Άνω κάτω με Τσουκάτο

Δεν είναι κακό να ακούς την απέναντι πλευρά. Δεν πάει ποτέ στράφι ο διάλογος, κάτι θα μάθεις. Κάτι θα κερδίσεις, κάτι θα αποκομίσεις, κάτι θα επεξεργαστείς. Στη χειρότερη περίπτωση θα μπεις στο μυαλό του αλλουνού και θα κατανοήσεις λίγο καλύτερα τον τρόπο που σκέφτεται. Κι αυτό κέρδος είναι αν θέλεις να λέγεσαι δημοκρατικός άνθρωπος, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος που σέβεται τον διπλανό του. Κι αν είσαι δημοσιογράφος, διπλή η χαρά! Εκτός των άλλων θα ικανοποιήσεις και την περιέργειά σου, που, ας μην κρυβόμαστε, είναι η κυριότερη αιτία που οι περισσότεροι εξ ημών ασχοληθήκαμε με αυτό το επάγγελμα. Συγγνώμη με αυτό το λειτούργημα, ελπίζω να μη με στείλει κάνα Πειθαρχικό η μαμά ΕΣΗΕΑ…

Μιλούσα κι εγώ λοιπόν χτες το απόγευμα με το φίλο μου τον Βαγγέλη που έχουμε κιόλας δουλέψει παρεάκι στο παρελθόν και τον ξέρω και με ξέρει και καταλαβαινόμαστε δίχως πολλά πολλά. Ο Βαγγέλης είναι της κεντροδεξιάς παρατάξεως, του καραμανλικού χώρου ας πούμε, είχε φλερτάρει και με Στεφανόπουλο παλαιότερα, όταν ήτανε μικρός και είχε εισιτήριο διαρκείας στον Παναθηναϊκό. Έκτοτε βέβαια έχουν υποφέρει και ο υπαρκτός καραμανλισμός και η ισχυρή τριφυλλάρα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον Βαγγέλη να πιστεύει σε κάποια πράγματα δίχως υποχωρήσεις και εκπτώσεις. Και να λέει τη γνώμη του δίχως φόβο και πάθος. 

Τον τσακώνω στη γραμμή, γυρνάει ο Βαγγέλης και μου λέει:
«Ρε Ξάνθακα, εντάξει ενοχλητικό είναι το στόρι με τον Πολάκη. Το βλέπει ο μέσος Έλληνας και σου λέει εγώ δεν θα μπορούσα να το πάρω αυτό το δάνειο που πήρε ο υπουργός. Μπορεί να έβαλε υποθήκη το σπίτι του και να είναι σύννομος και να το καλύπτει το ποσό, αλλά σωστά δεν ξηγιέται. Άμα μπει στη θέση τη δικιά μου, δάνειο δεν θα του δώσει η τράπεζα ούτε με δάκρυα στα μάτια. Ενοχλητικό στόρι, αλλά δεν είναι πρώτο θέμα για να παίζει μισή και μία ώρα στα δελτία.
Όπως δεν είναι για να παίζει μισή και μία ώρα σε εκπομπές πολιτικού περιεχομένου το θέμα με την καταδίκη Νίκου Γεωργιάδη. Που είναι μεν αποτρόπαιη ιστορία, αλλά δεν μπορείς να μετατρέπεις το πρόγραμμά σου σε μονοθεματικό για να το καλύψεις. Σιχαμένη κατάσταση, μόνο που πρέπει να τη βλέπει κανείς στο πραγματικό της μέγεθος.
Ούτε το ένα θέμα ούτε το άλλο έπρεπε να πάρουν αυτή την έκταση στα media…»

«Και ποιο θέμα έπρεπε να πάρει μεγάλη έκταση στα media;», τον ρωτάω εγώ.

«Ο Τσουκάτος», μου απαντάει αμέσως. «Ο Τσουκάτος που βγήκε και είπε ότι δώσανε δώδεκα δισεκατομμύρια δραχμές κάποιες εταιρείες το 2000 και τις αγοράσανε τις εκλογές. Κι αυτό μόνο το 2000, γύρευε τι γινότανε τα άλλα χρόνια και πόσα λεφτά καταλήγανε από ευγενείς δωρεές στα κομματικά ταμεία. Κι αντί να γίνει αυτή η ομολογία πρώτο θέμα όχι μία μέρα, όχι μία βδομάδα, αλλά ένα μήνα ολόκληρο και να σκιστεί το πολιτικό σκηνικό, παίζουμε Πολάκη και Γεωργιάδη…»

Τον άκουσα πολύ προσεκτικά. Και μπορεί να έχω τις αντιρρήσεις μου (ιδίως για το ζήτημα Γεωργιάδη), αλλά για τον «στρατηγό» συμφωνώ απόλυτα. Στα μούτρα μας έφτυσε ο Τσουκάτος κι εμείς πήραμε την πετσέτα και σκουπιστήκαμε. Νομίζω ότι άκουσα και κάποιους να του λένε «ευχαριστώ», έχω την εντύπωση ότι τους απάντησε «με τις υγείες σας». Αλλά αυτή είναι η Ελλαδάρα κυρίες και κύριοι! Να έρχεται ο σύζυγος Πόπης να ξεσκεπάζει το βόθρο και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας να απολαμβάνουν ρόδα μυρωμένα. Και απορούμε ύστερα που μας βρίζουν αλήτες, ρουφιάνους δημοσιογράφους;

• Θόδωρος Τσουκάτος
• Νίκος Γεωργιάδης
• Παύλος Πολάκης