Ποίηση στην εποχή της… εκποίησης!

Από τη Φανή Πλατσατούρα

Ευτυχώς που υπάρχει η ποίηση…

Ν΄ ακουμπάμε πάνω στις λέξεις και αυτές θαυματουργικά να θεραπεύουν. Όμορφες λέξεις, φροντισμένες, συμμετρικές. Και πίσω τους να κρύβονται ολόκληροι κόσμοι. Ένα τσακ πιο πέρα από τον εαυτό που σου φόρεσαν αν πας, θα τους εντοπίσεις έναν – έναν. Λαθραίοι μετανάστες εμείς, ρουφάμε τις μυρωδιές των ξένων αυτών τόπων, επεξεργαζόμαστε τα χρώματά τους, κοιτάμε ψηλά. Ανυπολόγιστο και το δικό τους μπλε…

Πλησιάζει η 21η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Τη συγκεκριμένη μέρα θα τη διεκδικούσες και ως καθαρά ελληνική. Γιατί αυτό το χώμα δεν σταματά να βγάζει ποιητές που θρέφουν ολόκληρες γενιές ανθρώπων. Από τον Όμηρο και τη Σαπφώ, τους νομπελίστες Σεφέρη και Ελύτη, μέχρι την Κική Δημουλά και την Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ, σήμερα. Τι είναι όμως, η ποίηση; Δύσκολα την ορίζεις. Και γιατί άλλωστε να την εγκλωβίσεις σε επεξηγηματικά κουτάκια. Μπορείς όμως, να την παρομοιάσεις με χίλιες δυο εικόνες: M΄ ένα σκανδαλιάρικο παιδί που έμαθε να τρυπώνει από τις ανοιχτές σου χαραμάδες ή με έναν ενήλικο, που πάνω στη λάθος στροφή, συνειδητοποίησε πως αν πετάξει το προθετικό “εκ”, μένει μόνο “ποίηση” να γεμίζει το στόμα.

Και οφείλεις να παραδεχθείς πως κάποια βράδια μισοφωτισμένα, την έκανες και εσύ φίλη σου καλή. Μετά από μία αναπάντεχη συνάντηση, ένα ευχάριστο γεγονός, έναν επεισοδιακό χωρισμό ή απλά μια περίεργη μέρα στη δουλειά. Και αυτή λειτουργεί σαν θερμαντικό σώμα: Σ΄ ανάβει πρώτα με λέξεις καλοντυμένες και ύστερα σ΄αφήνει να πληρώνεις τα σπασμένα, το τίμημα που λένε.

Σαν χαμόγελο τρυπώνει παντού η ποίηση και φωτίζει. Ακόμη και στα social media, αυτή κυριαρχεί. Στίχοι δανεικοί, δημοσιευμένοι σε μορφή “tweet” ή “status”. Μπορεί λόγου χάρη να δεις το αγαπημένο “έκανα υπομονή… Ετοίμαζα μέσα μου κρυφά, χωρίς να το υποψιάζομαι, τη μέρα που θα κάνω φτερά και θα φύγω” του Νίκου Καζαντζάκη ή το αγωνιστικό “Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του” του Γιάννη Ρίτσου, γραμμένα σε άπταιστα greeklish (!) Μην πτοηθείς, ούτε να βιαστείς να επικρίνεις. Αρκεί που δραπέτευσαν οι στίχοι από τις μουχλιασμένες βιβλιοθήκες και τους κολοσσιαίους Πολυχώρους Τέχνης και μοιράστηκαν…

Πριν λίγο καιρό μάλιστα, η ποίηση βγήκε ακόμη και καταμεσής των δρόμων. Διαδηλωτές να σηκώνουν πανό με στίχους Ελλήνων ποιητών έξω από τη Βουλή, ποιητικές φράσεις του Καβάφη αποτυπωμένες σε κόκκινα λεωφορεία. “Ειν΄ επικίνδυνον πράγμα η βία”. Η υψηλή ποίηση έγινε σλόγκαν, μπήκε στα στόματα απλών ανθρώπων που αναζητούν το μεροκάματο στα τσιμεντένια παρκέ. Αρκεί μια μονάχα φράση για να δημιουργήσει το ερέθισμα, να ψάξεις μετά μόνος για τη συνέχεια που αποκόπηκε βίαια.

Πλησιάζει η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, λοιπόν. Με τι λέξεις λέτε να το γιορτάσουμε…;

• ποίηση
• ποιητές