Είσαι αριστερός εσύ, ρε; Ετσι είναι οι αριστεροί;

Το λιντσάρισμα του Παπαδημούλη για τα λεφτά και τα σπίτια του προκάλεσε συναγερμό στη μνήμη μου. Ήρθαν μπροστά μου γεγονότα από τα χρόνια του στρατού, ένας αφορισμός του αείμνηστου Φυντανίδη, καθώς και οι κουβέντες των συντηρητικών γερόντων παλιά στο χωριό.

Εχουν σχέση κυρίως με τους αριστερούς. Αλλά και με τους δεξιούς. Για το ήθος, την ευαισθησία και τα τρωτά τους. Για τα χρήματα, την σκληράδα και τις εμμονές τους. Και φυσικά πως αξιολογεί κάθε πλευρά τα χαρακτηριστικά της άλλης-όχι τόσο τα πολιτικά, αλλά το ίχνος της στην κοινωνία.

. Τρίπολη, στρατόπεδο της Αεροπορίας, σωτήριον έτος 1978. Ένας σμηνίτης δεν έγινε δόκιμος, όπως έγιναν σχεδόν όλοι οι πτυχιούχοι της σειράς του, γιατί είχε θητεύσει στην ΚΝΕ. Υπήρχε ο σχετικός φάκελος. Έγινε, λοιπόν, σμηνίας «μπατζής», δηλαδή εκπαιδευτής, υποχρεωμένος να μείνει στην Τρίπολη πολλούς μήνες και να εκπαιδεύει τους νέους. Η χειρότερη ειδικότητα.

Μια μέρα τον καλεί στο γραφείο του ο διοικητής των «μπατζήδων»-ένας σκληρός με φήμη ακροδεξιού, που ήταν ενημερωμένος για το πολιτικό ποιόν του σμηνία– και του βάζει τις φωνές: «Είσαι κομμουνιστής, εσύ ρε;». «Ναι, είμαι», απάντησε εκείνος. «Ετσι είναι οι κομμουνιστές, ρε; Βάζουν μέσον τον Αρχηγό της Αεροπορίας για να μετατεθούν όπου θέλουν; Α, να χαθείς από δω».

«Μα», πήγε να ψελλίσει ο σμηνίας. «Τι μα και ξεμά; Να το χαρτί του Αρχηγού, νάτο. Ε, τι έχεις να πείς;»…Το βλέπει ο σμηνίας και απαντάει: «Δεν τον ξέρω τον Αρχηγό. Ο πατέρας μου δεν έβαλε κανένα μέσον. Και δεν με ενδιαφέρει η μετάθεση».

Ξεροκατάπιε ο διοικητής, κάλμαρε λίγο και του είπε: «Τι εννοείς; Τι θα απαντήσω εγώ στο γραφείο του Αρχηγού; Ότι δεν θέλεις να μετατεθείς και να πάς εκεί που θέλεις»… «Είναι δική σας δουλειά τι θα πείτε, κύριε διοικητά. Εγώ δεν έβαλα μέσον και δεν θέλω μετάθεση» απάντησε ο σμηνίας.

Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα αμηχανίας. Αμίλητος ο διοικητής, κοίταγε πότε το χαρτί και πότε τον σμηνία, που βρισκόταν ως όφειλε σε στάση προσοχής. «Ανάπαυση», κελεύει ο διοικητής. Αλλαγμένο το ύφος, πατρικό: «Μπράβο, παιδί μου, που δεν έβαλες μέσον. Πήγαινε»…

Εκτοτε, στα ώπα ώπα τον είχε τον « μπατζή» ο διοικητής. Τον αντιμετώπιζε με σεβασμό. Επιανε κουβέντα μαζί του, αυτός ο σκληρός και απρόσιτος, ώσπου κάποια μέρα του είπε: «Εγώ είμαι αντικομμουνιστής, αλλά τους σέβομαι του κομμουνιστές. Εχουν σθένος και ήθος. Πιστεύουν σε κάτι και δίνουν ακόμη και τη ζωή τους γι΄αυτό»…

Αργότερα, στην πρώτη άδεια, ο σμηνίας έμαθε ότι μέσον είχε βάλει ένας θείος του. Ήταν συμφοιτητές και φίλοι με τον Αρχηγό της Αεροπορίας και θεώρησε καθήκον του να βοηθήσει τον ανεψιό του. Αλλά εκείνος ήταν ξεροκέφαλος. Και κομμουνιστής. Και δεν ήθελε μετάθεση…

Ακριβώς τα ίδια έλεγαν για τους κομμουνιστές και οι γέροντες του δεξιοκρατούμενου χωριού μου. «Δεν πιστεύουν στην ελευθερία και την δημοκρατία οι κομμουνιστές. Κι αν έρθουν στα πράματα, θα μας πάρουν τα χωράφια. Όμως οι περισσότεροι είναι έντιμοι άνθρωποι. Βγάζουν τίμια το ψωμί τους. Και πεθαίνουν για τις ιδέες τους. Βέβαια, βγαίνουν στα βουνά και σκοτώνουν». Μετά, άναβαν τσιγάρο και διάβαζαν την «Ακρόπολη», την μόνη εφημερίδα που υπήρχε στο καφενείο του χωριού…

