current views are: 2

5 Ιουνίου 2015
Δημοσίευση11:10

Τα “flyover states” και η Ελλάδα

Οι πολιτείες  (και οι χώρες;) που αργοπεθαίνουν, βυθισμένες στην αδιαφορία και στη θλίψη

Δημοσίευση 11:10’
αρθρο-newpost

Οι πολιτείες  (και οι χώρες;) που αργοπεθαίνουν, βυθισμένες στην αδιαφορία και στη θλίψη

Οι πολιτείες  (και οι χώρες;) που αργοπεθαίνουν, βυθισμένες στην αδιαφορία και στη θλίψη

Δεν είναι όλες οι πολιτείες ίδιες στην Αμερική. Είναι και μερικές που τις ονομάζουν “flyover states”. Αυτές δηλαδή που δεν πατάς το χώμα τους ποτέ, αλλά περνάς με το αεροπλάνο από πάνω τους. Και άμα θέλεις ρίχνεις μια ματιά απ’ το παράθυρο και κοιτάς κάτω. Άμα δε θέλεις, κατεβάζεις το κουρτινάκι και γεια σας. Πολιτείες σαν τη Τζώρτζια, ας πούμε, σαν την Αλαμπάμα, την Αριζόνα, το Νιου Μέξικο και πάει λέγοντας. Αυτό που κάποιοι το λένε midwest και κάποιοι άλλοι το αποκαλούν heartland. Κι εσύ περνάς με το αεροπλάνο στα ύψη και δεν τις αντικρίζεις ποτέ. Ταξιδεύοντας από την Ανατολική στη Δυτική ακτή και τούμπαλιν.

Οι “flyover states”, οι πολιτείες που αργοπεθαίνουν. Με τα καλύτερα μυαλά να τις εγκαταλείπουν για τα λαμπερά φώτα της Νέας Υόρκης, του Σικάγου, του Λος Άντζελες και  αυτούς που μένουν πίσω να αναζητούν ανακούφιση στους τεχνητούς παραδείσους. Όσοι και όσες αποκρυπτογραφούν την αμερικάνικη ειδησεογραφία θα έχουν συχνά πυκνά αντικρίσει ρεπορτάζ για την αδιανόητη διάδοση του crystal meth στις συγκεκριμένες περιοχές και για τη μετατροπή πλείστων όσων οικιών σε «μαγειρεία» ναρκωτικών ουσιών.  Όπου αργοπεθαίνει κάθε ελπίδα, βουτηγμένη στις βαθιές σκιές της απελπισίας.

Οι “flyover states” ψοφάνε μέρα με την ημέρα. Δεν χάνουν μόνο ανθρώπους, χάνουν εγκαταστάσεις, χάνουν βιομηχανίες, χάνουν κάθε είδους οικονομικές δραστηριότητες. Κανείς δεν επενδύει στις “flyover states” κι αν παρ’ ελπίδα κάποιος αποφασίσει να ρίξει λεφτά απαιτεί να πληρωθεί με αίμα και σάρκα. Οι δρόμοι τους ξεφλουδίζουν, τα σπίτια τους ξεφτίζουν, τα στοιχεία της φύσης ξεσαλώνουν. Και αφήνουν πίσω τους νεκρούς και τραυματίες, απλά νούμερα της στατιστικής που μετράει νύχτες και μέρες.

Στις “flyover states” βασιλεύει η θλίψη. Βασιλεύει η παραίτηση, κυριαρχεί  ο φαταλισμός, χαλάνε κόσμο οι αναστεναγμοί. Περνάς με το αμάξι απ’ τα χωριά και τις κωμοπόλεις (έχω κάνει μια μικρή διαδρομή…) και νομίζεις ότι βολτάρεις στις πόλεις φαντάσματα των χρυσοθήρων. Βλέπεις τον κόσμο κλαταρισμένο, βλέπεις τα αμάξια ταλαιπωρημένα, βλέπεις αυτά τα ξύλινα τα δίπατα έτοιμα να κουτρουβαλήσουν. Ακόμη και οι περίφημες «ντάινες» που πάνω τους οικοδομήθηκε το αμερικάνικο όνειρο, δείχνουν συναχωμένες και εμπύρετες. No fun που θα έλεγε κι ο δόλιος ο Iggy.

Οι “flyover states” χάσανε στη ζαριά. Την πατήσανε, ποντάρανε λάθος και τώρα πληρώνουν. Και θα πληρώνουν στον αιώνα τον άπαντα, γιατί δεν νοιάζουν κανέναν. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την τύχη τους, δεν καίγεται για το μέλλον τους. Είναι απλά σημεία στο χάρτη, στο χαρτί που ξεθωριάζει διαρκώς, απλά μπιπ στο GPS που τα προσπερνάς και τα ξεχνάς. Πετάς απλώς από πάνω τους. Αλλά κι αν τύχει να τις επισκεφτείς καμιά φορά, άμα λάχει να περάσεις απ’ τα μέρη τους στην τουριστική σαιζόν, δεν αφήνει τίποτα στο διάβα σου. Στην πολύφερνη Νέα Ορλεάνη, με τα εκατομμύρια των τουριστών και το Mardi Gras και την αλεγρία όλη νύχτα, αρκούσε μια επίσκεψη του τυφώνα Κατρίνα για να διαλυθούν όλα. Γιατί κανείς δεν είχε μπει στον κόπο να τσεκάρει τις αντοχές των φραγμάτων ή να χτίσει καινούρια. Γιατί το πνεύμα του Ρούζβελτ είχε από καιρό αφήσει πίσω του τη Λουιζιάνα…
Υ.Γ.: Οποιαδήποτε ομοιότητα με την Ελλάδα που ονειρεύεται ο κύριος Τόμσεν, δεν είναι διόλου συμπτωματική.