Μην πυροβολείτε το… Survivor!

Μέσα σε ένα περίπου δίμηνο που έχει ξεκινήσει η τηλεοπτική μανία του Survivor έχουν ακουστεί πολλά. 

Τα περισσότερα, όπως άλλωστε είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αρνητικά και αναφέρονται σε όλα εκείνα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ενοχλούν: τα πισώπλατα μαχαιρώματα των παικτών, η επιφανειακή σχέση της έννοιας της ομάδας, ο αγώνας για επιβίωση στο στενό πλαίσιο μας …τυρόπιτας και άλλα. 

Στο ίδιο πλαίσιο, προβληματισμός υπάρχει και για την αδυναμία εκφοράς δημόσιου λόγου, το απαράδεκτο συντακτικό και γενικότερα η κάκιστη χρήση της ελληνικής γλώσσας. Άλλωστε από μόνο του το γεγονός ότι εντός του παιχνιδιού μορφωμένος θεωρείται κάποιος που έχει τελειώσει ένα ΤΕΙ καταδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος. Η ενόχληση ήταν μάλιστα τέτοια που ακόμα και η ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης έβγαλε ανακοίνωση καταπέλτη κατά του παιχνιδιού, επειδή υποτίθεται ότι τα παιδιά μας δεν μπορούν να παρακολουθούν τέτοιου είδους επέσχυντα  προγράμματα.

Την ίδια στιγμή- όπως και σε πολλά άλλα πράγματα βέβαια- στη δημόσια και όχι μόνο συζήτηση παίζεται ένα ακόμα θέατρο του παραλόγου: το παιχνίδι εμφανίζεται να κάνει τηλεθέαση ρεκόρ αλλά κανείς δημόσια δεν παραδέχεται πως το παρακολουθεί! Κανείς δεν βλέπει αλλά όλοι ξέρουν το αρχηγό «Πανάρα», μάνατζερ ράγκμπι-δημόσιο υπάλληλο-δημοσιογράφο, το μοντέλο-μπάρμαν Χανταμπάκη ή τον γητευτή της Σκιάθου, Ντάνο. Το δε αντίστοιχο hashtag στο twitter κατακτά συνεχώς τη κορυφή με τα εικονικά προφίλ να σχολιάζουν και τη παραμικρή εξέλιξη του reality.

Ωστόσο, όπως και σε οτιδήποτε άλλο, έτσι και εδώ η κριτική έχει και τα όρια της: Μπορεί το επίπεδο των ελληνικών να είναι χαμηλό, με «τους ψήφους» και τους «ίσοις όρους» αλλά κανένα πρόγραμμα δεν μπόρεσε ποτέ να συγκεντρώσει υψηλά νούμερα τηλεθέασης, χωρίς να απευθυνθεί στη μεγάλη μάζα του κόσμου. Χωρίς δηλαδή να επιχειρήσει να πιάσει όλες τις ηλικιακές ομάδες και τις αντίστοιχες κατηγορίες εκπαίδευσης. Όπως και στην ίδια την εκπαίδευση άλλωστε, όταν κανείς στοχεύει στη μαζικότητα, αναγκαστικά χάνει στη ποιότητα. 

Στην τελική αν όλοι οι διαγωνιζόμενοι είχαν στη κατοχή τους διδακτορικούς τίτλους σπουδών πως θα μπορούσαμε όλοι εμείς να νιώσουμε σημαντικοί με το να εντοπίζουμε και να τονίζουμε τα παιδαριώδη λάθη τους; Μήπως τότε θα κατηγορούσαμε το παιχνίδι ότι επιχειρεί να μας προκαλέσει κόμπλεξ κατωτερότητας;

Σε ό,τι αφορά τον παιδαγωγικό χαρακτήρα του show και τη ηθική του διάσταση, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο κωμικοτραγικά: σε μια χρεοκοπημένη κοινωνία, που επί δεκαετίες κυνηγούσε το εύκολο και γρήγορο κέρδος, εμφανίζεται ξαφνικά μια υποκριτική και μεταφυσικού χαρακτήρα απαίτηση για υπερβάσεις.

Τη στιγμή που τα παιδιά μεγάλωναν στη λογική του βολέματος σε μια θέση στον ήλιο του δημοσίου μέσω πολιτικών και μη εξυπηρετήσεων, πλέον οι καθηγητές, που ανάθεμα και αν οι ίδιοι έχουν την κατάλληλη επάρκεια να διδάξουν στα σχολεία θίγονται επειδή η τηλεόραση ενοχλεί την αισθητική τους.

Είναι πιθανότατα βέβαια, αυτοί και άλλοι τόσοι που φωνάζουν και υποτίθεται δεν παρακολουθούν τα δημιουργήματα του διαβόλου, εκείνοι που κρυφά τα βράδια μπαίνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook κτλ) και χαζεύουν με τις ώρες προκλητικές κατά τα άλλα σελίδες ηδονιστικού περιεχομένου.

Το Survivor και το κάθε αντίστοιχο τηλεοπτικό πρόγραμμα είναι όπως το junk food: γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν μπορείς να τρέφεσαι με αυτό αλλά το κάνεις γιατί είναι εύκολο, φτηνό και νόστιμο. Αν δεν αποφασίσουμε λοιπόν να αρχίσουμε συλλογική δίαιτα, καλύτερα να σωπάσουμε και να συντονιστούμε όσο αντέξουμε στον ΣΚΑΪ. Εξάλλου όσο περνάει ο καιρός η πείνα έρχεται όπως και ο χειμώνας στην περίφημη σειρά της HBO «Game of Thrones». 

• Survivor
• ΣΚΑΪ