H Eλένη Ζιώγα στο Newpost: «Η αγάπη μας θα νικήσει το μίσος τους»!

Οι άνθρωποι του πνεύματος, οι αληθινοί καλλιτέχνες του σήμερα έχουν υποχρέωση να ομορφαίνουν την ασχήμια που συναντάμε καθημερινά γύρω μας, να αφυπνίζουν συνειδήσεις, να στηλιτεύουν τα κακώς κείμενα της εποχής και να μας προσφέρουν τροφή για όνειρα, ελπίδα, αντοχή. Η σπουδαία καλλιτέχνης Ελένη Ζιώγα συγκεντρώνει όλες τις προαναφερθείσες αρετές. Είναι από μόνη της μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπου. Αν φυσικά μπορείς να κλείσεις ένα τέτοιον ανήσυχο άνθρωπο και αναρχικό πνεύμα στα στενά όρια μιας κατηγορίας. Μας παραχώρησε μια ειλικρινή συνέντευξη, έναν λόγο καρδιάς διαφορετικό, απελευθερωμένο με λέξεις – “γροθιά” στο σύστημα, την ελληνική τηλεόραση, την υπνωτισμένη επαναστατικότητα του καθενός μας…

Από τη Φανή Πλατσατούρα
 
– Είστε ηθοποιός, στιχουργός, ποιήτρια, μια καλλιτέχνης που αφουγκράζεται τις αλλαγές της εποχής μας. Πόσο εύκολο είναι για έναν άνθρωπο της Τέχνης να προσαρμοστεί στη μουντή μας πραγματικότητα;  

«Για έναν άνθρωπο της Τέχνης όπως τον περιγράφετε, αυτή η ζοφερή πραγματικότητα ήταν παρούσα πριν ακόμα εκδηλωθεί με το πρόσωπό της ακαμουφλάριστο, χωρίς μπογιές και ψέματα. Αυτό που μας συμβαίνει τώρα, αυτός ο ιδιότυπος πόλεμος που συνδυάζει ψυχολογικές και οικονομικές τεχνικές εξόντωσης, νομίζω ότι διεκδικεί παγκόσμια πρωτοτυπία στον τομέα των εγκληματικών επινοήσεων. Μιλάμε για έναν αργό θάνατο, ο οποίος στηρίζεται ακριβώς στην ζωτική ανάγκη μας για ελπίδα. Μας αποτελειώνουν αργά και σταθερά ενώ μας επιτρέπουν συνεχώς να ελπίζουμε… απελπισμένα! Mέχρι που, μέσα απ΄την απελπισμένη αυτή ελπίδα, να καταλήξουμε σαν τον ημιθανή κατάδικο που είναι ευγνώμων στον θύτη του μόνο και μόνο επειδή του επιτρέπει να ανασαίνει.  

Και βέβαια άλλη μια διαφορά αυτού εδώ του πολέμου είναι πως είναι στοχευμένος αποκλειστικά στους αδύναμους. Στον συμβατικό πόλεμο ο στόχος είναι ο καθένας. Ανεξαρτήτως πλούτου. Εδώ, στόχος είναι αποκλειστικά ο φτωχός. Το διανοείστε; Μιλάμε για την απόλυτη αμαρτία. Για την ύψιστη ύβρη. Και το κακό είναι πως ο εχθρός είναι αόρατος. Τον είδε ποτέ κανείς; 
 
Ακούμε για μονοπώλια, τραστ, χρηματιστηριακά κέντρα εξουσίας. Δεν βλέπουμε ανθρώπους. Μέρκελ, ΔΝΤίτες και όλοι αυτοί που εμφανίζονται ως εκφραστές αυτής της συνωμοσίας είναι οι τελευταίοι υπάλληλοι. Στο παρασκήνιο, με τρελαίνει η ιδέα πως, κρύβονται κάποιοι μυστήριοι τύποι ταμπουρωμένοι στην ανωνυμία τους, κάποια άψυχα ανθρωποειδή με κοστούμια και μαύρα γυαλιά σαν εκείνες τις ρεπλίκες στις ταινίες matrix, όλοι πανομοιότυποι, ρομποτικοί, άκαρδοι. Ποιος θα το φανταζόταν; Αυτό τον καιρό με επίκεντρο την Ελλάδα μας ζούμε ένα  παγκόσμιο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Ένα matrix».  

