Η «καμπάνα» της βίας στις ΗΠΑ χτυπάει για όλους μας

Τα όσα συμβαίνουν στη χώρα του «πλανητάρχη» δεν είναι μόνο η ρατσιστική βία καθώς η διάσταση του ζητήματος δεν είναι μονοσήμαντη. 

Οι απλουστεύσεις και οι απλοϊκές αναλύσεις που θέλουν τη ρατσιστική αστυνομική βία ή μόνο τον Τραμπ να ευθύνονται για όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ δεν αποδίδουν την πραγματικότητα.

Πρώτο λάθος είναι η αντιμετώπιση των ΗΠΑ ως μια ενιαία χώρα, δεν είναι!

Είναι μια ομοσπονδία κρατών-πολιτειών και συμφερόντων, διαφορετικών φυλών και θρησκειών. Ακόμα και στην πανδημία κάνουμε το λάθος να μετράμε τους θανάτους στις ΗΠΑ και να τους συγκρίνουμε ξεχωριστά με την Ιταλία και την Ισπανία. Αν κάναμε τη σύγκριση με την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα μας άρεσε καθόλου το αποτέλεσμα.

Μια οριζόντια ανάγνωση της ιστορίας της είναι αρκετή για να καταλάβουμε ότι οι σπόροι του διχασμού είναι στο χώμα αυτής της χώρας μαζί με πολύ αίμα και δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από μερικές δόσεις διχαστικού λόγου και κυνισμού για να… ανθίσουν τα αγκάθια τους.       

Οι ταραχές στη Μινεάπολη και σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ δείχνουν πόσο ακόμη απέχει η χώρα από το να κλείσει η πληγή του ρατσισμού, να ολοκληρωθεί το έργο που άρχισε το 1865 με το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου και την απελευθέρωση των σκλάβων. 

Φταίει μόνο ο Τράμπ; Είναι η ίδια χώρα που στις προεδρικές εκλογές του 2008 είχαμε ένα από τα σπουδαιότερα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας, καθώς για πρώτη φορά ανέλαβε τη θέση του προέδρου ένας Αφροαμερικανός. Ο Μπαράκ Χουσέιν Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών με περισσότερες ψήφους από οποιονδήποτε άλλον υποψήφιο πρόεδρο στην ιστορία. 

Οι Αμερικανοί επιζητούσαν επίμονα μια αλλαγή και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από την ψήφο τους στις εκλογές. Αλλά μετά από δυο θητείες ψήφισαν Ντόναλντ Τραμπ ο πατέρας του οποίου φέρεται να είχε προσαχθεί το 1927 μετά από επεισόδια μεταξύ της Κου Κλουξ Κλαν και της αστυνομίας! Ο νεαρός, τότε, Φρεντ Τραμπ, δισεκατομμυριούχος στη συνέχεια ήταν βασικός χρηματοδότης των δημοκρατικών γεννήθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης απο οικογένεια μεταναστών από το γερμανικό κρατίδιο της Βαυαρίας, ο γιος του Ντόναλντ φάνηκε να μην έχει ξεχάσει την ιστορία του πατέρα του. Στη χώρα που κυριαρχεί το χρήμα , αυτό είναι η ιδεολογία της ελίτ. 

Στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου, λοιπόν, περίπου 40 εκατομμύρια σκληρά εργαζόμενοι –σύμφωνα με τη φιλανθρωπική οργάνωση Salvation Army– πολεμούν για να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Τώρα, η πανδημία έχει προσθέσει και 40,7 εκατομμύρια ανέργους, σχεδόν 1 στους 4, και σε ποσοστό 15%.

Η απόλυτη πολιτική καταιγίδα που τροφοδοτεί τον διχασμό και οδηγεί σε βίαιο εξτρεμισμό με κυρίαρχα συστατικά: την οικονομική κρίση και την πολιτική διαίρεση με φανατισμό. Φαίνεται ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ξεχάσουν το παρελθόν και δεν συμπεριφέρονται ως ένα έθνος απέναντι σε μία φονική πανδημία από την οποία η κυβέρνησή αποδείχτηκε ανίκανη και μία οικονομική κατάρρευση, ενδεχομένως πρωτοφανή για τη σύγχρονη ιστορία που οδήγησε σε μία έκρηξη οργής στους δρόμους από τη φωτιά που άναψε η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.

Οι σπόροι της «λευκής υπέροχης» που καλλιέργησε με επιτυχία αφού εκλέχτηκε Πρόεδρος ο Τράμπ έφτασε η ώρα να τους θερίσει με θύελλες.

Ο Αμερικανός πρόεδρος χρησιμοποίησε τον ρατσισμό κυνικά ως ένα μέσο κατάκτησης της εξουσίας. Δίχασε και πόλωσε. Παραμονές των εκλογών το επαναλαμβάνει προτάσσοντας δήθεν, το δόγμα «νόμος και τάξη». 

Το λάθος που κάνουν αρκετοί αναλυτές είναι να εστιάζουν στον Τραμπ αλλά το πιο σκοτεινό και ανησυχητικό είναι οι δυνάμεις που τον προώθησαν στην εξουσία και συνέχισαν να τον στηρίζουν. 

Μια χώρα βαθιά διχασμένη με τις δυνάμεις της λευκής οργής και της δικαιωματικής διαμαρτυρίας συγκρούονται αδιαφορώντας αν δουν την Αμερική να καταστρέφεται. 

Δεν είναι ο Τραμπ, είναι αυτό που διχάζει την Αμερική. Είναι η φτώχια και οι ανισότητες. Είναι αυτό που εκπροσωπεί ο Τραμπ…

Μήπως οι «σπόροι της λευκής υπεροχής» είναι το ίδιο με την «ανοσία της αγέλης»;

Ο νόμος του ο «σώζων εαυτόν σωθείτω» δεν είναι βασικός στο κυριάρχο οικονομικό μοντέλο; Αυτή δεν ήταν η συνταγή των μνημονίων με την εσωτερική υποτίμηση και την λογική «όποιος αντέξει»; 

Όλος ο πλανήτης παρακολουθεί από τις τηλεοπτικές οθόνες τα βίαια γεγονότα στις ΗΠΑ, ως μια κινηματογραφική ταινία, όπως έκανε με την  πανδημία όταν ξέσπασε στην Κίνα, όπως έκανε με την πτώχευση της Lehman Brothers, μήπως να προετοιμαζόμαστε; Γιατί σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις μετά από την οθόνη το ζήσαμε…

ΥΓ. Η ταινία «Joker» είχε προκαλέσει αίσθηση αλλά τα μηνύματα που εξέπεμψε για τον άνθρωπο, την κοινωνία και τη βία ήταν ένα έντονο σήμα κινδύνου για το πού μπορεί να οδηγήσει η όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Τα γεγονότα στις ΗΠΑ είναι η καμπάνα που χτυπάει για όλους μας. Ένα…σπίρτο αρκεί για να λαμπαδιάσει όλος ο τόπος.