Το΄λεγε με κάθε ευκαιρία ο Σεραφείμ Φυντανίδης: Αριστερά σημαίνει διαρκής ευαισθησία. Του το είχε πεί ο Γιώργος Ιωάννου και πολύ άρεσε στον αείμνηστο να το επαναλαμβάνει. Ωσπου κάποια μέρα, στην κουβέντα του με συντάκτη της «Ελευθεροτυπίας», άρχισε να εξυμνεί έναν ευπρεπή δήμαρχο : «Ευαίσθητος άνθρωπος», είπε με τη μπάσα φωνή του ο Σεραφείμ…

Ο συντάκτης χαμογέλασε και τον πείραξε: «Μα αυτός, κύριε διευθυντά, είναι δεξιός. Δεν ανήκει στην Αριστερά της διαρκούς ευαισθησίας»…Χαμογέλασε κι ο Φυντανίδης : «Εντάξει, παντού υπάρχουν ευαίσθητοι άνθρωποι. Δεν υπάρχει μονοπώλιο στην ευαισθησία και στην εντιμότητα»…

Στο στρατό, που λέτε, πήγα ντοπαρισμένος από τα φοιτητικά χρόνια: Αριστερός σημαίνει εντιμότητα και ήθος. Μακρυά από μέσον, γλειψίματα, λαμογιές, διαγκωνισμούς, μικροψυχίες, καρφώματα και λοιπά. Αυτό πίστευα. Πάει και τελείωσε.

Ωσπου άρχισα με τον καιρό να βλέπω γραμματιζούμενους και πτυχιούχους αριστερούς να βάζουν μέσον για μετάθεση, να γλείφουν τους ανωτέρους, να λουφάρουν, να είναι αυταρχικοί κλπ. Όχι όλοι. Κάποιοι, έτσι;

Αντίθετα, έβλεπα αγράμματα παιδιά και συντηρητικούς φαντάρους, δεξιούς δηλαδή, να φέρονται θαυμάσια. Ούτε μέσον, ούτε λούφα, ούτε σκληράδες και μαγκιές. Κάποιοι. Όχι όλοι…

Ε, αυτά τα βρήκα μπροστά μου και στην «κανονική ζωή». Στο δύσκολο κάθε μέρα, που δοκιμάζει αντοχές και χαρακτήρα. Βρήκα-όπως όλοι μας, νομίζω- διαμάντια και τομάρια και στους δύο χώρους. Ανθρώπους με αρχές, καθοριστικές για την

συμπεριφορά και το είναι τους. Αρχές που δεν έχουν σχέση με το πολιτικό πρόσημο και την ιδεολογία τους.

Φυσικά, υπάρχουν και οι άλλοι. Που κομπάζουν για τις αρχές τους-φιλελεύθεροι η αριστεροί- οι οποίοι τις καταπατούν συνωστισμένοι στους θαλάμους της ιδιοτέλειας, των σκοπιμοτήτων, της λαμογιάς, του αυταρχισμού και της εξουσίας.

Καθάρματα που παριστάνουν τους ταγούς. Ηθικολόγοι που σμπαραλιάζουν με την πρώτη ευκαιρία την έννοια του ήθους. Σημαιοφόροι νοσούσης συμπεριφοράς, οι κήρυκες της αδάπανης ευαισθησίας…

Τώρα, θα πείς τι σχέση έχουν όλα αυτά με την περίπτωση Παπαδημούλη και τις επιθέσεις που δέχτηκε. Επιθέσεις φτηνές και λαϊκίστικες, εξυπνακίστικες και χολερικές. Η σχέση είναι η εξής:

Όπως κυριαρχούν τα στερεότυπα για το ήθος και τα δήθεν παγιωμένα χαρακτηριστικά δεξιών και αριστερών, έτσι και στην περίπτωση αυτή κυριάρχησε το βλακώδες. Ότι δεν μπορεί ένας αριστερός να είναι πλούσιος. Ότι δεν γίνεται κάποιος που πολεμάει τον καπιταλισμό και την αγορά να έχει χρήματα στις τράπεζες, μετοχές και ακίνητα.

Ετσι, ανοήτως και χολερικά οι υψίσυχνες καταγγελίες και ο χλευασμός. Ετσι. Χωρίς καν το στοιχειώδες προτού εκτοξευτούν τα πύρινα βέλη. Δηλαδή, να δείς, να ψάξεις, να μάθεις, πως αποκτήθηκαν η οικονομική άνεση και ο πλούτος. Εκλεψε ο τάδε; Σκότωσε, πάτησε επι πτωμάτων, αξιοποίησε «άκρες», εκμεταλλεύτηκε την σχέση του με την εξουσία;

Οσο για το κατά κόρον προβαλλόμενο-πώς είναι δυνατόν ένας αριστερός που θέλει να αλλάξει τα πράγματα και το σύστημα,

να πλουτίζει από το σύστημα- είναι τόσο ηλίθιο ως στοιχείο προβληματισμού που δεν αξίζει τον κόπο να απαντηθεί…