Θεσσαλία, μπικικίνια, καυγάς (και δυο τρία μαθήματα από τη ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ…)

Θα γράφω για τη Θεσσαλία, μέχρι να σβήσει ο ήλιος!
Πρώτον γιατί είμαι από εκεί και έχω σπίτι εκεί και εκεί μένουν η ευρύτερη οικογένειά μου και ένα σωρό φίλοι μου γκαρδιακοί και δεύτερον διότι τα μέσα μαζικής επικοινωνίας έχουν αρχίσει εδώ και μέρες να αναρωτιούνται προς τα πού πέφτει αυτή η περιφέρεια και αν αποτελεί μέλος της ελληνικής επικράτειας. Όταν δεν μας ενημερώνουν (στο ραδιόφωνο το άκουσα αυτό προ επταημέρου και κόντεψε να μου φύγει το τιμόνι απ’ τα χέρια) ότι «επιστρέφει σιγά σιγά η κανονικότητα στην περιοχή». Να σου χώσω καμιά ψόφια προβατίνα στο λαρύγγι κύριε άνκορμαν, να τη βιώσεις εκατό τοις εκατό την κανονικότητα!

Τέλος πάντων, αφού εκφράσω τις ευχαριστίες μου τόσο στην Έφη Αχτσιόγλου όσο και στον Στέφανο Κασσελάκη που πήγαν και μείνανε μέρες στον κάμπο και υπέφεραν μαζί με τους κατοίκους (δυο ώρες, όχι δυο μέρες, να πλατσανάς στα λασπόνερα, σου γίνεται το κεφάλι εκατό οκάδες…), θα προχωρήσω στα μαθήματα που μπορεί να δώσει (όχι αφιλοκερδώς, αλλά τέλος πάντων) η δεξιά στην αριστερά. Δια στόματος του φίλου μου του Νίκου απ’ τα Τρίκαλα, που είναι γυριστρούλα και μαθαίνει όλα όσα λέγονται και ακούγονται στην τοπική πολιτική πιάτσα.

Όπως, λοιπόν, μιλάμε στο τηλέφωνο για τις ζημιές που έπαθε, για τη βρώμα των υπονόμων (δε θέλετε να ξέρετε), για τη λασπουριά, για τον Παναθηναϊκό (αιώνια πιστός!), τον ρωτάω και για τα κόζια ενόψει των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών.

Τι λένε φίλοι, μέλη και στελέχη της γαλάζιας παρατάξεως;
«Σφάζονται!», μου απαντάει μονολεκτικά ο Νίκος.
«Δηλαδή;», ρωτάω τάχα αθώα εγώ.
«Τι δηλαδή ρε γκαζμά», μου λέει ο Νίκος. «Προσπαθούν οι γαλάζιοι να τα ρίξουν ο ένας τον άλλον και για τις καταστροφές και για την αργοπορία των αρχών και για τη διανομή των αποζημιώσεων και για το που πρέπει να δοθούν τα λεφτά των νέων έργων και για το αν είναι ανάγκη να χάσει ο περιφερειάρχης για να σωθεί ο δήμαρχος, μιλάμε για κλωτσομπουνίδι, αγκωνίδι και κουτουλίδι δίχως τέλος. Και έχουν μπει στη μέση και οι παπάδες, που απαιτούν μερίδιο εδώ και τώρα, όχι μεθαύριο. Μύλος σου λέω, όχι Μύλος των Ξωτικών, μύλος κανονικός».
«Έλα ρε φίλε», του λέω. «Πρέπει να έχουν αναστατωθεί όλα τα Τρίκαλα απ’ τους τσαμπουκάδες»!
«Χρήστο», μου απαντάει, «σ’ αγαπάω, αλλά είσαι αφελής αριστερός».
«Γιατί ρε Νικόλα;», απορώ εγώ.
«Γιατί όλος ο καυγάς γίνεται σε κλειστά γραφεία!», μου διευκρινίζει. «Εν κρυπτώ, πως το λέτε εσείς οι δημοσιογράφοι. Ποτάμι τρέχει το αίμα, σύννεφο το βρισίδι, κόκκαλα σπάνε και ύστερα βγαίνουν έξω και είναι με το σεις και με το σας, Ζαμπούνης και βάλε. Κι άμα τους ρωτήσεις για τις εκδορές, σου λένε ότι τους μάγκωσε η πόρτα. Ενώ εσείς οι αριστεροί, τα κορόιδα, δεν μπορείτε να κρατηθείτε και κοπανιέστε σε δημόσια θέα…»

Τον ακούω, τον Νίκο. Τον ακούω πολύ προσεκτικά.
Και θυμάμαι και κάτι άλλο που μου είχε πει, τρεις μέρες μετά απ’ τις πλημμύρες στα Τρίκαλα (ναι, πλημμύρισαν και τα Τρίκαλα κύριε Γκρήνμπεργκ, αφήστε κατά μέρος τις μετα-αλήθειες), ένα βράδυ που είχε βγάλει βόλτα το σκύλο. Έπεσε πάνω τότε σε έναν καραμπινάτο αλλά όχι ψεύτη δεξιό της πόλεως, που του έπιασε την κουβέντα για την καταστροφή. Και κάποια στιγμή, με κατεβασμένο το κεφάλι, γύρισε και του είπε:
«Πόσο δίκιο είχατε ρε Νίκο, πόσο κόπανοι ήμασταν…»
Είχε την εντιμότητα να το πει. Για να δούμε αν σε είκοσι μέρες θα το κάνει και πράξη στην κάλπη.

• θεσσαλία
• πλημμύρες
• τρίκαλα