Γιώργος Ηλιόπουλος: «Οι κωμικοί δεν είμαστε λεξοτανίλ να μαστουρώνουμε το κοινό»!

Από τη Φανή Πλατσατούρα

Bedtime Stories, κοινώς Ιστορίες Κρεβατιού. Από εκείνες που θα κρυφογελάσεις στο άκουσμά τους, θα εντοπίσεις μέσα τους τον ενστικτώδη εαυτό σου, θα προβληματιστείς, θα τις μετουσιώσεις σε ηδονική επιθυμία. Ο Γιώργος Ηλιόπουλος, υπογράφει το σενάριο της παράστασης που ανεβαίνει για τέταρτη χρονιά στο θέατρο Eliart. Μιλά για το… κρεβάτι των Ελλήνων της κρίσης, το γέλιο ως πολύτιμο εργαλείο στη ζωή μας, την καθαρκτική αξία της υψηλής Τέχνης του θεάτρου. Και κάπου ανάμεσα σε γενναίες λέξεις και παραδοχές, ξεπροβάλλει και ο ήρωας των Star Treck, στον οποίο ο θεατρικός συγγραφέας μας απευθύνει έκκληση: «Διακτίνισέ με, Σκότυ…»

– Ποιο πιστεύεις πως είναι το μυστικό επιτυχίας της παράστασης, που της εξασφάλισε ζωή για 4η συνεχόμενη χρονιά;

«Η παράσταση αυτή έχει την υπογραφή της Poisoned by the small fish – μιας ομάδας νέων ηθοποιών που υπήρξαν μαθητές μου στη Δραματική Σχόλη Ίασμος που διδάσκω τα τελευταία 8 χρόνια. Η ζωντάνια, το πάθος και η αγάπη τους για το θέατρο νομίζω κάνει τη διάφορα και ξεχωρίζει αυτό που συμβαίνει στη σκηνή του Eliart τα τελευταία 4 χρόνια. Ακούγεται κλισέ – το ξέρω – αλλά ο κόσμος καταλαβαίνει με κάποιο τρόπο πού θα περάσει καλά και πού αυτό που του προσφέρουν γίνεται με αγάπη. Η παράσταση είναι γρήγορη, έχει πολλές αλλαγές, είναι αστεία – με γερές δόσεις συγκίνησης και προβληματισμού. Έχει εξαιρετικές μουσικές στιγμές και παρουσιάζει επί σκηνής πάνω από 100 χαρακτήρες. Με άλλα λόγια δε σε αφήνει να βαρεθείς – δεν σου κρύβω ότι την έχω ζηλέψει! Θα ήθελα να ήμουν και εγώ μαζί τους στη σκηνή!»

– Κεντρικός θεματικός άξονας της παράστασης το σεξ και οι ερωτικές σχέσεις: Πόσο εκτιμάς ότι έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση την ερωτική ζωή του Έλληνα;

«Θα ήθελα πολύ να πω κάποιο αστείο ή κάτι έξυπνο αλλά η κατάσταση που επικρατεί δεν μου το επιτρέπει. Ο λαός μας – όπως και όλοι οι λαοί του Ευρωπαϊκού Νότου ζουν ίσως μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της Ιστορίας τους. Η κρίση είναι πέρα από οικονομική – είναι ανθρωπιστική και δομική. Έχει ταρακουνήσει πολλές από τις αξίες, θέσεις, ιδέες, θεσμούς που μετά από πολλούς αγώνες και πολύ αίμα θεωρούσαμε δεδομένους. Η απογοήτευση των οραμάτων, η διάψευση όλων των υποσχέσεων αλλά κυρίως η ανασφάλεια και ο φόβος για το αύριο έχουν σκιάσει – αν όχι ισοπεδώσει – κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Η ερωτική μας ζωή δε θα μπορούσε να ξεφύγει…»

– Πόσο δύσκολο και συγχρόνως λυτρωτικό είναι να βγάλεις στον θεατή το γέλιο σήμερα;

«Δεν είναι εύκολο – αλλά ούτε και δύσκολο. Με αυτό εννοώ ότι ο κόσμος έχει μεν ανάγκη να γελάσει αλλά ζητά κάτι διαφορετικό – κάτι καινούργιο. Δεν τον καλύπτουν πια οι εύκολες λύσεις και τα «σίγουρα κόλπα» που κάποτε έσωζαν ένα μέτριο θέαμα. Πολλοί πιστεύουν πως ο κόσμος πάει στο θέατρο για να γελάσει και να ξεχαστεί – λάθος. Αυτό θα σήμαινε ότι οι κωμικοί λειτουργούμε σαν λεξοτανίλ – πως κοιμίζουμε και μαστουρώνουμε το κοινό. Τέτοιο ρόλο ούτε ζητώ – ούτε θέλω. Ο κόσμος πάει στο θέατρο για να γελάσει και να νοιώσει πως δεν είναι μόνος. Ενώνει το γέλιο του και νομίζω πως περιμένει το σύνθημα για να ενώσει και τη φωνή του. Αυτό έκαναν όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς της φύτρας μας – από τα αρχαία ως τα πιο σύγχρονα χρόνια. Ειδικά σε αυτή την ύποπτη εποχή που ζούμε ο ρόλος και η θέση του καλλιτέχνη είναι σημαντική».

