current views are: 4

24 Φεβρουαρίου 2016
Δημοσίευση13:59

Βους επί γλώσσης… Αρχαιοελληνική φράση

Να πω ότι έχει γίνει μονότονο και μόνο έκπληξη, δεν είναι πια, αυτό το “πέσιμο από τα σύννεφα”, που συμβαίνει τρεις φορές τη μέρα σ αυτήν την κοινωνία.

Δημοσίευση 13:59’

Να πω ότι έχει γίνει μονότονο και μόνο έκπληξη, δεν είναι πια, αυτό το “πέσιμο από τα σύννεφα”, που συμβαίνει τρεις φορές τη μέρα σ αυτήν την κοινωνία.

*(για δωροδοκούμενους που ”τα έπαιρναν” για να μη μιλήσουν. Κάποια νομίσματα απεικόνιζαν βόδι)

Να πω ότι έχει γίνει μονότονο και μόνο έκπληξη, δεν είναι πια, αυτό το “πέσιμο από τα σύννεφα”, που συμβαίνει τρεις φορές τη μέρα σ αυτήν την κοινωνία.

Για διαφορετικούς καθημερινά λόγους. Φαντάζει κοινότυπο.

Το τελευταίο πάλι, με το “στόμα ανοιχτό” μας άφησε, εκτός από τα συνηθισμένα κατάγματα. Εκβιαστές δημοσιογράφοι στον Τύπο. Ο Χριστός και η μάνα του, αν είναι δυνατόν. Οτι  τάχαμ…. μέσα στο Ιερό της πληροφόρησης μπήκαν περίεργοι και κάνουν παράσιτα.

Τι λες τώρα;

Βασικά έχω ένσταση στο ένα από τα δύο ουσιαστικά της πρότασης, στο “Δημοσιογράφοι”. Και θεωρώ ότι κάποια στιγμή, πρέπει να γίνει ένας σαφής διαχωρισμός.

Όσοι δουλεύουν στον Τύπο, δεν είναι όλοι δημοσιογράφοι. Και όσοι είναι δημοσιογράφοι, δεν δουλεύουν όλοι στον Τύπο.

Μπορούμε άνετα να καθιερώσουμε άλλους τίτλους προσδιορισμούς και λεξιλόγιο. Με ησυχία. Εντελώς τυχαία κάποιο καιρό πριν, διάβαζα τον Ουμπέρτο Έκο στο τελευταίο του βιβλίο.

“Το φύλλο μηδέν”. Το φύλλο που δεν θα κυκλοφορήσει ποτέ. Το τεύχος που τυπώνεται, σαν η γενική πρόβα για την έκδοση εφημερίδας ή περιοδικού. Και που εμείς οι παλιοί, όσοι από μας είναι στον κλάδο χρόνια και ήταν παρόντες στην γέννηση μιας έκδοσης . 

Γνωρίζουμε.

Το βιβλίο λοιπόν πραγματεύεται την ενότητα “Συσκέψεις και Σύνταξη”. Ειδικά, την έννοια Σύνταξη. Σε  διακόσιες  σελίδες.

Χαρτογραφώντας την ιδέα, τις επιμέρους διασυνδέσεις. την προσωπική και επαγγελματική επιβίωση των συντελεστών και την γέννηση ειδήσεων.

Η ιστορία είναι πάνω σε ένα εκδότη, γκραν λαμόγιο επιχειρηματία, με διάφορες επιχειρήσεις, από ξενοδοχεία μέχρι έργα παντός τύπου. Που θέλει να στήσει μια μηνιαία έκδοση, για να τσακίσει τα κόκαλα, στους παραδοσιακούς εκδότες.

Στο τέλος, δεν φαίνεται καθαρά, πως και γιατί φοβάται και δεν θα κυκλοφορήσει το έντυπο, κατεβάζοντας ρολά.

Στο μεταξύ μαζεύει ένα σωρό δημοσιογράφους. Ειδικοί υποτίθεται, ο καθένας στον τομέα του. Με άριστες γνώσεις copy paste. Αυτοί  προχωράνε στο στήσιμο, του “Αύριο” το όνομα του περιοδικού. Και οι σχέσεις μεταξύ τους και προς τα έξω είναι συναρπαστικές.

Συνομωσίες, ίντριγκες, πληροφορίες από βικιπέδια, παλιές ιστορίες, που ξαφνικά ανοίγουν χωρίς εμφανή λόγο, για να ξανακλείσουν για τον ίδιο.  Καμμιά πρωτοτυπία, σκεφτόμουν όταν το διάβαζα.

Τελικά συμβαίνουν παγκοσμίως. Το στυλ και η ειρωνεία του συγγραφέα, αξεπέραστο. Δεν μπορείς να αποφύγεις συγκρίσεις και ομοιότητες, βέβαια.

