Γιατί η Αριστερά εκφράζει το «βαθύ κράτος» της συντήρησης

Τον τελευταίο καιρό η Αριστερά κατηγορεί επανειλλημένα το “βαθύ κράτος” για τα δεινά αυτού του τόπου. Ειδικά μετά την τραγωδία των Τεμπών τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιτίθενται με σκληρούς χαρακτηρισμούς στην κυβέρνηση, τη Νέα Δημοκρατία και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα επειδή, όπως λένε, κρύβονται πίσω από το “βαθύ κράτος” το οποίο είναι υπόλογο για ρεμούλες, διαφθορά και οπισθοδρόμηση…

Κανείς βέβαια δεν θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι δεν υπάρχει διαφθορά. Δυστυχώς και υπάρχει και εν πολλοίς βασιλεύει. Θυμάμαι που πριν από πολλά χρόνια η Βάσω Παπανδρέου, ένα από τα ιστορικά στελέχη του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, είχε μιλήσει ανοιχτά για το “γρηγορόσημο”, αν ήθελε κάποιος να πάρει γρήγορα άδεια από την πολεοδομία για να χτίσει το σπίτι του. Και δεν είχε άδικο! Μακάρι βέβαια να ήταν μόνο αυτό. Αλλά δεν είναι…

Το ωραίο όμως είναι πως στα σχεδόν 50 χρόνια της μεταπολίτευσης η Αριστερά που κατηγορεί όλους τους άλλους για το “βαθύ κράτος”, είναι τελικά εκείνη που το εκφράζει και το αντιπροσωπεύει. Ναι, εκείνη! Γνήσια και αυθεντικά.

Και ενώ υπερηφανεύεται ότι αποτελεί την λεγόμενη “προοδευτική παράταξη”, έχει αποδειχθεί, εδώ και δεκαετίες, ότι τελικά εκφράζει με τον λόγο της και με τη δράση της τις πιο συντηρητικές και αντιδραστικές κοινωνικές συνιστώσες. Είναι η Αριστερά που έχει σταθεί απέναντι – και πολλές φορές δυναμικά – με τους κομματάρχες εργατοπατέρες και τα “στρατεύματά” της στο ξεβόλεμα των ημετέρων και στη στασιμότητα. Όπως επίσης και σε κάθε προσπάθεια ακόμα και για μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα των πολιτών…

Προνομιακός της χώρος είναι, ποιος άλλος; Μα φυσικά το Δημόσιο! Είτε στον στενό τομέα του Δημοσίου είτε σε Δημόσιους Οργανισμούς οι αριστεροί συνδικαλιστές πρωτοστατούν με μανία σε κινητοποιήσεις για να μην ταραχθούν ούτε καν τα λιμνάζοντα απόνερα του διεφθαρμένου παρακράτους που κυριαρχεί στην καρδιά του ίδιου τους κράτους! Όλοι τους δε αρνούνται τα πάντα! Την αξιολόγηση, τις κρίσεις για την ιεραρχία, τις αλλαγές στο Δημόσιο.

Άραγε δεν είναι συνένοχη η Αριστερά για τη σφοδρή αντίδρασή της σε οποιαδήποτε απόπειρα είχε γίνει για τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού; Ξεχνάμε τις μαζικές απεργίες και τις κινητοποιήσεις της κόντρα στη μεταρρύθμιση του Σπράου; Που αν δεν έκανε τότε πίσω η κυβέρνηση Σημίτη και εφαρμοζόταν, ίσως να είχε σωθεί το ασφαλιστικό και δεν θα χρειαζόταν να ζήσουμε αργότερα την κόλαση των μνημονίων; Μήπως δεν ήταν οι ίδιες πάλι αντιδράσεις που ανάγκασαν τη Φάνη Πάλλη Πετραλιά να περάσει μισές και κολοβές ρυθμίσεις επί Καραμανλή;

Ποιος δεν θυμάται (πάλι επί Καραμανλή) τις κινητοποιήσεις των εργατοπατέρων του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και του ΠΑΣΟΚ) που παρέλυαν το λιμάνι του Πειραιά και τις εισαγωγές-εξαγωγές αντιδρώντας στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ από την COSCO, τη μεγαλύτερη ίσως και πιο επιτυχημένη επένδυση που έγινε ποτέ στον τόπο μας; Κι όλα αυτά επειδή οι κύριοι αυτοί αρνούνταν να ξεβολευτούν και να σταματήσουν το συνδικαλιστικό νταβατζιλίκι των λιμενεργατών…

Θυμόμαστε δε και τα δάκρυα του Γιώργου Παπανδρέου από τα δακρυγόνα που έφαγε όταν σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού κατέβηκε στον Πειραιά για να συμπαρασταθεί στους απεργούς. Θα μου πείτε, γραφική λεπτομέρεια. Έστω…

Σάμπως δεν είναι ακόμα νωπές οι μνήμες από τους οδυρμούς και τους κλαυθμούς της Αριστεράς για το κλείσιμο της Ολυμπιακής το 2009 που κόστιζε τότε ένα εκατομμύριο την ημέρα στον Έλληνα φορολογούμενο; Ή τις οιμωγές της για το ξεπούλημα των σιδηροδρόμων όταν προσπάθησε να τους ιδιωτικοποιήσει ο Σαμαράς έναντι 350 εκατομμυρίων ευρώ; Και τελικά τι έγινε; Τους πούλησε η κυβέρνηση της Αριστεράς με μόλις 45 εκατομμύρια. Πιθανόν όμως να έχουν άλλη αξία τα 45 εκατομμύρια όταν το deal το κάνουν οι αριστεροί. Είναι προοδευτικό deal, άρα καλό.

Για να μην προσθέσω εδώ και τη δήλωση του Γιάνη Βαρουφάκη όταν ήταν υπουργός Οικονομικών ότι, αν μπορούσε, θα πουλούσε τους σιδηροδρόμους ακόμη και με ένα ευρώ! Αλλά θα μου πείτε, Γιάνης είναι αυτός, άρα συγχωρείται…

Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα παραδείγματα για να αναδείξω τις διαχρονικές ευθύνες της ελληνικής αριστεράς και τον ρόλο της στην κοινωνική και οικονομική στασιμότητα. Θα έπρεπε όμως τότε να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο και όχι απλώς ένα άρθρο…

Αυτό βέβαια δεν αναιρεί και τις σοβαρότατες ευθύνες των κυβερνήσεων του παρελθόντος! Που κρυπτόμενες πίσω από το πολιτικό κόστος έβαζαν στο ράφι τις μεταρρυθμιστικές τους προσπάθειες και συμβιβάζονταν με το βαθύ κράτος των βολεμένων και της συντήρησης…

Για αυτό, εδώ που φτάσαμε, η μόνη λύση για να προχωρήσει ο τόπος στις επιταγές του 21ου αιώνα, είναι να προκύψει από τις εκλογές μια κυβέρνηση, αποφασισμένη να σπάσει το απόστημα του βαθέος κράτους και του αναχρονισμού. Να τραβήξει μπροστά και δυναμικά την κοινωνία και τον τόπο στην πρόοδο και την ανάπτυξη που ονειρεύονται αλλά ακόμα δεν έχουν ζήσει, οι νεώτερες γενιές. Ο Μητσοτάκης, έστω και αργά, δηλώνει αποφασισμένος να το κάνει. Γρήγορα θα αποδειχθεί αν τα λόγια του θα γίνουν και έργα…