current views are: 2

10 Ιουλίου 2015
Δημοσίευση10:15

Ενόψει συμφωνίας

Τώρα που φτάνουμε κοντά στο ντιλ, δυο σκέψεις για το μέλλον

Δημοσίευση 10:15’
αρθρο-newpost

Τώρα που φτάνουμε κοντά στο ντιλ, δυο σκέψεις για το μέλλον

Τώρα που φτάνουμε κοντά στο ντιλ, δυο σκέψεις για το μέλλον

Δεν παριστάνω τον ειδικό και δεν γνωρίζω τι συμβαίνει στην κεφάλα του χερ Σόϊμπλε. Ξέρω, ξέρω, υποτίθεται ότι τη συμφωνία μας την υπαγόρευσαν οι Γερμανοί και τη γράψαμε καθ’ υπόδειξή τους. Αλλά και πάλι, ποτέ δεν γνωρίζει κανείς αν του τη σβουρίξει του τύπου τελευταία στιγμή και δει το όνειρο ότι η χώρα του είναι παγκόσμια υπερδύναμη και αποφασίσει να τα τινάξει όλα στον αέρα. Κούγκι, που θα έλεγε κι ο δικός μας ο Πάνος

Ας πούμε όμως ότι το λέει το «ναι» στη συμφωνία ο Βόλφγκανγκ. Τότε προκύπτουν δυο θεματάκια, που θα ήθελα να τα κρατήσουμε στην άκρη του μυαλού μας. Το πρώτο έχει να κάνει με την ερμηνεία των όρων και των παραγράφων και των αστερίσκων. Διότι ο δαίμων, όπως ξέρουμε όλοι και όλες, κρύβεται στις λεπτομέρειες. Πάρτε για παράδειγμα την ΕΡΤ και την περιπέτειά της. Ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ δεν επιβάρυνε το δημοσιονομικό έλλειμμα και καμία δουλειά δεν είχε η κυβέρνηση Σαμαρά να την κλείσει και να απολύσει τους εργαζόμενούς της. Αλλά το έκανε και μάλιστα ρίχνοντας «μαύρο» εν ριπή οφθαλμού.

Η αιτία; Ζήταγε εκείνη την εποχή η τρόικα 10.000 «κεφάλια» εργαζομένων στον Δημόσιο τομέα και επειδή κανένας υπουργός δεν έπαιρνε την ευθύνη να προχωρήσει σε εκκαθαρίσεις, βρέθηκαν τα εύκολα θύματα στην Αγία Παρασκευή. Και βαφτίσθηκε ψάρι το κρέας και πήραν την άγουσα για το λογιστήριο 2.500 άνθρωποι. Και δεν είπανε τίποτα οι Ευρωπαίοι «ορθολογιστές», που κόπτονται για την σωστή, την άψογη λειτουργία του κράτους και των θεσμών. Όπως λοιπόν δεν είπανε τίποτε τότε, έτσι μπορεί να μην πούνε τίποτα και σε μελλοντικές περιπτώσεις όπου θα παίρνουν το πάνω χέρι οι παρατυπίες. Οι όποιες παρατυπίες. Καταλαβαινόμαστε υποθέτω και λεπτομερείς αναλύσεις δεν χρειάζονται. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους…

Από εκεί και πέρα, σίγουρα θα προκύψει θέμα ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και να δουλέψει εν τέλει η συμφωνία, κάποιοι θα τα πάρουν στο κρανίο, θα διαχωρίσουν τις θέσεις τους και θα πουν αντίο. Επ’ αυτού, επί της διασπαστικής προοπτικής,  είχα γράψει κάποια πραγματάκια προ καιρού και τα επαναλαμβάνω:

«Είναι γνωστές οι βολές εξ ευωνύμων εναντίον μιας συμφωνίας με τους δανειστές. Ότι δηλαδή ξεχνάει ο ΣΥΡΙΖΑ τις υποσχέσεις του προς το λαό, ότι δεν είναι αριστερή πολιτική αυτό το πράγμα, ότι συμβιβάστηκε το κόμμα με τους ισχυρούς και πάει λέγοντας. Καλώς ή κακώς υπάρχουν, καλώς ή κακώς διατυπώνονται όλο και πιο φωναχτά. Και ρωτάω εγώ τώρα: Είναι δυνατόν η αριστερή αντιπολίτευση (και δεν εννοώ εδώ τον σοβαρό, σοβαρότατο Παναγιώτη Λαφαζάνη), να βλέπει αυτό το εικοσαρικάκι διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία και να μην ονειρεύεται για τον εαυτό της ένα πέντε ένα έξη ένα επτά τοις εκατό; Και από εκεί και πέρα έχει ο Θεός. Από κάτι ανάλογο δηλαδή δεν ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν κάτι χρόνια κι έφτασε να γίνει κυβέρνηση τον Γενάρη;

Την ίδια ώρα με τους αριστερούς (ή αριστεριστές αν προτιμάτε), εκφράζονται αντιπολιτευτικά και κάποια στελέχη που το βλέπουν κάπως πιο «προσωπικά» το θέμα. Από τον Μιχελογιαννάκη ας πούμε (Μιχελογιαννάκης παντού!) που καλεί κουτοπόνηρα τον λαό να κατέβει στους δρόμους για να στηρίξει τάχα τον ΣΥΡΙΖΑ, ως τον Γιάννη Βαρουφάκη που κουράστηκε να τον υποτιμούν και τα χώνει όπου σταθεί και βρεθεί. Συν άλλα πλάσματα, που κινούνται διακριτικά μεν αποφασιστικά δε. Και αφήνουν να εννοηθεί ότι, αν παραστεί ανάγκη, θα πράξουν αναλόγως. Για να στήσουν δικό τους σχηματισμό υποπτεύομαι, για να τσιμπήσουν και αυτοί (ή αυτές…) ό,τι μπορεί να τσιμπηθεί από το άγιο, το τιμημένο εικοσάρικο της διαφοράς.»

Αυτά τα έγραφα στις 20 Μαῒου και νομίζω ότι ταιριάζουν απόλυτα και στις σημερινές προθέσεις κάποιων στελεχών. Και άντε να δούμε τώρα, ποιος (ή ποια…) θα πάρει την ευθύνη να τραβήξει τη σκανδάλη.