Η δημοκρατία του ίντερνετ (ίσως είναι η μοναδική που μας έχει απομείνει…)

Από καιρό, από χρόνια ήθελα να την βγω στον Ουμπέρτο Έκο. Στον συγχωρεμένο τον μάστορα της σημειολογίας που έχει πει πολλά σωστά, αλλά έχει πει και πράγματα δυσκολοχώνευτα. Ένα εξ αυτών, το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου, το καταθέτω εδώ για να το ξαναθυμηθούμε:

«Έδωσαν δικαίωμα λόγο σε λόχους ηλιθίων οι οποίοι προηγουμένως δεν μιλούσαν παρά σε μπαρ, μετά από ένα ποτήρι κρασί. Τότε δεν έκαναν κακό στους υπόλοιπους. Εκεί κάποιος τους έκοβε την κουβέντα ενώ τώρα έχουν το ίδιο δικαίωμα να μιλούν όσο και ένα βραβείο Νόμπελ».

Για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το είχε γράψει το ανωτέρω και το είχε γράψει και νωρίς νωρίς, κάπου στα μέσα της περασμένης δεκαετίας αν δεν κάνω λάθος. Πρωτοπόρος, ως συνήθως, ο μέτρ, κι από τότε επικαλούνται το πνεύμα του διάφοροι, διανοούμενοι και μη. Βλέπε, ας πούμε, το σημείωμα του διευθυντή της «Καθημερινής» Αλέξη Παπαχελά, όπου σημείωνε μεταξύ άλλων:

«Ο κανιβαλισμός, η ανθρωποφαγία, έχει πάει σε άλλη κλίμακα στον χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ανησυχούσαμε πριν από δέκα χρόνια για το μίσος, τον διχασμό, την πρωτοφανή και συστηματική δολοφονία χαρακτήρων. Πού να ξέραμε… Σήμερα δεν τη γλιτώνει κανείς, νεκρός ή ζωντανός, αθώος ή ένοχος. Η κρεατομηχανή δεν έχει ιδεολογία, ούτε φραγμούς: ό,τι μπαίνει βγαίνει αποδομημένο με άγριο τρόπο. Τώρα το νιώθουν και όσοι την τάιζαν αχόρταγα τα προηγούμενα χρόνια. Οι ακραίοι κάθε πλευράς έχουν το πάνω χέρι».

Το οποίον δεν θα πω εγώ ότι είναι σώνει και καλά ψέματα. Όντως οι ακραίοι κάθε πλευράς έχουν κάποιο πάνω χέρι και όντως (το λέει πιο κάτω αυτό) από οργή και θυμό άλλο τίποτα. Αλλά να συμπεραίνουμε ότι βασιλεύει ο «χρυσαυγιτισμός» στο δημόσιο διάλογο και ότι η ζημιά που έχει γίνει στη κοινωνική συνοχή είναι «τεράστια», θα το έβρισκα κάτι παραπάνω από υπερβολικό.

Να τα πω όμως με τη σειρά, για να μην μπερδευόμαστε. Η κοινωνική συνοχή δεν κινδυνεύει από τον καυγά στο ίντερνετ (τη στιγμή μάλιστα που το 30 % των Ελλήνων και των Ελληνίδων είναι ψηφιακά αναλφάβητο…), αλλά από την τρύπια τσέπη, το υψωμένο γκλομπ, την κοροϊδία που σου τρίβουν στη μάπα οι κάθε λογής ανευθυνοϋπεύθυνοι. Τότε είναι που σπάνε τα ράμματα και καταλήγεις να βλέπεις το διπλανό σου σαν λύκο. Στο διαδίκτυο, πολύ περισσότερο για εκτόνωση μιλάμε παρά για «χρυσαυγιτισμό»…

Και γιατί δηλαδή να μην εκτονωθεί ο άλλος (ή η άλλη) στο ίντερνετ; Πού αλλού μπορεί να εκτονωθεί, πού αλλού μπορεί ν’ ακουστεί η φωνή του, έστω και μισοπνιγμένη και για λίγα δευτερόλεπτα; Στα κανάλια, στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα; Δουλευόμαστε μεταξύ μας ρε παιδιά, δεν είναι απλώς κλειστοί οι δίαυλοι μπαζωμένοι είναι με τόνους ολόκληρους από αμμοχάλικο. Και δεν ξεμπαζώνουν ούτε με τον γίγαντα τον Συνολάκη, που όλα τα καταφέρνει!

Ως άνθρωπος λοιπόν, που έχει φάει κοντέινερ ολόκληρα από βρισίδι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ένα έχω να πω:

Θα υπερασπιστώ μέχρι τέλους το δικαίωμά σου να τα χώνεις κι ας είσαι τόσο γκαζμάς που τα χώνεις ακόμη και σ’ αυτούς που σε υπερασπίζονται.
Βολταίρε φάε τη σκόνη μου!

Υ.Γ.: Γράφει επίσης ο συνάδελφος στην «Καθημερινή», ότι «Ο τσακωμός στο παλιό καφενείο ήταν ενίοτε βίαιος, αλλά υπήρχε ένα δίχτυ συνοχής που δεν άφηνε τα πράγματα να ξεφύγουν».
Θα ήθελα να του υπενθυμίσω ότι επειδή ακριβώς είχε πάει βόλτα το δίχτυ συνοχής, χωρίστηκαν τα καφενεία στη χώρα σε «γαλάζια» και «πράσινα». Για να μην ξεχνιόμαστε…

• Facebook
• social media
• Twitter
• Αλέξης Παπαχελάς
• Ουμπέρτο Έκο