current views are: 14

28 Ιουνίου 2021
Δημοσίευση09:07

Ο Τζο Μπάιντεν, ο Δημήτρης Κουτσούμπας και το φάντασμα του Κωστή Χατζηδάκη!

Όταν ο ρεπόρτερ Ξανθάκης αφήνει ελεύθερη τη φαντασία του

Δημοσίευση 09:07’

Όταν ο ρεπόρτερ Ξανθάκης αφήνει ελεύθερη τη φαντασία του

Σάββατο βράδυ, έντεκα η ώρα, χαλαρουίτα στον καναπέ, Ιταλία-Αυστρία στο φλατ σκριν. Κι εκεί που είμαι καναπεδάκι αραγμένος, πλάι στον ανεμιστήρα τον πρόστυχο, ντριν ντριν το κινητό, 210-2592κάτι, σα γνωστό το νούμερο, από τότε που δούλευα στον 902 Αριστερά στα FM.

«Έχει γούστο να άφησα τίποτις βερεσέδια στην καντίνα και να μου τα ζητάνε τώρα», σκέφτομαι. Και λέω να μην το σηκώσω. Αλλά επιμένει αυτός που με καλεί, δέκα φορές βαράει, ασταδγιάλα, σιγά μη φοβηθώ, το σηκώνω.

«Ρεπόρτερ Ξανθάκη, εσύ;», με ρωτάει μια βαριά, ζεϊμπέκικη φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής.
«Εγώ», απαντώ, με μια σχετική επιφύλαξη.
«Δημήτρης Κουτσούμπας εδώ», μου λέει, «Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του…»
«Ξέρω, ξέρω», του λέω. «Σύντροφε, τι μπορώ να κάνω για σένα;»
«Ρεπόρτερ», απαντάει, «ξέρω ότι διατηρείς τις αμφιβολίες σου για το κόμμα αλλά θέλω να βάλεις πλάτη. Είναι ανάγκη να βοηθήσεις»!
«Στο όνομα της παλιάς μας συνεργασίας, θα κάνω ό,τι μπορώ», του απαντάω. Και μου σκάει το παραμύθι ο Μήτσος.
«Έχω πρόβλημα», μου λέει. «Πάνω εκεί που είχα σενιάρει το συνέδριο του Κόμματος και τις είχα κουλαντρίσει τις ισορροπίες και είχα μοιράσει τα αξιώματα και τις καρέκλες, έπαθα ζημιά. Ανατροπή της τελευταίας στιγμής, όπως στα γήπεδα. Βγήκε αυτός ο καριόλης ο Μπάιντεν και πάει να μου πάρει την πελατεία»!
«Σύντροφε άστο πάνω μου», του λέω. «Σε δυο ώρες μιλάμε…»

Και πέφτω στο ρεπορτάζ!

Κι όπως ψάχνω δεξιά αριστερά να δω τι έπαιξε, τρακάρω το βιντεάκι με τον Πρόεδρο να δίνει συνέντευξη στον Λευκό Οίκο την περασμένη Πέμπτη και να τον ρωτάνε οι δημοσιογράφοι για τους εργοδότες που δυσκολεύονται να βρουν εργαζόμενους.
Και σκάει χαμόγελο ο Πλανητάρχης και σκύβει στο μικρόφωνο και λέει:
«Σας έχω έτοιμη τη λύση παιδιά. Δώστε τους πιο πολλά»!
Και συνέχισε:
«Αυτό είναι πλέον το διαπραγματευτικό χαρτί του κάθε αφεντικού. Θα πρέπει ο ένας εργοδότης να ανταγωνιστεί τον άλλον και να πληρώσει στους εργαζόμενους μισθά της προκοπής»!

Όου σιτ, σκέφτομαι, μπήκε το πνεύμα του Τζο Στάλιν στο κορμί του Τζο Μπάιντεν. Γκαντάμιτ, τριάντα χρόνια μετά απ’ την πτώση του Σιδηρού Παραπετάσματος και τη συντριβή της παγκόσμιας Κομμουνιστικής Συνωμοσίας, έρχονται οι Ηνωμένες Πολιτείες να αναστήσουν τους ταξικούς αγώνες. Αυτούς που τόσο είχε αγωνιστεί να αποδυναμώσει ο αείμνηστος Λάσκαρης και τόσο ποθεί να ενταφιάσει ο Χατζηδάκης.
Κι αφού σκέφτηκα τον Κωστή, αμέσως ανησύχησα για την ψυχική υγεία του. Σκέψου να έβλεπε με τα ματάκια του τον ηγέτη του ελεύθερου κόσμου να προσφέρει λεφτά αντί για ρεπά στους εργαζόμενους. Παναγίτσα μου, σφούρλες θα έφερνε η κεφάλα του γύρω απ’ τον αυχένα, σαν εκείνο το κοριτσάκι το δαιμονισμένο στον «Εξορκιστή». Και δίχως να χάσω χρόνο επικοινώνησα με τους εμπίστους μου στο υπουργείο Εργασίας και τους έδωσα ρητή εντολή:
«Από μπου, μόνο μπακαλιάρο από σήμερα ο Κωστής»!

Για να κάνω, κατόπιν, χρήση του κόκκινου τηλεφώνου που μου έχει παραχωρήσει ο Πάιατ και να επικοινωνήσω κατευθείαν με αντιπρόεδρο Χάρις.
«Κάμαλα», της λέω, «άι νιντ γιορ χελπ»!
«Νοτ νάου μπιτς», μου λέει, «άιμ λίσνινγκ του Μπρίτνι»!
«Άι κεν γκετ γιου χερ φόουν», της απαντώ κι ακούω ένα ουρανόμηκες «Γουάου».
«ΟΚ», μου λέει η αντιπρόεδρος, «νάου γιου χεβ μάι ατένσιον».
Και της εξηγώ εγώ το στόρι και μου λέει αυτή «νό γουόρις, άιλ φιξ ιτ» και της λέω «θένκιου» και παίρνω Δημητράκη και τον καθησυχάζω «νο γουόρις».
«Τι είναι πάλι ετούτο;», με ρωτάει.
«Χαλάρωσε», του λέω, «το λύσαμε το θέμα. Συγκεντρώσου τώρα εσύ στα συμπεράσματα του συνεδρίου και βγάλε κόσμο στο δρόμο φιλαράκι».
«Αμ ξέρω και τίποτε άλλο;», μου λέει και μ’ ένα σύντομο αλλά ειλικρινές «ευχαριστώ» μου κλείνει το τηλέφωνο.

Του το ‘κλεισα κι εγώ και επέστρεψα στον αγώνα. Μόνο και μόνο για να διαπιστώσω ότι όχι μόνο το είχε σφυρίξει ο ρέφερι αλλά είχα χάσει και στο στοίχημα. Ο γουέλ, γιου κεντ γουίν δεμ ολ, που θα έλεγε κι ο Μπάιντεν…