current views are: 179

29 Ιανουαρίου 2023
Δημοσίευση12:43

Ελληνοτουρκικά, εθνικισμός και μύθοι: Θα συνεχιστεί η όξυνση και μετά τις τουρκικές εκλογές

Όσο πλησιάζουμε προς τις τουρκικές εκλογές, τόσο θα βλέπουμε τα πράγματα να οξύνονται στα ελληνοτουρκικά.

Δημοσίευση 12:43’

Όσο πλησιάζουμε προς τις τουρκικές εκλογές, τόσο θα βλέπουμε τα πράγματα να οξύνονται στα ελληνοτουρκικά.

Όσο πλησιάζουμε προς τις τουρκικές εκλογές, τόσο θα βλέπουμε τα πράγματα να οξύνονται στα ελληνοτουρκικά, ενώ οι διεκδικήσεις και οι απειλές της Τουρκίας θα συνεχιστούν και μετά την κάλπη. Το θέμα της επέκτασης στο Αιγαίο, τον οποίο θεωρεί ένα ζωτικό χώρο στον οποίο πρέπει να επεκταθεί, το έχει θέσει η Τουρκία σαν εθνική στρατηγική. Το πλέον ανησυχητικό είναι μήπως από το χώρο των απειλών πάμε στο πεδίο της δράσης. Ο στόχος της Τουρκίας, και προσέξτε, όχι μόνο του Ερντογάν είναι μια Ελλάδα μειωμένης κυριαρχίας.

Το θέμα της επέκτασης στο Αιγαίο, τον οποίο θεωρεί ένα ζωτικό χώρο στον οποίο πρέπει να επεκταθεί, το έχει θέσει η Τουρκία σαν εθνική στρατηγική.

Το επικίνδυνο  είναι μήπως από το χώρο των απειλών θα προσπαθήσει να καταλάβει έδαφος σε ένα νησί ή θα προχωρήσει στην ένωση του Βόρειου κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου με την Τουρκία.

Και μην ξεχνάνε κάποιοι, που προφανώς τεχνηέντως ξεχνάνε και υποστηρίζουν ότι «δεν θα γίνει τίποτα» -και επειδή βρισκόμουν εκείνη τη νύχτα στην περιοχή – ότι στα Ίμια η κρίση κορυφώθηκε όταν αποβιβάστηκαν, οι δώδεκα Τούρκοι καταδρομείς πάνω στη δυτική Ίμια και εκείνη τη στιγμή το νησί πέρασε σε ξένη κατοχή και στη συνέχεια με υπογραφή του Κώστα Σημίτη στον Ελσίνκι έγινε «γκρίζα ζώνη».

Το τελευταίο διάστημα από συγκεκριμένα ΜΜΕ καλλιεργείται ένας εθνικισμός που θα τον βρούμε μπροστά μας καθώς υπέρ-διαφημίζονται τα «όπλα» με τα οποία εξοπλίζεται η χώρα μας, δημιουργώντας τη βεβαιότητα ότι σε μια πολεμική αναμέτρηση με την Τουρκία θα βγούμε νικητές.

Έτσι καλλιεργούμε έναν πολεμικό εθνικισμό και ήδη ακούμε φωνές, που λένε να «ρίξουμε» τα πολεμικά αεροπλάνα της Τουρκίας που παραβιάζουν την εθνική μας κυριαρχία.

Θα θυμίσω την ταπεινωτική ήττα από τους Τούρκους το 1897. Η Ελλάδα αναγκάστηκε από τις μεγάλες δυνάμεις να πάρει υπέρογκα δάνεια που οδήγησαν στην πτώχευση και σε διεθνή οικονομικό αποκλεισμό. Το 1897 επικρατούσε στην Κρήτη επαναστατικός αναβρασμός κατά των Τούρκων. Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα εξεγείρεται και πιέζει την κυβέρνηση Δηλιγιάννη να αναλάβει δράση. Η τελευταία στέλνει στρατιωτικό σώμα στην Κρήτη. Παράλληλα, οργανώνει για αντιπερισπασμό, εξεγέρσεις κατά των Τούρκων στην Ήπειρο και τη Μακεδονία….

