Πρόσφυγες οικογενειάρχες και πρόσφυγες μπακούρια…

Όταν ήμουνα μικρός μίλαγα καμιά φορά με τη γιαγιά μου τη Μικρασιάτισσα για τη μαύρη της τη μοίρα. Πώς τους κυνηγήσανε δηλαδή από την πατρίδα της την Πάνορμο οι Τούρκοι και πως ήρθανε άφραγκοι και καταφρονεμένοι στην Ελλάδα για να ξεκινήσουνε μια καινούρια ζωή. Και μια φορά την είχα ρωτήσει τι κουβάλησε μαζί της, όταν φεύγανε πανικόβλητοι με την οικογένειά της για να σωθούν από τους Τσέτες.
«Το καπελάκι μου…», μου απάντησε, με πικρό χαμόγελο.

Ήταν δώδεκα χρονών τότε η γιαγιά η Μίνα, πίστευε πως ήταν περαστική η μπόρα και πως σύντομα θα καθάριζε ο ουρανός απ’ τα σύννεφα. Φρούδες ελπίδες. Έζησε ως τα ογδονταφεύγα της και ποτέ δεν κατάφερε να γυρίσει στον τόπο της να ξαναδεί το σπίτι της. Αν υπήρχε πια σπίτι δηλαδή και δεν είχε υψωθεί στη θέση καμιά πολυκατοικία απ’ αυτές τις μοντέρνες που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «τούρτες».

Με δυο λόγια και για να μην πολυλογώ, την ξέρουμε την προσφυγιά στο σπίτι μας, την ξέρουμε την προσφυγιά στο πετσί μας. Γι’ αυτό με βλέπετε καμιά φορά να είμαι τόσο επιεικής με τους πρόσφυγες, ούτε λεφτά βγάζω, ούτε επιρροή γυρεύω. Αλλά τους καταλαβαίνω που βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη από το κάπου στο πουθενά, από την κανονικότητα (αχ, αυτή λέξη…) στην αναταραχή, από την οικία τους στη μέση του πελάγους. Μέσα στη βάρκα να αγωνίζονται κι αυτοί να ξεφύγουν απ’ τη μπόρα. Αν είναι μπόρα δηλαδή και δεν είναι καταιγίδα.

Μαθαίνω λοιπόν από ρεπορτάζ των σαββατοκυριακάτικων εφημερίδων ότι το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως (συγγνώμη Προστασίας του Πολίτη!) επεξεργάζεται σχέδιο για αναλογική κατανομή των προσφύγων στις δεκατρείς περιφέρειες της χώρας, σε σχέση με τον πληθυσμό και την έκταση της κάθε μίας. Υπό αυτές τις συνθήκες βεβαίως, η περιφέρεια Αττικής που μπορεί να μην είναι και τόσο μεγάλη αλλά ξεπερνάει τα πέντε μύρια κόσμο, πρέπει να φιλοξενήσει τη μερίδα του λέοντος από πρόσφυγες. Κάτι χιλιάδες σαν να λέμε, για να μην πω πενταψήφιο νούμερο. Θα το δεχτεί ο περιφερειάρχης Πατούλης άραγε ή θα επιβεβαιωθεί η φημολογία που τον θέλει να ανθίσταται σθεναρά στην εγκατάσταση έστω τριψήφιου αριθμού προσφύγων; Το ρωτάω γιατί οι μέρες είναι πονηρές και ο καθένας κάνει τα κουμάντα του δίχως να ρωτήσει τον διπλανό του…

Και επειδή μιλάμε για αναλογική κατανομή των προσφύγων που έχουν «πνίξει» τα νησιά του ΒορειοΑνατολικού Αιγαίου, να σημειώσω κλείνοντας την αλλαγή στάσης ουκ ολίγων δημοσιογράφων επί του ζητήματος. Εκεί που ακούγανε τη λέξη «πρόσφυγας» ή τη λέξη «μετανάστης» κι έβγαινε απ’ τις φωνητικές χορδές τους ενθουσιωδώς το «λάθρο», τώρα το γυρίσανε σε ένα πελώριο «κο-κο-κο». Κι ακούγεται απ’ τα χειλάκια τους ότι αυτοί οι άνθρωποι που θα περάσουν το Αιγαίο και θα πατήσουν τα άγια χώματα της ηπειρωτικής Ελλάδος δεν θα είναι τίποτις αρσενικοί βαρβάτοι. Με δικά τους λόγια, τηλεοπτικά:

«Αναφερόμαστε σε ανθρώπους που είναι οικογενειάρχες, έτσι για να καθησυχάσουμε λίγο τους και τους συμπατριώτες μας που θα δεχθούν αυτόν τον κόσμο, αναφερόμαστε όχι σε ανδρικό πληθυσμό αλλά σε οικογενειάρχες για να διευκολυνθούν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου».

Η ζωή είναι ωραία με άλλα λόγια και το παραμύθι δεν έχει δράκο. Δεν έχει καν κακομούτσουνο μελαχρινό που θα μας φάει την πέτσα. Εντολή άνωθεν και η δεοντολογία συνεχίζει τον μακρύ περίπατό της στη χώρα των θαυμάτων…

Y.Γ.: Για τη Μόρια τα είχα γράψει την περασμένη εβδομάδα. Λέξη προς λέξη:
Πέντε χιλιάδες μέσα στο στρατόπεδο στη Μόρια, επτά χιλιάδες εκτός. Δεν θέλει πολύ ν’ ανάψει η φωτιά.
Ούτε ένας αστυνομικός επιπλέον δεν έχει εγκριθεί για Μυτιλήνη, παρά τη διόγκωση της ανθρωπιστικής κρίσης. Θα το πληρώσουμε, έχω την εντύπωση…

• Γιώργος Πατούλης
• Μόρια
• Μυτιλήνη
• περιφέρεια Αττικής
• πρόσφυγες