Ο «άτυπος» Μανιαδάκης, «ρυθμιστής» Δημοκρατίας και Δικαιοσύνης

Προσωπικά δεν γνωρίζω τον καθηγητή Δημόσιας Υγείας Νίκο Μανιαδάκη. Πολλώ δε μάλλον το «προστατευόμενο» alter ego του, τον «Ιωάννη Αναστασίου», που εδώ και μερικούς μήνες κυκλοφορεί στα δημοσιογραφικά και πολιτικά γραφεία ως ένας από τους ανώνυμους μάρτυρες που κατέθεσαν στις ελληνικές και αμερικανικές αρχές σχετικά με τη Novartis και τις πρακτικές της στην ελληνική αγορά.

Η μετατροπή του προστατευόμενου «Αναστασίου» σε κατηγορούμενο, για την ίδια υπόθεση, Μανιαδάκη, έδωσε μία εξαιρετικά σκαμπρόζικη τροπή στην όλη υπόθεση, δεδομένου ότι, όπως αποκαλύφθηκε (ή καλύτερα επιβεβαιώθηκε, πλέον) ο ίδιος άνθρωπος τη μία ημέρα κατέθετε ως «Αναστασίου» υπό καθεστώς προστασίας και την επομένη εμφανιζόταν ως Μανιαδάκης στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής! Τί δείχνει αυτό για τη λειτουργία του ελληνικού κράτους, ειδικά αν συνδυαστεί με όσα ο ίδιος είπε, σε συνέντευξή του στο Σκάι, ότι λόγω λάθους στον προγραμματισμό οι, κατά τα λοιπά, ανώνυμοι μάρτυρες ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο έξω από τα γραφεία εισαγγελέων και ανακριτών, σας αφήνω να το κρίνετε εσείς.

Η ουσία, ωστόσο, της δημόσιας πλέον παρουσίας και παρέμβασης του καθηγητή Μανιαδάκη είναι πολύ βαθύτερη. Διότι ένας άνθρωπος που έχει διατελέσει σύμβουλος σειράς υπουργών την περίοδο 2010-14, έστω και «άτυπος» ό,τι κι αν σημαίνει αυτός ο όρος, έχει διαπραγματευτεί με την τρόικα και, συνεπώς, έχει εμπλακεί στη χάραξη της πολιτικής υγείας στη χώρα, εμφανίζεται τώρα να λειτουργεί ως «ρυθμιστής» της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης.

Της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα στον κ. Μανιαδάκη και της, εν συνεχεία, απαγγελίας κατηγοριών εναντίον του ακολούθησε ένα μπαράζ ανακοινώσεων και αντεγκλήσεων μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας (με τους δύο να παίρνουν εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις για την ουσία των δηλώσεων Μανιαδάκη), δημόσιες δηλώσεις υπουργών της κυβέρνησης, αντιδράσεις δικαστικών ενώσεων κ.ο.κ.

Ο κ. Μανιαδάκης ή «Ιωάννης Αναστασίου», συνεπώς, όχι μόνον καθορίζει την πολιτική ατζέντα στη χώρα αλλά, με τους ισχυρισμούς του για πιέσεις που δέχθηκε προκειμένου να ενοχοποιήσει τους Σαμαρά, Γεωργιάδη και Στουρνάρα, βάζει δύσκολα και στη Δικαιοσύνη. Και ορθώς οι δικαστικές ενώσεις εξεγείρονται σε επιθετικά σχόλια πολιτικών, φρονώ ωστόσο ότι θα έπρεπε να ξεσηκωθούν μετά τους ισχυρισμούς του μάρτυρα – κατηγορούμενου. Προφανώς, δεν εννοώ ότι η Δικαιοσύνη θεσμικά θα πρέπει να «ανοίξει» διάλογο με τον όποιο ιδιώτη, ειδικά εάν βρίσκεται στη θέση του κατηγορουμένου που θα επικαλεστεί ο,τιδήποτε για να ελαφρύνει τη θέση του. Ωστόσο, η Δικαιοσύνη οφείλει τάχιστα να αποδείξει την ορθότητα των χειρισμών εκ μέρους των λειτουργών της. Πως; Προχωρώντας προς την τελική διαλεύκανση της υπόθεσης.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα η καθυστέρηση στην έρευνα – εκδίκαση υποθέσεων συνιστά τον κανόνα, φτάνοντας συχνά στα όρια της αρνησιδικίας. Απαντήσεις δίδονται, εάν δίνονται, πολύ αργά.

Εικάζω ότι ουδείς έχει ισχυρότερο ενδιαφέρον για την διαλεύκανση τέτοιων υποθέσεων από τους ίδιους τους δικαστικούς λειτουργούς.

Είναι η ώρα να το δείξουν και στην πράξη.

• Novartis