Πως η Αριστερά έχει κάνει μαγαζάκια της τα Πανεπιστήμια…

Ήμουν την Παρασκευή καλεσμένος στην επιτυχημένη εκπομπή του καλού μου φίλου Τάκη Χατζή στο ONE Channel. Η συζήτηση επίσης εξαιρετική και υψηλού επιπέδου ανάμεσα στον Μπάμπη Παπαδημητρίου της ΝΔ, τον Γιώργο Κατρούγκαλο του ΣΥΡΙΖΑ και τον Μιχάλη Καρχιμάκη του ΠΑΣΟΚ.

Θα σταθώ από όλη την εκπομπή στην επιμονή των δυο βουλευτών της αντιπολιτεύσεως να μην αλλάξει το άρθρο 16 του Συντάγματος και να μην επιτραπεί η λειτουργία ιδιωτικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων και στη χώρα μας. Δηλαδή να μη γίνει επιτέλους και εδώ ό,τι ακριβώς γίνεται σε όλες τις χώρες της δημοκρατικής Δύσης…

Η συζήτηση για τα ΑΕΙ ξεκίνησε με αφορμή την πρόθεση του πρωθυπουργού να προχωρήσει σε αναθεώρηση του Συντάγματος εφ όσον η ΝΔ γίνει και πάλι κυβέρνηση μετά τις εκλογές. Μια αναθεώρηση η οποία θα περιλαμβάνει και την κατάργηση του άρθρου 16. Για να μην σας πω ότι η αναθεώρηση θα γίνει με κυρίαρχο στόχο την κατάργηση αυτού του αναχρονιστικού άρθρου…

Κι όμως ούτε η εγχώρια Αριστερά αλλά ούτε και η συνοδοιπόρος της σε αυτό το θέμα Κεντροαριστερά σκοπεύουν να προσαρμοσθούν στα δεδομένα του 21ου αιώνα. Αγκυλομένα και οι δυο παρατάξεις σε ιδεολογικές προκαταλήψεις των αρχών του 20ου αιώνα δίνουν με απίστευτη εμμονή μάχη για να προστατεύσουν τα “μαγαζάκια” τους στα πανεπιστήμια και για να διατηρήσουν τον κομματικό έλεγχο σε καθηγητές, λοιπό προσωπικό και φοιτητές, έλεγχο που ασκούν ασφυκτικά εδώ και μισό αιώνα…

Μετά την πτώση της δικτατορίας η Αριστερά στην Ελλάδα με τις πάσης φύσεως συνιστώσες και παραφυάδες της (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) είναι εκείνη που κυβερνά στην πραγματικότητα τα ΑΕΙ και αρνείται οποιαδήποτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που είναι αντίθετη με τις ιδεοληψίες της. Ταυτόχρονα τα έχει μετατρέψει σε φυτώρια ανάδειξης κομματικών στελεχών με χαρακτηριστικότερη φυσικά όλων την πορεία του κ. Τσίπρα από τότε που ήταν μαθητής…

Θα μου πείτε μα πώς ελέγχει η Αριστερά τα ΑΕΙ όταν στις φοιτητικές εκλογές βγαίνει εδώ και 30 χρόνια η ΔΑΠ πρώτη δύναμη; Εύλογη η απορία αλλά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι η παρουσία της ΔΑΠ καταγράφεται ουσιαστικά μόνο την ημέρα των φοιτητικών εκλογών για να εξαφανισθεί μετά σε όλη τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους!

Αντίθετα οι αριστερές και ακροαριστερές παρατάξεις ζουν και βασιλεύουν ανεξέλεγκτα, τραμπουκίζουν, αυθαιρετούν και επιβάλλουν συχνά δια της βίας τις αποφάσεις τους. Γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους νόμους του ελληνικού κράτους, κάνουν βρώμικες συναλλαγές με καθηγητές και πρυτανικά συμβούλια, σπάνε, καταστρέφουν και μαγαρίζουν τα εκπαιδευτικά κτίρια.

Χωρίς υπερβολή οι ομάδες αυτές δρουν εδώ και πολλά χρόνια ως ακροαριστερά τάγματα εφόδου χρησιμοποιώντας μεθόδους που θα τις ζήλευε ακόμα και ο Κασιδιάρης!

Αρκεί και μόνο να αναφέρω το πρόσφατο περιστατικό με κάτι τραμπούκους που κρατούσαν ένα τεράστιο πανό και ζητούσαν την παραίτησή μιας καθηγήτριας Φιλοσοφίας από πρόεδρο του τμήματος Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής γιατί δεν τους άρεσαν οι απόψεις της. Θα αναρωτηθείτε βεβαίως, μα πώς μπορούν και τα κάνουν αυτά; Δεν τους σταματά κανείς; Όχι φυσικά, είναι η απάντηση. Δική τους είναι η Σχολή, δικά τους τα ΑΕΙ, τα έχουν μετατρέψει σε μαγαζιά και ιδιοκτησία τους και για αυτό θα κάνουν ό,τι θέλουν. Γιατί; Γιατί έτσι γουστάρουν! Θέλει και ερώτημα;

Μα δεν υπάρχει πανεπιστημιακή αστυνομία, θα ρωτήσει ξανά κάποιος. Φυσικά και υπάρχει. Όπως υπάρχει και η κανονική αστυνομία που την βάζουν να φυλάει την πανεπιστημιακή αστυνομία για να μην τις φάει από τους τραμπούκους! Δηλαδή ευτυχώς που δεν λειτουργεί στην ουσία η πανεπιστημιακή αστυνομία γιατί θα καταργούσε την “ελεύθερη διακίνηση των ιδεών”! Εδώ γελάμε.. Για να μην κλαίμε…

Όταν λοιπόν η Αριστερά έχει καταφέρει και έχει απλώσει ένα δίχτυ απόλυτης κυριαρχίας στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, έχετε την εντύπωση ότι θα συναινούσε στον αφοπλισμό ενός τόσο κρίσιμου πολιορκητικού κριού που τη βοηθάει στην άλωση της εξουσίας; Ότι θα ανεχόταν τη λειτουργία ενός παράλληλου και ανεξάρτητου μηχανισμού που θα παρείχε πραγματική μόρφωση στη νέα γενιά, ένα εκπαιδευτικό σύστημα ακηδεμόνευτο που δςν θα λογοδοτεί στους κομματικούς ινστρούχτορες; Όχι βέβαια, ούτε κατά διάνοια!

Επομένως εκείνο που χρειάζεται για να μπει ένα τέλος σε αυτό το βασίλειο του τρόμου και της φασιστικής βίας δεν είναι απλώς η βούληση της Πολιτείας. Χρειάζονται και πράξεις. Και πράξεις με αποτέλεσμα δεν έχουμε δει ακόμα…

• ΑΕι
• Πανεπιστήμια