current views are: 1

16 Μαΐου 2013
Δημοσίευση18:51

Οι ζωές των Άλλων: Είμαστε νέοι! Μέλλον έχουμε;

Από τη Φανή Πλατσατούρα

Δημοσίευση 18:51’
αρθρο-newpost

Από τη Φανή Πλατσατούρα

Από τη Φανή Πλατσατούρα

Την περασμένη εβδομάδα το περιοδικό Time είχε ένα ομολογουμένως εντυπωσιακό εξώφυλλο. «The ME ME ME Generation» (=Η Γενιά του Εγώ, Εγώ, Εγώ) έγραφε με πελώρια γράμματα το ιλουστρασιόν του φύλλο. Ένα «Εγώ» που σου κουνούσε υπεροπτικά το δάχτυλο. Ο υπερμεγέθης τίτλος αφορούσε τελικά σε μία έρευνα του περιοδικού για τους σημερινούς νέους της Αμερικής, για μία ολόκληρη στρατιά νέων των Ηνωμένων Πολιτειών, την οποία χαρακτήριζε ως η «γενιά του Millenia», δηλαδή «η γενιά του υπερεγώ».

Ο αρθρογράφος του συγκεκριμένου δημοσιεύματος, Joel Stein, επισημαίνει ούτε λίγο ούτε πολύ πως τα σύγχρονα Αμερικανόπουλα διακατέχονται από μία ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας, δεν έχουν στόχους, δεν ερωτεύονται, είναι τεμπέληδες, ζουν μέχρι τα 29 τους χρόνια με τους γονείς τους και το ενδιαφέρον τους μονοπωλεί το ίντερνετ. 

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το άρθρο, όλη η καθημερινότητα των νέων της Αμερικής περιστρέφεται γύρω από το «Εγώ» τους και μόνον. «Είναι μία γενιά που δεν μας χρειάζεται, γι’ αυτό εμείς τη φοβόμαστε», καταλήγει ο δημοσιογράφος, προκαλώντας αντιδράσεις για την απολυτότητα της έρευνάς του. Μεταξύ εκείνων που αντέδρασαν έντονα, ήταν η Washington Post.

Λόγω της παγκοσμιοποιημένης εποχής μας, φαντάζομαι πως η συγκεκριμένη έρευνα αφορά ένα γενικότερο σύνολο νέων ανθρώπων και όχι αποκλειστικά τους Αμερικανούς. Διότι μέσω του Διαδικτύου, η διάδοση της πληροφορίας και η γνώση είναι η ίδια για όλους μας, τα ερεθίσματα αλλά και η στάση ζωής Αμερικανών – Ελλήνων ως έναν βαθμό κοινή και οι σεξουαλικές αναζητήσεις εκατέρωθεν έχουν παρόμοιο σημείο αναφοράς. 

Δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για τους νέους των ΗΠΑ, το πελώριο «Εγώ» τους και την παθητικότητα για την οποία το περιοδικό τους κατηγορεί, αλλά μπορώ ως μία Ελληνίδα 23 ετών, να έχω άποψη για τους δικούς μας νέους… Για μια γενιά αδικημένη που δεν έχει καμία σχέση με όσα το περιοδικό προσάπτει στην αντίστοιχη της Αμερικής. 

Εμείς οι νέοι της Ελλάδας λοιπόν, καθόμαστε συνεχώς μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή γιατί βιώνουμε μία υπολανθάνουσα κατάθλιψη. Μέχρι χτες η μαμά και ο μπαμπάς είχαν δουλειά και επέστρεφαν από αυτήν χαρούμενοι. Κάθε Κυριακή το οικογενειακό τραπέζι ήταν ντυμένο με λουκούλεια εδέσματα, τα καλαμπούρια είχαν τον πρώτο λόγο και εμείς νιώθαμε προστατευμένοι. Τώρα ο μπαμπάς έμεινε άνεργος, η μαμά εργάζεται ολιμερίς και τα χρήματα που βγάζει επαρκούν μόνο για να πληρώσει το ενοίκιο και τους λογαριασμούς ΔΕΗ και ΟΤΕ. Και εμείς αδυνατούμε να τους βοηθήσουμε γιατί η ανεργία έχει σκαρφαλώσει στο 27,2% (τα ανεπίσημα ποσοστά είναι πολύ μεγαλύτερα). Έτσι καθόμαστε με ένα λάπτοπ στο χέρι και προσπαθούμε να δραπετεύσουμε από τη μουντίλα της καθημερινότητας. Αλήθεια θα θέλαμε πολύ να πάμε για ένα ποτό με τους φίλους μας, να δούμε μια ωραία ταινία σε ένα θερινό σινεμά ή να φάμε τα αγαπημένα μας χάμπουργκερ. Με τις τσέπες άδειες όμως, δεν μπορούμε γι΄ αυτό και αγκαλιάζουμε την κρύα οθόνη του υπολογιστή…

Εμείς οι νέοι της Ελλάδας δεν ερωτευόμαστε, όπως ακριβώς και οι Αμερικανοί. Και ξέρετε γιατί δεν ερωτευόμαστε; Γιατί ο έρωτας δεν μπορεί ν’ ανθίσει μέσα στη σκληράδα, και εμείς αναγκαστήκαμε να μεγαλώσουμε απότομα, να γίνουμε σκληροί ένεκα των συνθηκών. Η τρυφεράδα έμεινε μόνο στην επιδερμίδα των νιάτων μας…

Εμείς οι νέοι της Ελλάδας υψώνουμε το «Εγώ» μας, το παραδεχόμαστε. Γιατί μόνο αυτό μας έμεινε. Το χρησιμοποιούμε για ασπίδα, να διώξει μακριά τα σκιώδη τέρατα της καθημερινότητας: Φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση. Λέμε «ΕΓΩ θα τα καταφέρω, ΕΓΩ θα αλλάξω τη χώρα μου» και το εννοούμε γιατί οι γονείς μας μας έμαθαν να αγαπάμε τη χώρα που μας γέννησε. Και να λέτε ευτυχώς που έχουμε ακόμη αυτό το «Εγώ» να μας υπενθυμίζει πως είμαστε ζωντανοί… 

Ναι, είμαστε νέοι. Μας ρωτάτε αν νιώθουμε και έτσι; Πριν μας προσάψετε το οτιδήποτε λοιπόν, μας χρωστάτε μία συγγνώμη για τον κόσμο που μας παραδώσατε και εμείς μια δέσμευση πως θα καταφέρουμε να τον αλλάξουμε…