Η μια ώρα Βουλή κάνει περισσότερο κακό από το Survivor που είναι μια χαρά παιχνίδι…

Είναι ευγενής. Ψύχραιμος και ιδιαίτερα δημιουργικός. Τα τελευταία χρόνια η πορεία του είναι παντελώς αντίστροφη με την πορεία της χώρας. Σκηνοθετεί και παίζει σε θεατρικές παραστάσεις που γίνονται επιτυχίες και τώρα πρωταγωνιστεί στην νέα ταινία του Περάκη success story. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, πιστεύει ακράδαντα ότι ο ηθοποιός πρέπει να βγάζει τον ανήλικο ενθουσιώδη εαυτό του, αλλά εδώ αυτό γίνεται δυστυχώς με τους πολιτικούς…. Η χώρα μας από μια παρατεταμένη εφηβεία πέρασε απότομα σε μια σκληρή και παρατεταμένη ενηλικίωση. Αυτό που μετρά για τον ώριμο πλέον ηθοποιό και σκηνοθέτη είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και πως τις χτίζεις μέσα στο χρόνο. Είναι η μόνη άξια επένδυση…

Θα ξεκινήσω λίγο διαφορετικά. Πριν μέρες από έναν σεβαστό σε σας ηθοποιό τον Κώστα Καζάκο έγινε μια δήλωση. Ότι όσοι νέοι φεύγουν έξω είναι προδότες. Θέλετε να την σχολιάσετε;

Παρότι δεν σχολιάζω δηλώσεις άλλων, ναι την άκουσα και τη διάβασα. Πιστεύω ότι κάτι άλλο ήθελε να πει ο άνθρωπος και όχι αυτό. Καμιά φορά κάποια δήλωση παρερμηνεύεται και από τα Μέσα. Δεν πιστεύω ότι ήθελε να πει αυτό. Γιατί φυσικά δεν είναι προδοσία.  Κάτι άλλο, που παρερμηνεύτηκε…

Η νέα ταινία του Περράκη, success story είναι κάτι σαν ηθογραφία εποχής μας; Υποδύεστε ένα ψυχίατρο, γιο καναλάρχη, που ετοιμάζεται να μπει στην πολιτική;

Ναι, υποδύομαι τον Παναγή Πάνδωρα. Ψυχίατρος, γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας που είναι μέσα στα «πράγματα» (με πατέρα καναλάρχη και ιδιοκτήτη εκδοτικού οίκου, ο οποίος σε μια κοινωνική εκδήλωση στο πολιτιστικό κέντρο του πατέρα του γνωρίζει μια νεαρή και φιλόδοξη απόφοιτο της σχολής του Εθνικού, την Τζωρτζίνα Τζελέπη (Φιόνα Γεωργιάδη), και ξεκινάει, κόντρα στα προγνωστικά, έναν «άνισο» έρωτα. Το «Success story» (σε σενάριο της Κατερίνας Μπέη), με το οποίο ο Περράκης επιστρέφει στο σινεμά είναι ένα χρονικό προδοσίας, συνωμοσίας και ίντριγκας, μια «γκρίζα» κωμωδία στα πρώτα χρόνια της κρίσης και ένα σκοτεινό παιχνίδι με πανίσχυρους παίκτες. «Η ιστορία παρατηρεί τους ήρωές της ενώ η Ελλάδα γίνεται μια άλλη χώρα. Βλέπουμε μέσα από τους χαρακτήρες της υπόθεσης την Ελλάδα από το 2007 έως το 2014. Ο Πάνδωρας είναι ευνοημένο μέλος της κοινωνίας, με ικανότητα για το καλύτερο και το χειρότερο, όμως φτάνει στο χείλος της καταστροφής και για να βρει διέξοδο αποφασίζει να κατέβει στην πολιτική». Κινείται από ιδιοτέλεια. Βλέπουμε στο κάδρο της ταινίας όλες τις παθογένειες του τρόπου μιας μεγάλης κοινωνικής ομάδας, πολύ αναγνωρίσιμης».

Μοιάζει, το θέατρο να ανθεί στα χρόνια της κρίσης και εσείς προσωπικά να κινείστε στη ρότα της δημιουργίας, πολύ δυναμικά. Αυτό σημαίνει ότι η κρίση δεν σας αγγίζει;

