Θα γίνουμε Ολλανδοί;

Κάθε νουνεχής, δημοκρατικός πολίτης, όχι της Ευρώπης μόνον, του κόσμου όλου, δεν μπορεί παρά να αποστρέφεται και να καταδικάζει τις πρακτικές του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι σε όλα σωστή η άλλη πλευρά. Για παράδειγμα μοιάζει αδιανόητη η απόφαση των ολλανδικών αρχών να απαγορέψουν σε υπουργό ξένης κυβέρνησης να περπατήσει ελεύθερα σε ένα ευρωπαϊκό δρόμο και να φτάσει στο προξενείο της χώρας της.

Και μοιάζει να έχει δίκιο η γ.γ. Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Μαρία Γιαννακάκη που έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, «η απόφαση της Ολλανδικής κυβέρνησης συνιστά παραβίαση των δικαιωμάτων των Τούρκων πολιτών που διαβιούν επί του εδάφους της, κλείσιμο του ματιού στο ακροδεξιό και ξενοφοβικό ακροατήριο και δεν τιμά την παράδοση της ανεκτικότητας που χαρακτηρίζει αυτή τη χώρα αιώνες τώρα.

Αλίμονο αν η απάντηση της Ευρώπης στον Ερντογάν είναι να αρχίσει να του μοιάζει». Το θέμα μπορεί να το προσεγγίσει κανείς πάντως, όχι τόσο από τη σκοπιά των αρχών, αλλά του εθνικού συμφέροντος. Ποια είναι λοιπόν η θέση της χώρας μας στην επικίνδυνη τροπή που έχουν πάρει οι σχέσεις της Άγκυρας με τις βορειοευρωπαϊκές χώρες; Θα ταυτιστούμε με Γερμανία και Ολλανδία, και αν ναι, γιατί; Μήπως από ευρωπαϊκή αλληλεγγύη (που εκείνοι δεν έχουν δείξει στα επτά χρόνια Μνημονίων); Ή μήπως γιατί με αυτούς διαπραγματευόμαστε τώρα την έξοδο από την οικονομική κρίση;

Και επιπλέον: πόσο πιθανή  είναι όμως η αποτύπωση της έντασης αυτής στα νερά του Αιγαίου, στην Κύπρο ή στον Έβρο; Αυτά είναι τα ερωτήματα που θα πρέπει να απασχολήσουν την ελληνική πολιτική ηγεσία. Που δεν πρέπει να παρασυρθεί και να ανταγωνιστεί σε ένταση τους Τούρκους και βορειοευρωπαίους πολιτικούς. Γιατί το Ρότερνταμ και το Βερολίνο μπορεί να είναι χιλιάδες μίλια μακριά, η ελληνική γη όμως όχι…

• Ολλανδία
• Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν