Ψηλά τα χέρια… μπααααα Χειραψία

Τι είναι πιο δυνατό τελικά από μια τροπολογία, ένα νόμο, ένα προεδρικό διάταγμα, ένα μνημόνιο, μια έξωθεν χυδαία παραγγελιά. Σκεφτόμουνα. Διαβάζοντας το tweet του αμερικάνου πρέσβη. Επέμβαση ψυχρή, χειρουργική, στην ελληνική “τουιτεροκρατία”.

Είναι η οργή άραγε που σου προκαλεί. Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι έχει αλλάξει το επίπεδο. Δεν οργίζεσαι πιά. Αδιαφορείς. Που να ακουμπήσεις εδώ που τα λέμε. Για να οργιστείς, πρέπει να έχεις και μια σταθερή. Να  στραφείς εναντίον της.

Όταν πενήντα φορές την μέρα τραμπαλίζεται, η σταθερή. Αδιαφορείς.

Είναι και ανθρώπινο. Το  πας να πεις τον πόνο σου και βρίσκεις πιο μεγάλο” σε κάνει να κλείνεσαι στο καβούκι σου.

Και επετεύχθη ο σκοπός του πειράματος. Απομονώθηκες. Στις δικτατορίες της Νότιας Αμερικής, όσο διαρκούσαν, δεν ακουγόταν ούτε για ντισαπαρεσίντος (αγνοούμενους), ούτε για σακατεμένους από τα βασανιστήρια. Στεγανά παντού, γιατί δεν υπήρχε “που να σταθείς” να φωνάξεις. Κι εδώ δεν πήγαμε πίσω.

Μούγκα και όλα ανθηρά ήταν. Προς τα έξω.  Αυτή ήταν και η επιτυχία. Άλλωστε τους μεμονωμένους που το τολμάνε η “γενική γραμμή”, έχει τα όπλα να τους πολεμήσει και να τους απομονώσει 

Ως γραφικούς, ως τρελούς ως αιθεροβάμονες και στην τελική ανάλυση. Αν είναι πολυ ενοχλητικοί μπαίνουν τα μεγάλα μέσα. Κάτι έχει ο καθένας που τρέμει μην πάθει κάτι.

Το σύντροφο, το παιδί, τον δικό σου άνθρωπο, έχει το σύστημα τρόπους να στο βουλώσει. Γιατί μου ήρθε στο μυαλό χτες. Με την επέμβαση του πρέσβη. Συνειρμικά. Η αμερικάνικη πρεσβεία  μίλησε για την “παράσταση” του Ξηρού στο Εθνικό.

Και την κρατική επιδότηση. Ξεχνώντας προφανώς ότι εγώ είμαι κράτος. Εγώ και η επιδότηση. Απο δικούς μου φόρους συντηρείται και το Εθνικό, όπως και το Δελφινάριο η Βουλή.

Και μεταξύ των δύο και τις παραστάσεις τους. Ασε μην πω ποιά προτιμώ εστω και κακή. Οχι αν άρεσε, η παράσταση αν ήταν κακή, αν δεν άξιζε, αν τέλος πάντων ενοχλούσε κάποιον που θα μπορούσε να φύγει στην μέση. Αλλά για το αν “έπρεπε”.

Σου υποδεικνύει κάποιος,  το “πρέπει” όταν είναι αυτός ο ίδιος που το “ορίζει”. Ας ξεπεράσω  την ανακολουθία του “σηκώνω το τηλέφωνο και παίρνω την κυβέρνηση” να πω. Να κατέβει το έργο. Την ανακολουθία της κυβέρνησης εννοώ. Που απαντάει.

Έπρεπε βέβαια, να την έχουμε πάρει πρέφα, την “ανακολουθία” Από την “πρώτη φορά” που προέκυψε θέμα Ξηρού. Εκείνο το καλοκαίρι που μοιάζει τόσο μακρινό. Το περσινό. Που απλά ψέλισε επ’ ευκαιρία της Δικαστικής μεταρρύθμισης. Να βγει ο Ξηρός με “βραχιολάκι” λόγω αναπηρίας. Και μετά σιωπή και μετά γκρεμός, στην εξαγγελία.

Τότε είχε ξεβολευτεί, ο ίδιος ο πρόεδρος του πρέσβη, που είπε την γνώμη του. Ε, όσο να πεις ήταν και πιο φρέσκα τα πράγματα. Διάχυτες σκέψεις. Κι έχεις δίκιο. Και μετά “το φλασάκι”. Το χειρότερο όπλο λοιπόν σε όλα τα παραπάνω.

Είναι η χειραψία.

Είναι η χειραψία.

Το σφίξιμο του χεριού του  άλλου, που θέλουν να τον κάνουν να πιστέψει ότι τους χωρίζει άβυσσος. Ακριβώς στο κέντρο της δε  και οι δυό. Η χειραψία τελικά, είναι το μεγαλύτερο όπλο των καταδικασμένων. Δεν μπορεί να  ηττηθεί.

‘Η “απομόνωση” επιβάλλεται από τον ανώτερο  στον κατώτερο.

Η “διάσταση” γίνεται εθελοντικά μεταξύ ομοίων’…

Μαλκολμ Χ

• Αμερικανική Πρεσβεία
• Εθνικό Θέατρο
• Σάββας Ξηρός