Γενικά δουλεύω ασταμάτητα. Προετοιμάζομαι καλά, γιατί αυτό έχει σημασία. Η σωστή προετοιμασία. Παράλληλα με την ταινία ετοιμάζω για τον Οκτώβριο  το – άπαιχτο στην Ελλάδα – έργο «The seafarer» του Ιρλανδού Κόνορ ΜακΦέρσον (βραβευμένο με Βραβείο Λόρενς Ολίβιε ως καλύτερο έργο της χρονιάς το 1995), με τους Δημήτρη Καταλειφό και Λουκία Μιχαλοπούλου, στο Θέατρο Αθηνών και τον Ιανουάριο θα παρουσιάσει το «Skylight» του Βρετανού Ντέιβιντ Χέαρ στο θέατρο Εμπορικό, σε μετάφραση Μιρέλλας Παπαοικονόμου, στο οποίο θα παίζει με τους Αιμίλιο Χειλάκη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Νίκο Ψαρρά και Προμηθέα Αλειφερόπουλο, στους πέντε ρόλους του έργου. Αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι κρίση. Η κρίση κρατάει λίγο, είναι κάτι πιο μόνιμο και πιο βαθύ. Είναι κάτι που έχει να κάνει με την παρατεταμένη εφηβεία που τώρα έχει περάσει σε παρατεταμένη σκληρή περίοδο ενηλικίωσης. Όντως από το ΄07 ως τα σήμερα είναι τα καλύτερα δημιουργικά μου χρόνια. Νομίζω παρότι και εγώ πλήττομαι σαν άνθρωπος της μεσαίας τάξης ότι είμαι σε αντίθετη εντελώς πορεία με αυτή της χώρας. Το δικαιολογώ. Αστειευόμενος, θα πω, πως, αν η δημοκρατία μας μετά την Μεταπολίτευση γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου του 1974 είναι 4 χρόνια μικρότερη από μένα γιατί εγώ γεννήθηκα στις 24 Ιουλίου του 1970…

Τι προτιμάτε να παίζετε να σκηνοθετείτε σύγχρονο θέατρο, ή σας ελκύει η αρχαία τραγωδία;

Μου αρέσουν τα σύγχρονα έργα και κυρίως τα άπαιχτα έργα. Δεν φοβάμαι την αρχαία τραγωδία αλλά δεν έχω σκηνοθετήσει και θα σου πω γιατί. Εμένα με ενδιαφέρει μια παράσταση στην οποία θα πω μια ιστορία. Να την αφηγηθώ με τον καλύτερο τρόπο. Το κλασικό ρεπερτόριο, είναι έργα που επειδή έχουν ανεβεί πολύ, βάζουν τους δημιουργούς να σκεφτούν τον καινούργιο κυρίως τρόπο ανεβάσματος. Είναι η διαφορά του ΠΩΣ με το ΤΙ. Εμένα με ενδιαφέρουν οι ιδέες. Δηλαδή το ΤΙ. Για  αυτό και με ενδιαφέρουν τα σύγχρονα έργα. Που καταπιάνονται με το σήμερα. Για την ώρα. Αργότερα βλέπουμε…

Στα έργα που παράλληλα δουλεύετε παρότι είναι διαφορετικά έχει τύχει να προσέξετε κάποιες ομοιότητες;

Ναι διαπιστώνω κάποιες ομοιότητες σιγά σιγά και κυρίως κατόπιν εορτής. Ενώ είναι τελείως διαφορετικά έργα συνήθως διαπιστώνω ότι η προσωπική μου ματιά έχει να κάνει με ένα κοίταγμα αγαπητικό. Αισθάνομαι ότι δεν υπάρχουν ενήλικες. Βλέπω στον καθένα τον ανήλικο εαυτό του, τον παιδικό εαυτό του, που από εκεί πηγάζει και η προβληματική συμπεριφορά του. Από τις αγκυλώσεις, τα όνειρα, τα προβλήματα με τα οποία δέθηκε πολύ στενά και βυθίστηκαν μέσα του στην παιδική του ηλικία. Αυτά τα χαρακτηριστικά όσες επιχωματώσεις και να πάρουν και όσο κύρος και να αποκτήσουμε θα μας δεσμεύουν ή στην καλύτερη περίπτωση θα μας βοηθήσουν να πετάξουμε ψηλά….Ο ανήλικος εαυτός μας πετάγεται στη σκηνή, αυτός δημιουργεί. Αυτός ο λοξός, ο ιδιαίτερος, ο εφηβικός, ο ενθουσιώδης. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πως ο ανήλικος εαυτός μας κυριαρχεί και στην κοινωνική μας συμπεριφορά. Ως πολίτες χρειάζεται να είμαστε λιγότερο ανήλικοι όπως και η πολιτεία επίσης…

Ανάμεσα σε θεατρικά, σκέψεις, προβληματισμούς αλαφρύνουμε την κουβέντα μιλώντας λίγο για το Survivor. Άλλωστε είναι ένα παιχνίδι που το ξέρει καλά. Ποια είναι η γνώμη του λοιπόν;

