Ξύλο και των γονέων στο Πολυτεχνείο…

Να σας πω κάτι παιδιά; Δίκιο είχε ο Σαββόπουλος!
Ναι δίκιο είχε, απόλυτο δίκιο όταν έβγαζε το κιθαρόνι και τραγούδαγε:
Κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις…

Έτσι είναι παλικάρια μου, έρχεται κάποτε αυτή η καταραμένη η στιγμή που πρέπει να πάρεις τις αποφάσεις σου.
Δηλαδή, όλοι και όλες θέλουμε να μην πειράζει κανένας τα ζωάκια.
Δηλαδή, όλοι και όλες θέλουμε το σύμφωνο συμβίωσης.
Δηλαδή, όλοι και όλες θέλουμε να κάθεται ο κόσμος δεξιά στις κυλιόμενες σκάλες του Μετρό.
Αλλά κάποια στιγμή, κάποια καταραμένη, κάποια γαμημένη στιγμή φτάνει ο κόμπος στο χτένι.

Και πρέπει ν’ αποφασίσεις:
Είσαι μ’ εκείνους που τρώνε ξύλο ή με τους άλλους που ρίχνουν ξύλο;

Απλό είναι, δεν θέλει μαγικά, δεν θέλει σοφία, δεν θέλει καν να έχεις τελειώσει το Υale, το Stanford, το LSE.
Είσαι μπροστά σε μια σκηνή που ο ΜΑΤατζής τον έχει πιάσει τον διαδηλωτή από το λαιμό, τον διαδηλωτή που δεν έχει στο χέρι ούτε γκλομπ, ούτε καδρόνι, ούτε μολότωφ, τον έχει πιάσει απ’ το λαιμό λοιπόν και του σφίγγει το λαιμό. Κι ο διαδηλωτής χάνει τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια του…

Με ποιόν είσαι;
Με ποιόν είσαι ρε φίλε, μ’ αυτόν που τις τρώει ή μ’ αυτόν που τις ρίχνει;
Ιδίως όταν αυτουνού που τις ρίχνει δεν κινδυνεύει το πετσί από καμία άμεση απειλή. Εντολές έχει λάβει και σε εντολές υπακούει.
Κι ο διαδηλωτής είναι με το χέρι του ΜΑΤατζή στο λαιμό του να τον πνίγει…

Αυτά μας λέει ο φωτογραφικός φακός, ο τόσο πολύτιμος φωτογραφικός φακός από τον οποίο δεν μπορεί να κρυφτεί κανένας.
Αυτά μας δείχνει, όσο κι αν προσπαθούμε να κρυφτούμε στον καναπέ. Ξύλο, βία, κρότου λάμψης, δακρυγόνα.

«Είναι μια προσπάθεια διαμόρφωσης κοινωνικής συναίνεσης», λέει ο φίλος μου ο Μανώλης, που έχει τελειώσει κοινωνιολογία.
«Είναι η αγωνία να μπετοναριστεί το ακροδεξιό ακροατήριο», απαντάει η φίλη μου η Μαίρη που είχε σπουδάσει ασυρματίστρια.

Και το ξύλο έπιπτε ράιτ θρου, όπως θα σημείωνε ο μέγας μουσουργός και ακόμη μεγαλύτερος χιουμορίστας Ζαμπέτας…

Το ξύλο που το αποφύγαμε χτες το πρωί στη διαδήλωση του ΚΚΕ στην Αμερικάνικη Πρεσβεία και πολύ χαρήκαμε και διασκεδάσαμε και σπάγαμε πλάκα με τις δυνάμεις της τάξεως και το υπουργείο τους. Αλλά μπήκαν στη μέση οι σώφρονες και οι μετριοπαθείς και οι φιλελεύθερες φωνές και απαίτησαν από τους ενστόλους και τους προϊσταμένους τους εδώ και τώρα ξύλο, εδώ και τώρα κλωτσομπουνίδι, εδώ και τώρα συλλήψεις. Αχ Παναγίτσα μου, πώς να τους χαλάσεις τη χάρη όταν στο ζητάνε με τόσο όμορφο τρόπο;

Όπερ και εγένετο. Μία απ’ όλα είχε το μενού στη δεύτερη συγκέντρωση του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Πανεπιστημίου και του ακροαριστερού χώρου λίγο αργότερα στη Σταδίου. Πάρε να σου βρίσκονται, πάρε νά ’χεις, πάρε να μη σου λείπουν, ο ιός δεν κολλάει απ’ τα γκλομπ φιλαράκι, το είπανε και οι επιδημιολόγοι. Κι ο Νικ Χαρντ ο γίγαντας, που το ξέρει το θέμα απ’ έξω κι ανακατωτά…

Και κάπως έτσι φτάσαμε σε μια επέτειο ματωμένη και ξυλοδαρμένη. Και κάπως έτσι εισακούσθηκαν οι μερακλήδες που σκούζανε για άμεση παρέμβαση των ΜΑΤ. Και κάπως έτσι βρεθήκαμε γυμνοί και ανυπεράσπιστοι απέναντι σε αυτό που κάποτε ονομάστηκε νόμος και τάξη. Και κάπως έτσι νύχτωσε απότομα στην Ελλάδα και το ξημέρωμα δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα.

Υ.Γ.: Μεγαλύτερη γελοιότητα από αυτή του ΚΙΝΑΛ που έστειλε τρία άτομα να καταθέσουν στεφάνι για να μη σπάσουν την απαγόρευση, ούτε στις επιθεωρήσεις του Σεφερλή…
 

• ΕΛΑΣ
• ΚΙΝΑΛ
• ΚΚΕ
• Μιχάλης Χρυσοχοΐδης
• Πολυτεχνείο