Δημοσκοπήσεις και πραγματικότητα: Η κυριαρχία του Μητσοτάκη και ο Κασσελάκης  

Τρεις διαδοχικές εξελίξεις των τελευταίων αρκετών μηνών είναι απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης και του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Πρώτον, η εκτίναξη των τιμών και ο ανεξέλεγκτος πληθωρισμός που έπληξε όχι μόνο τα πιο αδύναμα νοικοκυριά αλλά και μεγάλο ποσοστό των μεσαίων στρωμάτων, μικρομεσαίων επιχειρήσεων κ.λπ.

Προεκλογικά η κυβέρνηση έπεισε ότι τα αίτια είναι εξωγενή ωστόσο μετά την αποδοχή του ίδιου του Πρωθυπουργού ότι πολυεθνικές αντιμετωπίζουν τη χώρα ως «μπανανία» κατέρρευσε αυτό το αφήγημα. Ο λόγος που το έκανε δεν ήταν ότι ξαφνικά πόνεσε τα νοικοκυριά που αιμορραγούν αλλά το γεγονός ότι πλέον ο πληθωρισμός σε όλη την Ευρώπη είναι πτωτικός και στην Ελλάδα ανοδικός, επομένως αφού ο εξωτερικός εχθρός χάθηκε, βρέθηκαν οι πολυεθνικές.

Με την οριζόντια φορολογική επίθεση στους ελεύθερους επαγγελματίες διέρρηξε την κοινωνική συμμαχία που είχε διαμορφώσει γύρω της η ΝΔ με την υπόσχεση της στήριξης της «μεσαίας τάξης» αλλά και μετά τον προεκλογικό σάλο Κατρούγκαλου ότι δεν θα βάλει νέους φόρους.

Δεύτερον, η υπόθεση των υποκλοπών έπληξε σημαντικά το προφίλ του Κ. Μητσοτάκη αλλά κατάφερε ξανά προεκλογικά να θολώσει τις αποκαλύψεις και να ρίξει την μπάλα στο γήπεδο της δικαιοσύνης. Ωστόσο οι νέες αποκαλύψεις τραυματίζουν τη σχέση του με τα πιο κεντρώα τμήματα του εκλογικού το ακροατηρίου. Τρίτον, οι τελευταίες φυσικές καταστροφές έδειξαν πόσο επικίνδυνα γυμνό είναι το επιτελικό κράτος.

Ναι, αλλά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι Μητσοτάκης και ΝΔ κυριαρχούν πολιτικά χωρίς αντίπαλο. Αυτό είναι σωστό…

Αλλά αν δείτε τα ποιοτικά στοιχεία, αυτά είναι αρνητικά για όλους τους τομείς του κυβερνητικού έργου. Ωστόσο η δημοκρατία είναι συγκριτική διαδικασία.

Ποια είναι, η άλλη εναλλακτική; Ποιος είναι ο εναλλακτικός πρωθυπουργός;

Μα δεν υπάρχει! Ο κ. Μητσοτάκης τρέχει μόνος του, άσχετα αν στη διαχείριση των προβλημάτων έρχεται δεύτερος. Επίσης ένα 20% βρίσκεται στην γκρίζα ζώνη της αδιευκρίνιστης ψήφου. Η αποχή και ενίσχυση της ακροδεξιάς θα είναι το σύμπτωμα του πολιτικού μονόδρομου. Υπάρχει δεύτερος δρόμος;

Ποιος φταίει, όμως; Στον ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο πρόσωπο έδωσε πνοή σε έναν κομματικό οργανισμό που είχε πέσει σε κώμα μετά από δύο συντριπτικές και μια στρατηγική ήττα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε τον κύκλο του με τα παλιά του κυβερνητικά χαρακτηριστικά και οι λόγοι είναι γνωστοί. Είχε, λοιπόν, δυο δρόμους να διαλέξει, ό ένας τον επέστρεφε στον παλιό «αντί», κινηματικό, ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ένα κόμμα διαμαρτυρίας χωρίς πιθανότητες εξουσίας. Ο δεύτερος να ενσωματώσει την κυβερνητική του θητεία, να πατήσει στη γη και να διευρυνθεί όχι όμως σε εκλογική πελατεία – άλλωστε πλέον δεν υπάρχει και διαθέσιμη – αλλά σε ιδέες, πρόσωπα και θέσεις.

Ο δεύτερος δρόμος ήταν που κέρδισε και έβγαλε τον Στέφανο Κασσελάκη Πρόεδρο αλλά ο κομματικός διχασμός είναι τόσο βαθύς που καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ μη ελκυστικό για τους πολίτες. Πριν ο νέος πρόεδρος, βγαίνοντας νικητής της εσωκομματικής εκλογικής διαδικασίας, απευθυνθεί στους πολίτες ξέσπασε κρίση στο κόμμα του με τον ίδιο στο στόχαστρο. Η πρωτόγνωρη απαξίωση και αποδόμηση του νέοεκλεγμένου πρόεδρου από τους εσωκομματικούς ηττημένους αντιπάλους δεν του επέτρεψε να απευθυνθεί και να παρουσιάσει την πρόταση του.

Αλήθεια ποιος λογικός άνθρωπος εκτός από το πιστό κομματικό ακροατήριο – που είναι και διχασμένο- θα απαντούσε σε δημοσκόπηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στον σωστό δρόμο και θα του έδινε θετική ψήφο;

Σε συνθήκες κανονικότητας οι πολίτες επιλέγουν το κόμμα και τον αρχηγό που πιστεύουν ότι μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής. Που θα έχει σχέδιο για περισσότερες δουλειές και λιγότερους φόρους. Για ένα αποτελεσματικότερο κράτος.

Η Ελλάδα μέσα από τη χρεοκοπία πέρασε σε μια βίαιη πολιτική ωρίμανση του ρεαλισμού, η ελπίδα στιγματίστηκε ως αυταπάτη και ο φόβος θρονιάστηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο. Ναι υπάρχει ακρίβεια, ναι καιγόμαστε και πνιγόμαστε αλλά θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι χειρότερα.

Η ενναλακτική πρόταση πρέπει να «σπάσει» τον φόβο, να έχει αξιοπιστία και οι πολίτες να την αγκαλιάσουν με εμπιστοσύνη.

Χρειάζεται ένα σχέδιο θετικό για την επόμενη μέρα. Καθαρές θέσεις και προτάσεις  που οι πολίτες  θα τις κάνουν δική τους υπόθεση.

Οι στόχοι, το σχέδιο, τα πρόσωπα μπορούν να κερδίζουν τον φόβο. Όχι «επειδή» ο Μητσοτάκης είναι «κακός νεοφιλελεύθερος», θα δώσει τα νοσοκομεία σε ιδιώτες ή ότι «βρίσκεται πίσω από τις υποκλοπές» και φταίει για την κλιματική αλλαγή…

• Kυριάκος Μητσοτάκης
• ακρίβεια
• αντιπολίτευση
• Κυβέρνηση
• παθογένειες