– Βλέπετε διεξόδους στο σκοτεινό αυτό μονοπάτι που βαδίζει η Ελλάδα;   

«Διέξοδος φυσικά και υπάρχει. Θα πρότεινα την υπέρβαση. Την τρελή, ανώτερη ελπίδα. Όχι την άλλη, την ενστικτώδη. Να γεμίσουμε ελπίδα σε κάτι μεγάλο και ανώτερο απ’ το κακό. Και απείρως δυνατότερο. Να γεμίσουμε ελπίδα για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι πλασμένος από την αγάπη και για την αγάπη. Απ΄ τη στιγμή που θα το καταλάβει αυτό γίνεται άτρωτος. Φορτώστε με τρελή, αλλόκοτη ελπίδα! Ελπίδα Αγάπης. Η Αγάπη μας θα νικήσει το μίσος τους».  

– Ανεβάζετε στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης τον μονόλογο «Το μυστικό της κυρίας Έλεν», βασισμένο στο μυθιστόρημα του πατέρα σας και σπουδαίου εκπροσώπου των Γραμμάτων και του Θεάτρου μας, Βασίλη Ζιώγα. Μιλήστε μας για αυτόν τον φόρο τιμής στη μνήμη του αγαπημένου σας πατέρα. Τι θα θέλατε να του πείτε, που ενδεχομένως δεν προλάβατε όσο εκείνος ήταν εν ζωή;  

«Ό, τι θέλω να του πω του το λέω μέσα από το κείμενο της παράστασης. Συνοψίζοντας: “Μπαμπά σ΄ αγαπώ. Είσαι εδώ. Όλοι είμαστε εδώ. Θάνατος δεν υπάρχει. Υπάρχει Θεός. –Εσύ, άλλωστε, ξέρεις καλύτερα…!-”    

– Η Τέχνη τι ρόλο έχει σήμερα στο θολό ελληνικό τοπίο; Εξυπηρετεί τους ανώτερους σκοπούς της ή έχει βυθιστεί σε ένα τέλμα; Οι αληθινοί καλλιτέχνες με αξίες, όραμα, φωνή, φως εκλείπουν στις μέρες μας;  

«Οι αληθινοί καλλιτέχνες, όπως πολύ όμορφα τους περιγράψατε, πάντα υπάρχουν όσο θα υπάρχουν άνθρωποι. Και φυσικά, αν θέλουν να εξακολουθήσουν να λέγονται αληθινοί καλλιτέχνες είναι υποχρεωμένοι να σταθούν με γενναιότητα και πάθος πλάι στον λαό που δοκιμάζεται. Οφείλουν να στρατευτούν ολοκληρωτικά στον αγώνα του ανήμπορου συνανθρώπου, κάθε συνανθρώπου, του μαύρου, του άσπρου, του κίτρινου, να λειτουργήσουν σαν συνεκτικός κρίκος με την τέχνη τους ή την κοινωνική τους προσφορά, τώρα που οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται, ο συνδετικός ιστός της κοινωνίας έχει διαρραγεί οδυνηρά και ο κόσμος βρίσκεται σε απελπισία. Τώρα ο καλλιτέχνης πρέπει να δικαιολογήσει επιτέλους τα γαλόνια του και τα διακριτικά του. Αλλιώς να πάει σπίτι του. Κι εκεί να κάτσει».  

– Πώς κρίνετε τα τηλεοπτικά σήριαλ που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση; Η τηλεόραση σήμερα καθρεφτίζει την κοινωνία μας, είναι αυτή που μας αξίζει;  

«Η τηλεόραση σ’ αυτή τη χώρα δεν ήταν ποτέ αντάξια του λαού της. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, σε συνδυασμό με τους διαφημιστές, υπηρέτησε μια χαρά το σχέδιο της καπιταλιστικής παράνοιας. Πήγε τον κόσμο πίσω. Όχι μόνο αισθητικά. Συνειδησιακά. Καταλαβαίνετε; Διέβρωσε συνειδήσεις. Οδήγησε τον κόσμο στην αδηφάγα υπερκατανάλωση. Τον τρέλανε. Με την κακή έννοια –γιατί δεν έχω τίποτα με τους τρελούς!-. Ευτυχώς που μπάταρε λόγω της κρίσης το σύστημα και αποκάλυψε τη γύμνια του. Κι όσο προσπαθεί κουτσοπόδαρο ν΄ αναπαραγάγει την γκλαμουριά του ένδοξου παρελθόντος, τόσο περισσότερο βγαίνει στο περιθώριο».  

– Πώς κρίνετε το life style; Υπάρχουν αληθινοί σταρ στη σημερινή Ελλάδα και αν ναι κατονομάστε μου κάποιους.

