Η απεργία, οι ταγοί και οι κραυγές

Καταργείται, λοιπόν, το δικαίωμα της απεργίας; Μήπως περιορίζεται η συρρικνώνεται, επειδή προβλέπεται απόφαση της Γενικής Συνέλευσης με πλειοψηφία (50+1) των μελών που έχουν τακτοποιήσει την συνδρομή τους;

Δυστυχώς για τους συνδικαλιστές που ωρύονται, τα κόμματα που αντιδρούν και τους αρθρογράφους που ξιφουλκούν, τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Διότι:

1. Μέχρι τώρα, για να ληφθεί απόφαση για απεργία ,ήταν απαραίτητη η παρουσία τουλάχιστον του 1/3 των μελών ή του 1/4 ή αργότερα του 1/5, αν δεν υπάρχει απαρτία. Τώρα αυτό αλλάζει (50+1). Και τίθεται το ερώτημα : ποιά λογική επιβάλλει να αποφασίζει η (συνδικαλιστική/ κομματική )μειοψηφία και να επιβάλλει την θέλησή της;
2. Η νέα ρύθμιση αφορά μονάχα τις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Στα περιφερειακά, στα δευτεροβάθμια και στα τριτοβάθμια ισχύει η σημερινή ρύθμιση. Το ίδιο ισχύει για τράπεζες, σούπερ μάρκετ και πολυκαταστήματα: η απόφαση για απεργία θα λαμβάνεται από το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου και όχι από την Γενική Συνέλευση των μελών.

Είναι γεγονός ότι στα σωματεία μικρών/μεσαίων επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα, ορισμένοι εργαζόμενοι δεν προσέρχονται στις συνελεύσεις, όχι επειδή δεν συμμερίζονται τα αιτήματα που προβάλλει η απεργία, αλλά γιατί φοβούνται τις επιπτώσεις (απόλυση κ.α.).

Εύλογος φόβος, μα αντιμετωπίσιμος. Με δυναμικές πρωτοβουλίες  του σωματείου και της ΓΣΕΕ, αλλά και του ίδιου του κράτους  που έχει την υποχρέωση να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων… Εξάλλου, κάποτε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι οφείλουν να αφυπνιστούν και να μετέχουν ενεργά σε διαδικασίες που αφορούν άμεσα τη ζωή τους.

Αυτά για όσους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Όμως, τι φοβούνται οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα και γενικά όσοι συνδέονται με σχέση μονιμότητας με τον εργοδότη τους; Και, βέβαια, μιας και μιλάμε για συνταγματικώς κατοχυρωμένα δικαιώματα (π.χ. απεργία ), ας μην ξεχνάμε ότι τίθενται απο το Σύνταγμα και άλλα κριτήρια,  για την κήρυξη απεργίας (εθνικοί λόγοι, κοινωνικές επιπτώσεις κ.α. ).

Η απεργία συνιστά όχι απλώς δικαίωμα, αλλά το μόνο μέσον του εργαζόμενου για διεκδικήσει  όσα του στερούν στυγνοί και άπληστοι εργοδότες. Η απεργία ως έσχατο μέσον -και μαζί οι μαζικές, μαχητικές διεκδικήσεις- βοήθησαν την οικουμένη να πάει μπροστά. Πλείστες όσες ρυθμίσεις, με κορυφαία το οκτάωρο, δεν θα υπήρχαν αν δεν πρωτοστατούσαν μαζικά οι εργαζόμενοι, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή τους.

Μιλάμε για μαζική συμμετοχή. Για δυναμικές διεκδικήσεις που δεν αποτυπώνουν κομματική ιδιοτέλεια ή συντεχνιακό συμφέρον εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Στις περιπτώσεις αυτές ,οι κινητοποιήσεις ούτε αποδίδουν ούτε γίνονται παράδειγμα για άλλα κοινωνικά στρώματα. Και την ευθύνη φέρουν αποκλειστικά οι συνδικαλιστικές/κομματικές  ηγεσίες.

Και κάτι που φαίνεται ήσσονος σημασίας, αλλά δεν είναι: έχουν σκεφτεί οι συνδικαλιστές πόσο βλαπτικές για τα αιτήματα τους είναι οι κινητοποιήσεις ολιγάριθμων ομάδων στο κέντρο της χειμαζόμενης Αθήνας και της ασθμαίνουσας Θεσσαλονίκης; Δεν καταλαβαίνουν ότι ενοχλείται αφάνταστα η κοινωνία και οργίζεται, όταν δυναμικές μειοψηφίες διαδηλώνουν κάθε τρεις και λίγο, φράζοντας των  πόλεων την αναπνοή;

Υπάρχουν ευφάνταστοι τρόποι να διεκδικήσει κανείς το δίκιο του. Κι αυτό δεν είναι θέμα καθωσπρεπισμού, αλλά πρωτίστως ζήτημα που αφορά την κοινωνική νομιμοποίηση της απεργίας και εν γένει των κινητοποιήσεων…

Οποίος δεν καταλαβαίνει, ας ζει με την αυταπάτη ότι ο κομματικός στρατός και οι λογής μειοψηφίες  αυτού του είδους συνιστούν ριζοτομικό κίνημα που συγκινεί την κοινωνία και αποτελεί δύναμη ανατροπής…

Υ.Γ. «Το ρωμαλέο εργατικό κίνημα να καταργήσει τον νόμο για τις απεργίες», δήλωσε ο Νίκος Φίλης… Ειλικρινά, παρέλκει οποιοδήποτε σχόλιο.

• Αθήνα
• Απεργία
• ΓΣΕΕ
• εργοδότες
• Θεσσαλονίκη
• συνδικαλιστές