βρείτε το βιβλίο “One man, four lives” του ΜάκΙνταϊρ. Κυκλοφόρησε το 1999 από τις εκδόσεις του BBC και περιλαμβάνει το ημερολόγιο του ρεπόρτερ από τη διείσδυσή του σε κυκλώματα της νύχτας, της μόδας, τη απάτης, του χουλιγκανισμού. Αποκόμισε την ευγνωμοσύνη των προϊσταμένων του, δύο δημοσιογραφικά βραβεία της Royal Τelevision Society, ένα τατού της Τσέλσυ και ένα συμβόλαιο θανάτου ύψους 50.000 λιρών. Για το κεφάλι του…
Πολλά περισσότερα δεν μπορώ να γράψω για τον σπουδαίο ρεπόρτερ, δεν χωράνε εδώ. Θα μου επιτρέψετε όμως να παραθέσω κάτι που γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου του και πιστεύω ότι θα έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές της δημοσιογραφίας. Με δικά του λόγια:

«Ο χρυσός κανόνας είναι ο εξής: ως μεταμφιεσμένος ρεπόρτερ σε μυστική αποστολή, δεν πρέπει ποτέ να ενθαρρύνεις κάποιον να πράξει ή να πει κάτι που δεν θα το έπραττε ή δεν θα το έλεγε αν δεν ήσουν εκεί. Προσωπικώς, κάθε φορά που μεταμφιεζόμουν κι έβγαινα για να φιλμάρω, έπαιρνα άδεια είτε από μια επιτροπή ειδικών είτε από κάποιο στέλεχος του BBC. Είναι μια παράδοξη αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για κάποιον σαν εμένα που εμπιστεύεται πάνω απ’ όλα το ένστικτό του. Είναι μια προϋπόθεση που την κάνει τη δουλειά της.»

• περούκα