Το Survivor είναι μια χαρά παιχνίδι. Μια εξαιρετική εμπειρία και δεν μετανιώνω καθόλου για αυτό. Για βάλε τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τη φύση; Εκεί σε θέλω μάστορα, όχι που μου τα έχεις όλα έτοιμα! Θεωρώ αφελείς και σαχλαμάρες αυτά που λένε ότι βλάπτει κλπ. Μια ώρα μετάδοση από το κανάλι της Βουλής με όσα γίνονται μέσα στη Βουλή μπορεί να βλάψει παραπάνω και τους ενήλικες και τους ανήλικες από ότι το Survivor. Είναι ένα πολύ καλό τηλεοπτικό προϊόν… 

Μπλέξατε και με την πολιτική. Κάλυψε κάποια ανάγκη σας; Θα το σκεφτόσαστε ξανά;

Προφανώς μου κάλυψε την ανάγκη να βρεθώ με ανθρώπους που μπορώ να συνεννοηθώ. Ένοιωθα λίγο μόνος στις σκέψεις μου, αλλά φυσικά δεν ήμουν. Μπορεί να ξεκινούσαμε από διαφορετικές αφετηρίες αλλά συμφωνούσαμε στα στοιχειώδη. Το 2009 ζούσαμε σε άλλη χώρα. Σαν πολίτης θα πω τη γνώμη μου με ενδιαφέρει αλλά όχι δεν θα εμπλακώ ξανά. Ο πολιτικός χρειάζεται να είναι χαλκέντερος να αντέχει τις απογοητεύσεις όταν σε μας ο συμβιβασμός, η συναίνεση μπορεί να θεωρηθεί και προδοσία. Η πολιτική δεν είναι χόμπι. Πρέπει να πω ότι με απορρυθμίζουν όσα συμβαίνουν στη χώρα. Όχι τόσο επειδή χειροτερεύουν τα οικονομικά προβλήματα όσο γιατί με όλη αυτή τη τρέλα δεν μπορείς να φτιάξεις τίποτα.

Μέσα σε όλα τα θεατρικά τα κινηματογραφικά, να και ένα απρόσμενο τηλεοπτικό. Λόγω τιμής 20 χρόνια μετά;

Η Μιρέλλα είναι για μένα μια σπάνια περίπτωση. Μου έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία που τιμά το βιογραφικό μου και έχει περίοπτη θέση στη καρδιά μου. Εγώ ποτέ δεν φτύνω εκεί που τρώω. Τίμια πράγματα. Για όλα. Και φυσικά πρώτα από όλα για τη Μιρέλλα που είναι η κορυφή. Ναι έχουμε συζητήσει το 20 χρόνια μετά και θα είναι ευχής έργο να το δούμε να ξαναζωντανεύει. Έχουμε το πρώτο επεισόδιο αλλά ασφαλώς έχουμε πολύ δρόμο ακόμα…

Έχετε ένα γιο, μια μεγάλη οικογένεια όπως λέτε, ωστόσο ισχύει ότι οι σταθερές στη ζωή μας τις καθορίζουν οι φίλοι που επιλέγουμε;  

Με το γιο μου έχω αυτή τη σχέση της παράδοσης και της άνευ όρων αγάπης. Ναι έχω μια μεγάλη οικογένεια, αισθάνομαι πλήρης και έχω φίλους που είναι σαν αδέλφια μου. Από το σχολείο, από το Εθνικό και καινούργιους. Η σχέση με τους ανθρώπους μας καθορίζει. Ότι και να κάνεις, ότι και να αποκτήσεις, φήμη, χρήμα, δόξα αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο στην πάροδο των χρόνων είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Είναι ένα πεδίο που αξίζει να επενδύσεις.

Έχουν πει πως έχετε μαλώσει με την…. Αποτυχία. Όλοι σας κρίνουν καλά. Νοιώθετε τυχερός, ευτυχής;

Δεν υπάρχει τέτοια συνταγή! Θα κάνουμε πράγματα καλά θα κάνουμε και λάθη. Θα πετύχουμε και θα αποτύχουμε. Έχω κάνει πράγματα που δεν πέτυχα. Είναι λάθος να ξεκινάς για να κάνεις επιτυχία. Εμένα με ενδιαφέρει η σωστή απόφαση στην αρχή. Να βρω ένα καλό έργο. Όταν ανέβασα τον «Πουπουλένιο» όλοι μου λέγανε θα καταστραφείς. Μια φίλη μου μου είχε πει ότι από την Αλίκη Βουγιουκλάκη ως τον Λευτέρη Βογιατζή αυτό μας κρίνει είναι ο χρόνος. Και στο μερίδιο της επιτυχίας και της αποτυχία. Στην πραγματικότητα και ευτυχώς δηλαδή ο χρόνος είναι ο κριτής μας. Κανείς άλλος. Ας σταθούμε στην καλύτερη έκδοση του εαυτού μας και ας περιμένουμε…

• ηθοποιός
• θέατρο
• Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης