Η κατανάλωση γαρίδας καταστρέφει τη θαλάσσια πανίδα

Οι γαρίδες είναι το πιο δημοφιλές θαλασσινό στις Ηνωμένες Πολιτείες με κατανάλωση της τάξης των δύο κιλών ανά άτομο ετησίως.

Παρότι, πρόκειται για ένα πολύ νόστιμο μεζέ, οι γαρίδες ίσως δεν θα έπρεπε να αποτελούν διατροφική επιλογή για εμάς.

Η διαδικασία προμήθειας φθηνών, κατεψυγμένων γαρίδων στο τοπικό κατάστημα συνοδεύεται από καταστροφικές οικολογικές προεκτάσεις.

Είτε πρόκειται για άγρια γαρίδα είτε για υδατοκαλλιέργειας, ο περιβαλλοντικός αντίκτυπος αλίευσης ή παραγωγής αντίστοιχα του θαλασσινού είναι τεράστιος.

Οι γαρίδες υδατοκαλλιέργειας διατηρούνται σε ειδικές δεξαμενές κοντά σε ακτές, όπου τα θαλάσσια κύματα μπορούν να μεταφέρουν απόβλητα του ιχθυοτροφείου στα ανοιχτά. Οι πισίνες αυτές περιέχουν μεγάλες δόσεις από ουσίες όπως ουρία, θειούχες ενώσεις και πετρέλαιο. Στη συνέχεια οι γαρίδες υποβάλλονται σε “θεραπείες” με αντιβιοτικά (όπως και ο σολομός ιχθυοτροφείου), παρασιτοκτόνα, “ιχθυοκτόνα” (ουσίες που εξολοθρεύουν τα ψάρια όπως η χλωρίνη),  τριπολυφωσφορικό νάτριο, βόρακα και καυστική σόδα.

Οι υδατοκαλλιεργητές γαρίδας υπολογίζεται ότι έχουν καταστρέψει χωρίς δυνατότητα αποκατάστασης το 38% των μαγκρόβιων δασών παγκοσμίως για τη δημιουργία ειδικών δεξαμενών.

Τα μαγκρόβια δεν είναι ένα είδος δένδρου, αλλά περιλαμβάνουν περίπου 12 οικογένειες και 50 είδη τροπικών δένδρων και θάμνων που μπορούν να επιβιώνουν σε αλμυρό νερό. Τα είδη αυτά δεν συνδέονται αναγκαστικά, αλλά έχουν κοινό χαρακτηριστικό ότι έχουν προσαρμοσθεί σε βιότοπους με αλμυρό, υγρό έδαφος που βυθίζεται περιοδικά στο νερό, λόγω της παλίρροιας.

Στην Ταϋλάνδη μόνο, η καλλιέργεια γαρίδας προκάλεσε την απώλεια πάνω από 65.000 εκτάριων μαγκρόβιων δασών, ενώ παγκόσμια εκτιμάται ότι ακόμη και το 50% της καταστροφής των μαγκρόβιων τα πρόσφατα χρόνια οφείλεται σε αποδάσωση για καλλιέργεια γαρίδας. Πολλές από τις απέραντες αυτές φάρμες έχουν φτιαχτεί με χρηματοδότηση από την Παγκόσμια Τράπεζα. Το 99% της καλλιεργημένης γαρίδας παράγεται σε αναπτυσσόμενες χώρες, ενώ σχεδόν όλη εξάγεται σε ανεπτυγμένες χώρες.

ΚΙ αυτό διότι απαιτούνται 13 τετρ. χιλιόμετρα μαγκρόβιου δάσους για να παραχθούν 900 γραμμάρια γαρίδας.

Συνήθως οι εκτάσεις αυτές εξαντλούνται μετά από δέκα χρόνια και μετατρέπονται σε έρημη γη για τέσσερις δεκαετίες.

Αλλά και με τις άγριες γαρίδες τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Σύμφωνα με το άρθρο “Shrimp’s Dirty Secrets: Why America’s Favorite Seafood is a Health and Ecological Nightmare της Jill Richardson, η αλίευση της γαρίδας με μηχανότρατες μεγάλου βάθους συνεπάγεται παράπλευρες απώλειες από τέσσερα έως είκοσι κιλά για κάθε κιλό γαρίδας.

Η αλιεία με τράτα προσομοιάζει με την ισοπέδωση μιας τεράστιας έκτασης τροπικού δάσους για τον εντοπισμό ενός μοναδικού είδους πτηνού.

Παρότι οι μηχανότρατες αντιστοιχούν στο 2% της παγκόσμιας αλιευτικής παραγωγής είναι υπεύθυνες για πάνω από ένα τρίτο της παράπλευρης αλιείας παγκοσμίως  με συνέπεια εξολοθρεύονται γόνοι ψαριών και ολόκληρα θαλάσσια οικοσυστήματα.

• γαρίδες