Για να οδηγηθούμε σε ταπεινωτική ήττα από τους Τούρκους που μας έφτασαν στη Μελούνα Θεσσαλίας, κατέλαβαν Βόλο, Δομοκό, και έφθασαν στη Λαμία και με παρέμβαση του Τσάρου Νικόλαου του Β’ σταμάτησε η προέλαση των Τούρκων πριν μπουν και στην Αττική…

Η Τουρκία έχει ένα στρατηγικό βάθος στον σχεδιασμό της, δυστυχώς η Ελλάδα τον χτίζει τα τελευταία χρόνια. Για να μην έχουμε αυταπάτες ότι τα προβλήματα μας θα τελειώσουν με το τέλος Ερντογάν, ο σχεδιασμός της ξεκινά  από τη δεκαετία του 1950 στην Κύπρο και τουλάχιστον από το 1973 στο Αιγαίο. Με δήθεν νομικές διεκδικήσεις σε βάρος του Ελληνισμού και σε εξαναγκασμό της Ελλάδας και της Κύπρου σε υποχωρήσεις υπό την απειλή πολέμου και στη δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων σε διπλωματικό επίπεδο και έπειτα επί του πεδίου και αφού προηγουμένως έχει διασφαλίσει την υποστήριξη ή την ανοχή των Μεγάλων Δυνάμεων.

Επομένως πέρα από τις τηλε-σαπουνόπερες επίδειξης οπλικών συστημάτων πρέπει με ωμό τρόπο ο πληθυσμός να μάθει πως ο Τουρκικός στόχος, και όχι ο τρελός Ερντογάν, και ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά, είναι ότι θέλει το μισό Αιγαίο, απόλυτη κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο και να έχει ειδικό καθεστώς στη Θράκη. Στην Κύπρο θέλει διατήρηση της κατοχής στον Βορρά με ταυτόχρονη δορυφοροποίηση του ελεύθερου τμήματος και τουρκική διείσδυση σε αυτό, κάτι που θα το πετύχαινε με το «σχέδιο Ανάν».

Η Ελλάδα σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων και από τους συμμάχους της, τι ακριβώς ζητάει; Μόνο αποτροπή και κατευνασμό της Τουρκίας;

Οι συμμαχίες είναι αρκετές; Να σαφώς έχουν συχνά αποδειχθεί σωτήριες αλλά στην πολεμική σύγκρουση ή στην απειλή τα πράγματα είναι διαφορετικά και η εξίσωση με πολλαπλούς άγνωστους Χ. Αυτό το διαπιστώσαμε με οδυνηρό τρόπο το 1974 στην Κύπρο. Αλλά και στα Ίμια…

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν συζητάμε με ρεαλιστικό τρόπο, οι πολιτικοί φοβούνται μην τους πουν προδότες και η ενημέρωση είναι το πρότυπο του βλαχομπαρόκ εθνικισμού. Και το λέω γιατί η Τουρκία δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα εσωτερικής νομιμοποίησης για πολεμικό επεισόδιο με την Ελλάδα. Μάλιστα και η αντιπολίτευση υπερθεματίζει για επίθεση στα Ελληνικά νησιά.

Στην Ελλάδα τι ακριβώς γίνεται; Και ναι, μπορεί κοινή γνώμη και κόμματα να συναινούν ως προς την άμυνα και την αποτροπή αλλά υπάρχει η ψυχική προετοιμασία για απώλειες σε ανθρώπους αλλά και εδαφικές, ως αναγκαίο κακό;

Θα υπάρχει η εσωτερική νομιμοποίηση σε περίπτωση πολεμικών επιχειρήσεων ή θα επιστρέψουμε στον εθνικό διχασμό;

Και όσοι πιστεύουν ότι οι σύμμαχοι θα μας συνδράμουν στο πολεμικό πεδίο στην Ιστορία των ελληνοτουρκικών πολέμων η επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων ήταν συχνότατη. Αλλά ας κρατήσουμε ότι αυτό συνέβαινε για την διατήρηση των πολεμικών τετελεσμένων. Η εξαίρεση της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου δεν αποτελεί οδηγό για το μέλλον, γιατί σε όλες τις άλλες περιπτώσεις δεν το έκαναν απλώς αποφάσισαν τον τερματισμό, όπως το 1897 για την Τουρκία, ή για την Ελλάδα το 1913, είτε μας εγκατέλειψαν με την Μικρασιατική καταστροφή το 1922-23.

Και «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» την Κύπρο και την προδοσία της χούντας με επιτήδειο «συνεργάτη» τον Χένρι Κίσιντζερ, την αμερικανική διπλωματία και τις μυστικές υπηρεσίες.

Και σαφώς την υπόθεση των Ιμίων σε μια light εκδοχή της Κυπριακής τραγωδίας που δεν οδήγησε σε κατεχόμενα εδάφη αλλά σε μειωμένη και γκρίζα κυριαρχία.


σχετικα αρθρα