Crash test  Έφης, Νίκου, Στέφανου, Χάρη!

Επειδή είναι της μόδας οι αμερικανιές, ξεκινώ κι εγώ σήμερα με δυο φράσεις από την απέναντι ακτή του Ατλαντικού. Αφορούν αμφότερες σε διαγωνιστικές διαδικασίες, με εύρος από αθλητικά μήτινγκς ως βουλευτικές εκλογές και η πρώτη εξ αυτών πάει ως εξής:
Τους νικητές, τους αγαπάνε όλοι.

Ενώ η δεύτερη, μας λέει το παρακάτω:
Κανένας δεν αγαπάει, όσους δεν ξέρουν να χάνουν.

Τα σημειώνω, μιας και το τελευταίο δωδεκάμηνο είχαμε ένα σωρό από κάλπες, βάλε εθνικές εκλογές, βάλε δημοτικές, βάλε περιφερειακές, βάλε συριζαϊκές, πόνεσε η χέρα μας, άνοιξε κλείσε το φάκελο, κότσαρε τη τζίφρα, πιάσε το στυλό, σημείωνε το σταυρό, χώρια τα δύο ευρώ που χρεώσανε οι μπορντοροδοκόκκινοι, λες και δεν είχαν περισσέψει 37 δισεκατομμύρια στο «μαξιλάρι», θέλανε και τα λεφτά τα δικά μας.

Επειδή, όμως, πρέπει να τριτώσει το καλό, εκτός απ’ τ’ αμερικάνικα, έχω κι ένα καναδέζικο. Το είχε πει to 1983 ο Τζον Κρόσμπι, υποψήφιος τότε για την προεδρία του Progressive Conservative Party:
“Άμα κερδίσω, κέρδισα. Κι άμα δεν κερδίσω, θα γλυτώσω από ένα σωρό ανυπόφορους μπελάδες”!

Δεν νίκησε τελικά, γιατί τον ισοπέδωσε ο μετέπειτα πρωθυπουργός της χώρας Μπράιαν Μαλρόνυ, αλλά καταλαβαίνουμε, υποθέτω, το πνεύμα της δηλώσεώς του. Θυμίζει κάπως Ευκλείδη, αναμφισβήτητα, που προτιμά να μελετάει τη φιλοσοφία της ανατολής παρά τα βάσανα του ελεύθερου επαγγελματία. Και κάπως έτσι, μπορεί να χάνει μάχες και αγάπες, πλην όμως κοιμάται ήσυχος και άνευ Ζάναξ τα βράδια. Λίγο το ‘χεις σε αυτές τις σκατοεποχές που ζούμε;

Οπότε τον Ευκλείδη τον άφησα απέξω απ’ το crash test, γιατί αποκλείστηκε μόνος του. Το ΚΚΕ Εσωτερικού θέλει να αναβιώσει ο άνθρωπος και να κερδίσει την εκτίμηση όλων (ως και η Ζωή Λάσκαρη είχε ψηφίσει Κύρκο!), όχι να πλακώνεται για τα ντέη του ντέη (Τάυλερ alert!) και να φθείρεται στα τηλεοπτικά πάνελ. Μείον ένας, λοιπόν…
Και τα υπόλοιπα καϊνάρια;

Στα υπόλοιπα πλάσματα που θα διεκδικήσουν την ηγεσία της μεθαυριανής νικηφόρας ΚεντροΑριστεράς (γι’ αυτήν γίνεται όλος ο χαβάς κυρίας μου, δεν γίνεται για το ποιος θα χάσει πιο αξιοπρεπώς απ’ τους γαλάζιους), έχουμε έναν νικητή, δύο ντεμί νικητές και μία ντεμί χαμένη. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει ο Χάρης Δούκας που ενθυλάκωσε τη δημαρχία της Αθήνας, κόντρα σε έναν μάλλον εκφοβιστικό μηχανισμό. Τα κατάφερε, ωστόσο, και πιστώνεται την πρώτη νίκη της ευρύτερης προοδευτικής παρατάξεως εδώ και πολύ καιρό. Την πρώτη νίκη έστω, τόσο υψηλού βεληνεκούς…

Στη δεύτερη κατηγορία, βρίσκουμε τόσο τον Ανδρουλάκη όσο και τον Κασσελάκη που επικράτησαν σε διαδικασίες εσωκομματικές. Χαλαρά και λάιτ, δεν ίδρωσαν και πολύ και ο πρώτος, μάλιστα, αν εξαιρέσεις την περίπτωση Λοβέρδου δεν αμφισβητήθηκε και διόλου. Ο Στέφανος, από την άλλη, τραβάει για την ώρα το διάολό του, αλλά η αύρα του νικητή του δίνει αβάντζο τουλάχιστον ως τις ευρωεκλογές. Και βλέπουμε…

Και η Αχτσιόγλου; Η Αχτσιόγλου μετράει μια ήττα μάλλον οδυνηρή, καθώς όλα κανονισμένα ήταν για να κερδίσει την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Έλα όμως που στην πολιτική υπάρχει πάντοτε ο παράγων ο αστάθμητος, ακόμη και στα αριστερά τα κόμματα που δεν διακρίνονταν ποτέ για τη ροπή τους στις εκπλήξεις. Και δάγκωσε την πιπεριά η Έφη (μπορώ να την λέω Έφη;) και τώρα τρέχει με πανελλαδικές συνδιασκέψεις φίλων και οπαδών…

Στο δια ταύτα, όμως. Στο δια ταύτα, το προβάδισμα το έχει για την ώρα ο Δούκας. Είναι καρμανιόλα, βέβαια, ο δήμος Αθηναίων και πολλά πλάσματα γεμάτα όνειρα έχουν αφήσει τα κοκαλάκια τους στην πλατεία Κοτζιά, αλλά ο κύριος Χάρης δείχνει να κατανοεί το ρόλο του και δεν μοιάζει έτοιμος να παρατήσει την ευκαιρία που του δόθηκε. Αν συνεχίσει στη συγκρουσιακή λογική απέναντι στον προκάτοχό του και στην κυβέρνηση, αν αποφύγει τις λογικές τύπου πριμαντόνας και αν τον πάει το ζάρι στις ευρωεκλογές (μια ισοπαλία, ας πούμε,  γύρω στο 15 % του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ), πρώτο φαβορί θα γίνει για την επόμενη μέρα της ΚεντροΑριστεράς. Είναι πολλά τα «αν», το ξέρω, αλλά και πριν από τις δημοτικές εκλογές ένα σωρό ήταν. Και είδαμε τι βγάλανε οι κάλπες…  

• Έφη Αχτσιόγλου
• Νίκος Ανδρουλάκης
• Στέφανος Κασσελάκης
• Χάρης Δούκας