Εκτός από το ότι ανακαλύπτεις ότι “κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια”. Είναι και στο μοτίβο “τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου” διεθνώς.

Χρονολογικά, το “μυθιστόρημα” όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος συγγραφέας, τοποθετείται στο 1992. Που σαν χρονολογία είναι σταθμός για την Ιταλία. Μετά γίνανε όλα embedded.  Κάτι σαν το συμπυκνωμένο ζαχαρούχο γάλα δηλαδή.

Όλα μέσα. Στην τελική. Η απελπισία και ο “κόσμος δεν διαβάζει εφημερίδες”…

Χρόνια τώρα μεν και ενώ οι εφημερίδες στήνονται, οι αναγνώστες λείπουν, διεθνώς πάνω κάτω το ίδιο διάστημα, από την εφαρμογή της “μετάλλαξης”. 

Ο “αναγνώστης” απουσιάζει, εκτός φυσικά αν του χρειάζονται, gadgets, cd κουπόνια και επιταγές. Λέγεται, για να πάμε παρακάτω, ότι ο Έκο είχε στο μυαλό του συγκεκριμένη εφημερίδα  και συγκεκριμένο εκδότη, της χώρας του, όταν το έγραφε.

Σε μας τώρα.

Η Ακρόπολη στην επικαιρότητα. Καλά ρε παιδί μου με ρωτάει φίλη προχτές, υπάρχει ακόμη η Ακρόπολη; Και καλά υπάρχει κυκλοφορεί κιόλας; Και καλά κυκλοφορεί απασχολεί και δημοσιογράφους;  Και καλά τους απασχολεί, πως τους πληρώνει;

Σιγά κυρά μου της απαντάς, μία μία οι ερωτήσεις. Το ότι υπάρχει ας το αφήσουμε.

Το γιατί και το πως, τόσα χρόνια, έχει άραγε απασχολήσει, κανέναν; Εννοώ επίσημα σαν Αρχές ρε παιδί μου.

Έτσι ενδεικτικά σαν επιχείρηση, ας πούμε.  Πληρώνει τις υποχρεώσεις της; Τις εισφορές; Τους φόρους;

Είναι δηλαδή σε όλα εντάξει; Πως επιβιώνει; Απλές και χαζές ερωτήσεις βέβαια.

Αλλά ξέρω ‘γω δεν θα σωροβαλιαζόμασταν “ξανά”, απ’ τα σύννεφα αν είχαμε καμμιά ένδειξη-απάντηση επί του θέματος.

Στο μεταξύ στα κάγκελα η Κυβέρνηση, με την πάταξη της διαφθοράς στον Τύπο.

Και την τεράστια επιτυχία. Γιατί το πιστώνεται μια κυβέρνηση το συγκεκριμένο και όχι η Δικαιοσύνη. Ένα άλλο μυστήριο.

Τι να πεις. Ίσως ότι, η διαφθορά στον Τύπο, Θα σταματήσει ίσως όταν σταματήσει και η διαφθορά στην Πολιτική;  Η διαφθορά γενικά. Και η διαφθορά στη σκέψη μας;

Όταν “ίσως” το Πολιτικό ρεπορτάζ, δεν θα γίνεται απο σερνόμενους στα σκαλιά της Βουλής, πάνω κάτω, μήπως και πετύχουν τον ασχέτου, παντός καιρού βουλευτή, να κάνει δηλώσεις;

Ίσως όταν η Πολιτική δεν γίνεται, με Δηλώσεις;

Ίσως όταν η “ανυπαρξία ιδεών” και προγραμμάτων σνομπαριστεί απόλυτα, από τον Τύπο;

Ίσως όταν δεν θα παρουσιάζεται το ουσιαστικά ανύπαρκτο, κυβερνητικό έργο, από το πρωί στις έξη, με μακιγιάζ και κομμωτές στα κανάλια. Αλλά σε υπουργικά γραφεία; Ίσως όταν ο πολιτικός σταματήσει να έχει τον αριθμό τηλεφώνου,  από το συγκεκριμένο φιλαράκι, τον δημοσιογράφο και να τον καλεί λέγοντας:

– Πέρνα μου αυτό;

Ίσως όταν ο δημοσιογράφος μάθει να ρωτάει;

Και επιμένει για την συγκεκριμένη απάντηση, στην συγκεκριμένη ερώτηση;

Και ίσως, τότε που  ο δημοσιογράφος θα ψάχνει τον πολιτικό, για να ενημερωθεί και όχι το αντίθετο

Μπορεί. Μέχρι τότε ας αφήσουμε την διαφθορά να αναπαύεται..

Μην την ταράζετε…