current views are: 30

23 Ιουλίου 2022
Δημοσίευση12:46

Η απολογία ενός αθεράπευτου τρολ προς τους πυροσβέστες

Στο τάβλι οι αναφορές κράτησαν πολλά χρόνια, και πιο συγκεκριμένα, τα ντόρτια (για τους ανίδεους, το 4-4) τα είχαμε βαφτίσει ως την… ζαριά της μάνικας.

Δημοσίευση 12:46’

Στο τάβλι οι αναφορές κράτησαν πολλά χρόνια, και πιο συγκεκριμένα, τα ντόρτια (για τους ανίδεους, το 4-4) τα είχαμε βαφτίσει ως την… ζαριά της μάνικας.

«Τον Ανέστη, παρακαλώ», τόνιζε ο φαρσέρ Ν. (γνωστότερος και ως… Λέντης) στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ταράζοντας την όποια ηρεμία των νοικοκυριών της Αττικής. Ο πυροσβέστης βέβαια ήταν το άλλοθι, για να κάνει ρίμα το μπινελίκι, μα αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Σημασία έχει όμως πως μεγαλώνοντας στην Ανατολική Ευρώπη (γκουχ), διαπιστώνω πως το επάγγελμα κάποιων συμπολιτών μας στερείται σεβασμού. Και πρώτο, θα σταυρώσω εμένα:

Στην παρέα του σχολείου, η αναφορά στον πυροσβέστη είχε μόνο το στοιχείο της τρολιάς. Έφταιγε βέβαια και το γεγονός πως η Πυροσβεστική έδρευε ακριβώς πίσω από τις αίθουσες διδασκαλίας. Δεν ήθελε και πολύ, αν είχες δει λίγο ζεν την κατάσταση λόγω ΠΑΣΟΚ, να ονειρεύεσαι αυτή τη δουλειά. Φαντασιωνόσουν οκτάωρο άραγμα και έπειτα, σπίτι, γήπεδο, καφέ και κουβέντα.

Μάλιστα στο τάβλι οι αναφορές κράτησαν πολλά χρόνια, και πιο συγκεκριμένα, τα ντόρτια (για τους ανίδεους, το 4-4 στα ζάρια) τα είχαμε βαφτίσει ως την… ζαριά της μάνικας. Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι τόσο flat. 

Φτάνοντας στη σήμερα άλλαξα παραστάσεις, (λέω πως) διεύρυνα ορίζοντες και εκτίμησα το έργο αυτών των ανθρώπων.

-Τους είδα καλοκαίρι να με απεγκλωβίζουν μαζί με δυο φίλους από κλειστοφοβικό ασανσέρ στις 3 το βράδυ, που λίγο ακόμα αν μέναμε, θα ξεκινούσαμε να ανάβουμε τσιγάρα.

-Τους είδα ταλαιπωρημένους, να κουβαλάν στο γεύμα τους νερόβραστο ρύζι, παλεύοντας με ένα γιγαντιαίο πύρινο μέτωπο στην Ηλεία. Να χαμογελούν επειδή τους πασάραμε λίγο κρύο νερό.      

-Τους είδα να σώζουν την τελευταία στιγμή ανθρώπους από πεζοδρόμια και καταστήματα, πριν από δυο χρόνια στην Καρδίτσα, όταν ένα ποτάμι αποφάσισε να βολτάρει στο κέντρο της πόλης. Ακούραστοι, την ώρα που τα πάντα είχαν βαρέσει διάλυση.

-Τους έχω δει στο πρόσωπο των εθελοντών, να κάνουν 2.000 χιλιόμετρα, να αφήνουν οικογένεια και δουλειά και να έρχονται για να βάλουν πλάτη στην Ελλάδα. Και μάλιστα, με τιμά η φιλία τους.

-Τους βλέπω και φέτος, πάντα στην πρώτη γραμμή, εκεί που η ανθρώπινη αμέλεια (ή βλακεία) ανάβει την πρώτη σπίθα. Εκεί που ο αρρωστημένος νους βάζει γκαζάκια, εκεί που ο αδίστακτος τύπος ονειρεύεται νέα οικόπεδα.

Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν τον σεβασμό μας, και δεν υπάρχει πιο ιδανική στιγμή για να ξεράσω την αλήθεια μου: Τιμή και δόξα στους πυροσβέστες, που στο βωμό του καθήκοντος δίνουν πόνο. Και μεταξύ μας, sorry αν στο παρελθόν έχω πει και μια κουβέντα παραπάνω.


σχετικα αρθρα