 «Δεν ξέρω να σας πω. Ποιόν αφορά πια όλη αυτή η “χαζότης”; Εδώ πασχίζουμε για την αλήθεια μας…»  

– Πίσω από τις δηλώσεις κάποιων πολιτικών που μας κυβερνούν αυτή τη στιγμή, τι βλέπετε; Αναγνωρίζετε κάποια αλήθεια στα μάτια τους;  

«Δεν ξέρω για αλήθεια. Φόβο ναι. Πανικό ίσως. Φιλοδοξία χωρίς αντίκρισμα ακόμα περισσότερο. Συμπόνια όμως όχι. Ο άνθρωπος εκείνος που θα μιλήσει στον κόσμο με πραγματική συμπόνια και σθένος ηγέτη είναι εκείνος που θα καταπραΰνει τις πληγές. Κι εκείνος ο ποθούμενος συνδετικός κρίκος για την έξοδο απ’ το αδιέξοδο. Είναι ζήτημα ψυχικού μεγέθους». 
 
– Η αγάπη μπορεί να κάνει θαύματα; Σε τι ιδανικά πιστεύει η Ελένη Ζιώγα;  

«Μόνο στην αγάπη πιστεύω. Και στα θαύματά της. Δεν ξέρω πότε όμως θα μπορέσω να την κατακτήσω. Είναι ο προορισμός. Ο πιο δύσκολος και μαζί ο πιο ενθουσιώδης προορισμός». 
 
– Θα κατεβαίνατε στο Σύνταγμα να διαδηλώσετε; Θεωρείτε πως ο συγκεκριμένος τρόπος αντίδρασης αρκεί ή χρειάζεται να πάρουμε πιο δραστικά μέτρα;  

«Έχω ήδη κατέβει στο Σύνταγμα. Και έχω διαδηλώσει. Αλλά όχι. Ο συγκεκριμένος τρόπος αντίδρασης με φοβίζει. Είναι προδιαγεγραμμένη η αποτυχία του. Υπάρχει ασυνεννοησία. Διάσπαση. Τυφλή οργή. Βία. Εδώ μας χρειάζεται εσωτερική συνοχή. Καθ’ ένας να συνειδητοποιήσει το “είναι” του. Κοιτάξτε, η επανάσταση είναι ωραίο πράγμα αλλά για να πετυχαίνει πρέπει να γίνεται σωστά. Και σωστά γίνεται όταν επαναστατεί ο καθένας μας για το καλό του άλλου. Και όχι για ίδιον συμφέρον. Φαντάζομαι μια Αθήνα, μια Ελλάδα ακόμα, πλημμυρισμένη από κόσμο, ειρηνικό αλλά παράλληλα αποφασισμένο. Άνθρωποι ορκισμένοι να μείνουν εκεί, στους δρόμους, στις πλατείες, να μη ξαναγυρίσουν στα σπίτια τους αν δεν πετύχουν την αλλαγή. Αν δεν πετύχουν να σώσουν τη ζωή του διπλανού τους. Του άστεγου. Του άνεργου. Του απαξιωμένου τίμιου Έλληνα. Να σώσουν την Ελλάδα από την κατοχή. Με κάθε τίμημα. Έτσι μόνο το σύστημα θα τα χάσει.
 
Δεν θα έχει τρόπους αντίδρασης. Ή θα πρέπει να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο και να επιτεθεί χωρίς πρόσχημα ή να υποταχθεί στη λαϊκή θέληση. Δεν το καταλαβαίνετε; Η βία δεν μας συμφέρει. Η βία είναι η τροφή της εξουσίας. Οι βίαιες εξεγέρσεις είναι βούτυρο στο ψωμί του συστήματος. Τι να σου κάνει μια μολότοφ μπροστά στα οπλικά συστήματα που έχει στη διάθεσή της η εξουσία; Έχουμε την εντύπωση ότι με τέτοιου τύπου πόλεμο θα νικήσουμε το τέρας; Απατώνται όποιοι το πιστεύουν. Απλώς θα του δώσουμε άλλο ένα δικαιολογητικό για επιπλέον καταστολή».      

– Τελικά η επανάσταση ξεκινά από μέσα μας; Είμαστε έτοιμοι για αυτήν;  

«Η επανάσταση ξεκινά από μέσα μας, αλλά για ποιο «μέσα μας» μιλάμε; Αν η επανάσταση δεν γίνει πρώτα ενάντια στον κακό μας εαυτό, ενάντια στην ανάπηρη καρδιά μας, είναι καταδικασμένη να εκφυλιστεί σε απλή «στάση». Χωρίς το «επί» και το «ανά». Χωρίς δηλαδή την τάση προς τα «άνω». Ακόμα κι αν νικήσει είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Το καθεστώς που θα εγκαθιδρύσει θα είναι μοιραία ανάπηρο». 
 

• Ελένη Ζιώγα
• Ίδρυμα Κακογιάννης