– Η παράσταση καταρρίπτει διάφορα ταμπού που χαρακτηρίζουν τον σημερινό Έλληνα. Τελικά, διακατεχόμαστε ακόμη από έναν άκρατο κομπλεξικό;

«Δεν ξέρω αν καταρρίπτει ταμπού, όσο για κόμπλεξ έχω και εγώ – όπως όλοι – τα δικά μου! Όλη μας τη ζωή παλεύουμε να ξεπεράσουμε αγκυλώσεις που μας φορτώνει το φύλο, η ταξική μας θέση, η εκπαίδευση, οικονομική κατάσταση, η εργασιακή μας θέση… και η λίστα είναι ατελείωτη! Η στιγμή που εντοπίζουμε ότι έχουμε και αποφασίζουμε να δουλέψουμε για να τις ξεπεράσουμε είναι σημαντική. Όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά γενικότερα… Η διάφορα είναι πως σε ότι έχει να κάνει με την σεξουαλικότητα και γενικότερα με τη σεξουαλική μας ζωή, οι Έλληνες είμαστε λίγο πιο κουμπωμένοι. Δεν ανοιγόμαστε και δεν συζητάμε εύκολα αυτό το θέμα – ειδικά οι άντρες. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Πιστεύω πως σιγά –σιγά βγαίνουμε από το καβούκι μας…»

– Πόση αλήθεια αντέχει η Τέχνη; Μήπως έχει και εκείνη εγκλωβιστεί μέσα σε μια βίαιη ωραιοποίηση;

«Μόνο Αλήθεια και Ειλικρίνεια μπορούν να χαρακτηρίσουν την Τέχνη. Και μιλώ για την Τέχνη και όχι για τα Θεάματα που έχουν και αυτά τη θέση τους στον χάρτη της διασκέδασης – αλλά δεν έχουν σχέση και δεν πρέπει να συνδέουμε με την Τέχνη. Στο θέατρο ο θεατής έρχεται (συνειδητά ή ασυνείδητα) ακριβώς για να δει και να ακούσει την Αλήθεια! Γι’ αυτό αφήνει την άνεση και την ασφάλεια του σπιτιού του, γι’ αυτό πληρώνει εισιτήριο. Και αυτό οφείλουμε να μην το ξεχνάμε. Όμως αυτό που με απασχολεί, με προβληματίζει και με εξοργίζει δεν είναι η ωραιοποίηση (γιατί αυτή την αντιλαμβάνεται το κοινό και την απορρίπτει ή δεν αφήνει να τον επηρρεάσουν αυτά τα θεάματα) αλλά η παραποίηση και η απόκρυψη της Αλήθειας. Περά από ειλικρινείς οφείλουμε να είμαστε τολμηροί και θαρραλέοι».

– Έχει δημιουργηθεί μια σύγχυση σήμερα γύρω από την έννοια του καλλιτέχνη. Πώς αυτή την πολυσήμαντη έννοια την εκλαμβάνει η κοινωνία;

«Συμφωνώ. Πολλοί θεωρούν και έχουν αφήσει να διαρρεύσει πως η Τέχνη είναι το άσυλο και το απάγκιο του κάθε κακομαθημένου ή δυσλειτουργικού χαρακτήρα. Τραγικό ψέμα! Ειδικά σήμερα με την άμεση πρόσβαση στην πληροφορία, με την άνεση της ενημέρωσης και της πληθώρας ερεθισμάτων – ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι συγκεντρωμένος και οργανωμένος όσο πιο πολύ μπορεί. Η ανάγκη για συσπείρωση δυνάμεων και συγκέντρωσης στον στόχο και στο όραμα είναι πιο θεμιτή από πότε. Πλέον ο θεατής έχει δει, έχει ακούσει και έχει πληροφορηθεί. Οι απαιτήσεις του είναι ανεβασμένες και οφείλουμε να τις ικανοποιήσουμε. Ειδικά οι άνθρωποι του θεάτρου που νοιώθουν τη σκυτάλη να δίνεται από τον ένα καλλιτέχνη στον άλλο, το καταλαβαίνουν αυτό. Δεν αρκεί άπλα να έχουμε μια καλή παράσταση για να ικανοποιήσουμε τον θεατή μας – αλλά για να μην διώξουμε αυτό τον θεατή από το Θέατρο με την κακή μας παράσταση. Ακούγεται υπερβολικό αλλά είναι πραγματικότητα. Αργά ή γρήγορα κάθε ηθοποιός που αγάπα πραγματικά το Θέατρο καταλαβαίνει ότι υπηρετεί το Θέατρο και όχι την παράστασή του. Από την άλλη σήμερα, πιο πολύ από πότε, ο κόσμος έρχεται στο θέατρο για να γελάσει, να συγκινηθεί, να ονειρευτεί – γενικότερα για να έρθει σε επαφή με την ανθρωπινή φύση του. Κάτι που η Εποχή έχει βάλει σκοπό να μας κάνει να την ξεχάσουμε. Η τέχνη ενώνει και λυτρώνει – ρήματα που όλο και πιο επιτακτικά ζητούν να επαληθευτούν σήμερα».

– Τελικά τι είναι το θέατρο; Εμπειρία, ζωή, ερέθισμα, ένας δρόμος προς την αυτογνωσία;

«Είναι η τέχνη που κάθε μέρα σου δείχνει πόσο λίγα ξέρεις και πόσο απέχεις από τον στόχο σου».

– Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μια παράλληλη πραγματικότητα του κόσμου μας;

«Θα ήθελα να με φανταστώ ήρεμο, ευτυχισμένο και κυρίως αδύνατο!… Διακτίνισέ με, Σκότυ!»

*** Η παράσταση – μαύρη κωμωδία «Bedtime Stories» παίζεται κάθε Πέμπτη και Κυριακή στο θέατρο Eliart στις 21.15

• Bedtime Stories
• θέατρο Eliart