current views are: 1

19 Μαρτίου 2013
Δημοσίευση12:21

Star alert: Η Σάντυ Κουτσοσταμάτη και το happening για τον θηλασμό!

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Δημοσίευση 12:21’
αρθρο-newpost

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
 
Είμαι μητέρα και θήλασα τις κόρες μου, όπως και εγώ είχα θραφεί από τη μάνα μου. Το γυναικείο σώμα, όπως κατά τη διάρκεια της κύησης ταΐζει το μωρό του, έτσι κάνει και όταν κρατάει το παιδί αγκαλιά. Ναι, είμαστε θηλαστικά, αλλά με αυτό το χάρισμα του λόγου, όπου ο θηλασμός δεν είναι μόνο επιβίωση, αλλά ουσία ζωής, μοίρασμα, μύηση, σχέση ιερή πάνω και πέρα από την λογική, την ανάλυση, τις λέξεις. Η μάνα και το παιδί της, η ύπαρξη της ζωής, η τρυφερότητα και το θαύμα ενός νεαρού πλάσματος στον κόσμο, τόσο εύθραυστου και αφημένου στη στοργή για επιβίωση, δεν είναι κάτι που εκχωρείται, εκτίθεται και επιδεικνύεται, αλλά πολύτιμα προφυλάσσεται και φροντίζεται.

Θέλω λοιπόν να πω, αν και πέρασε καιρός, πως η κ. Σάντυ Κουτσοσταμάτη έκανε κάτι φυσικό με το να θηλάσει το μωρό της σε δημόσια θέα, σε κάποιο εμπορικό κέντρο. Της ζήτησαν να σταματήσει, διότι τόσο πολιτισμένοι ήταν αυτοί εκεί που επέλεξε να πάει η νέα μητέρα και τέτοια χαμηλή αντιληπτικότητα είχαν. Την ενόχλησε η σύσταση, προφανώς και ακτιβιστικά οργάνωσε έναν δημόσιο θηλασμό με πολλές μάνες και μπαμπάδες για υποστήριξη.

Διαβάζω ένα απόσπασμα του ψυχιάτρου και ψυχαναλυτή Αθανάσιου Αλεξανδρίδη, να λέει γι’ αυτό το θέμα: «Η ουσιαστική, όμως, απόλαυση προκύπτει από τις ασυνείδητες διεργασίες που συμβαίνουν. Η μητέρα δίνοντας το γάλα της (ή ακόμη και το «ξένο» με το μπιμπερό) δεν δίνει μόνο γάλα στο παιδί αλλά και συναίσθημα, μουσικές, λόγια, εικόνες. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης σε μία συζήτηση που δημοσιεύσαμε, έλεγε πως «με το γάλα της η μητέρα μεταγγίζει στο παιδί όλο το φαντασιακό και θεσμικό πλαίσιο του πολιτισμού μέσα στον οποίο θέλει να το εγγράψει». Η μητέρα, σε κατάσταση ονειροπόλησης, ευτυχώς «ξεχνιέται» και έτσι δεν έχει μπροστά της μόνο ένα βρέφος αλλά το μελλοντικό παιδί, έφηβο, νεαρό άνδρα ή γυναίκα. Όπως και στο νανούρισμα αρχίζει και λέει «τρελά» πράγματα (όπως «κοιμήσου και παράγγειλα στην πόλη τα προικιά σου»), εξαιρετικά όμως χρήσιμα για να δομήσει το ασυνείδητο μυθιστόρημα με το οποίο θα επενδύσει τη ζωή του παιδιού της. Στα σύγχρονα μάλιστα ζευγάρια όπου όλο και περισσότεροι πατέρες αναλαμβάνουν τον θηλασμό του παιδιού, όταν αυτό περνά στο μπιμπερό, και αυτοί παλινδρομούν και κατασκευάζουν το φαντασιακό μυθιστόρημα του δικού τους παιδιού. Το παιδί βέβαια, ως ενεργό στοιχείο μέσα στην αλληλοεπίδραση από τις πρώτες κιόλας ώρες της ζωής του, τροφοδοτεί με ερεθίσματα τους γονείς και επηρεάζει και αυτό τη σύνταξη του μυθιστορήματος».

Όλες, λέω και εγώ, μόλις γινόμαστε μάνες, άλλωστε, είμαστε πολύ περήφανες που χαρίσαμε ζωή και μπορούμε και να την θρέψουμε κιόλας. Νιώθουμε τεράστια ικανοποίηση σαν ανθρώπινα όντα και κάποιες στιγμές ανωτερότητα, απ’ αυτή μας την ικανότητα. Όμως, ακριβώς όπως όλα τα ιερά πράγματα, προσωπικά δεν θα επέλεγα ένα εμπορικό κέντρο, όπου ανάμεσα σε καφέδες, μαρέγκες, τυροπιτάκια, βιτρίνες με τσάντες, παπούτσια, ρούχα και αλλά καταναλωτικά είδη, να θηλάσω το παιδί μου. Δεν θα ‘θελα αυτή την ιερή μου στιγμή να την κάνω δημόσιο θέαμα. Ναι, είναι φυσικό πράγμα. Όμως και η γέννα είναι φυσικό πράγματα. Δόξα σοι ο Θεός δε χρειάζεται πια να γεννάμε κάτω απ’ την ελιά, όπως οι γιαγιάδες μας. Η γέννηση ενός νέου ανθρώπου γίνεται σε ιατρικούς χώρους με κάθε δυνατή επιστημονική παρακολούθηση για μητέρα και παιδί. Οι δε γιαγιάδες μας, κάτω από τις ελιές, γεννούσαν, μεν, αλλά δεν ήθελαν να τις βλέπουν να θηλάζουν τα παιδιά τους. Εκεί λειτουργούσε το πρωτόγονο ενστικό επιβίωσης και πρόληψης και οι περισσότερες φόβονταν το κακό το μάτι, που θα τις ζήλευε και θα τους κόβονταν το γάλα.

Και πάλι προσωπική άποψη εκθέτω. Ο θηλασμός είναι κάτι το ιερό. Δεν θα τον μοιραστώ με σερβιτόρους, περαστικούς, πιθανόν, διαστροφικά μυαλά, που ίσως να σκεφτούν αλλά, ενώ εγώ κρατώ το πολύτιμο μωρό μου. Και ακόμα στη διάρκεια που μοιράζομαι με το βρέφος μου τη ζωή, αντέχω να μη πάω για ψώνια στα εμπορικά κέντρα, ώστε να χρειαστεί να το θηλάσω κάτω από τις διαφημίσεις των πολυεθνικών εταιρειών ρούχων που συνήθως κατασκευάζονται και από παιδιά, λίγο μεγαλύτερα από τα βρέφη της αγκαλιάς μας. Η ευαισθητοποίηση, δηλαδή, στο θέμα του θηλασμού, δεν γίνεται δίπλα στα κραγιόν και στις πούδρες που χρησιμοποιούν πλακούντες και όχι μόνο για πρώτη ύλη. Και ίσως ο ακτιβισμός σε τέτοια θέματα, πλήρως οικουμενικά, να πρέπει να είναι περισσότερο συστηματικός και στοχευμένος και όχι αποτέλεσμα παρόρμησης, στο περιθώριο καταναλωτικής εξόρμησης… 


σχετικα αρθρα