current views are: 2

13 Αυγούστου 2015
Δημοσίευση10:59

ΣΥΡΙΖΑ: τέλος εποχής

Κληρώνει εντός των προσεχών ημερών για τη διάσπαση του κυβερνώντος κόμματος

Δημοσίευση 10:59’
αρθρο-newpost

Κληρώνει εντός των προσεχών ημερών για τη διάσπαση του κυβερνώντος κόμματος

Κληρώνει εντός των προσεχών ημερών για τη διάσπαση του κυβερνώντος κόμματος

Απόψε το βράδυ τελειώνει το στόρι ΣΥΡΙΖΑ. Τελειώνει το στόρι του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, για να είμαι απολύτως ακριβής. Τα πως και τα γιατί τα έγραψε μια χαρά ο Τάκης Χατζής, μην επαναλαμβανόμαστε εδώ πέρα. Σημασία έχει ότι το κυβερνόν κόμμα οδεύει σε διάσπαση. Μία ακόμη διάσπαση στο χώρο της ελληνικής αριστεράς, μία ακόμη από τις πολλαπλές διασπάσεις που έχει χρεωθεί στην πορεία της. Είναι το χόμπι άλλωστε των αριστερών να διασπώνται, τόσο εδώ όσο και διεθνώς. Από την εποχή που οι μπολσεβίκοι χωρίσανε τα τσανάκια τους από τους μενσεβίκους και πήγε ο καθένας τη βόλτα του. Τα αποτελέσματα γνωστά σε όλους και όλες…

Προσωπικώς έχω ζήσει δύο διασπάσεις αριστερών σχηματισμών. Εντάξει, τυπικά πρόλαβα και την Βήτα Πανελαδική, αλλά μόλις είχα μπει στον Ρήγα, ήμουνα και ανήλικο, τίποτα δεν κατάλαβα. Οπότε κάνω ένα άλμα χρονικό και πάω στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, όταν ανατινάχθηκε το ΚΚΕ εσωτερικού. Αιτία η πρωτοβουλία του Λεωνίδα Κύρκου να ξεφορτωθεί το κόμμα τον κομμουνιστικό χαρακτήρα του και να αγκαλιάσει την ευρύτερη ανανεωτική αριστερά. Αυτό έλεγαν τουλάχιστον ο ίδιος και οι υποστηρικτές του, τους πίστεψε η πλειοψηφία (με τη βοήθεια του Κώστα Φιλίνη), έγινε το ΕΑΡ, σηκωθήκανε και φύγανε οι κομμουνιστές (υπό τον Γιάννη Μπανιά), αντί για αγκαλιές, είχαμε κλάματα.

Η δεύτερη διάσπαση; Λίγα χρόνια αργότερα με τον Συνασπισμό της Αριστεράς.  Όπου φτάσαμε σε ένα σημείο να προταθεί (πάλι από τον Λεωνίδα Κύρκο και τους υποστηρικτές του) η διάλυση των ιδρυτικών κομμάτων και η συγκρότηση ομογενοποιημένου πολιτικού σχηματισμού. Το ακούσανε στο ΚΚΕ και φρικάρανε, πήρανε το καπελάκι τους και φύγανε. Όχι όλοι βεβαίως, καθότι μια σειρά από στελέχη της νέας γενιάς αποφάσισαν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με τον Περισσό και να ποντάρουν το πολιτικό τους μέλλον στον Συνασπισμό. Το ποιους δικαίωσε η ιστορία και ποιους όχι το ξέρουν πλέον και τα μικρά παιδιά, να μην το ξαναγράφω. Για να προκύψει όμως αυτή η δικαίωση πέρασαν πολύ περισσότερα έτη από όσα θα χρειάζονταν αν δεν είχε συμβεί η διάσπαση.

Κοινά γνωρίσματα σε αμφότερες τις περιπτώσεις; Πρώτον η πικρία, η χολή και το δηλητήριο. Ούτε το Χόλυγουντ δεν θα μπορούσε να σκεφτεί και να στήσει τέτοιες σκηνές μίσους και απέχθειας. Μπροστά να ήσασταν να τα βλέπατε και δεν θα πιστεύατε ότι αυτοί οι άνθρωποι που βρίζονταν με τον χειρότερο τρόπο μέχρι χθες ανήκαν στον ίδιο πολιτικό σχηματισμό και συνεργάζονταν και ψήφιζαν το ίδιο πράγμα. Χώρια το παραμύθι που πήγαινε σύννεφο. Δούλευα στον 902 Αριστερά στα FM (ως εξωκομματικός) όταν έγινε η διάσπαση του Συνασπισμού και ακόμη θυμάμαι κάποιους «συντρόφους» να καταλαμβάνουν το στούντιο για να καταγγείλουν τον δογματισμό του ΚΚΕ και να κηρύξουν τον ορθό λόγο της επανάστασης. Εννιά στους δέκα βρήκαν δουλειά εντός ολίγων ημερών σε δημοφιλές “αστικό” ραδιόφωνο, αυτά όμως είναι παλιές ιστορίες και πού να τις σκαλίζεις τώρα…

Δεύτερον, πήγε σπίτι του ένας σωρό κόσμος. Τα παράτησε δηλαδή και αποφάσισε να μην ξανασχοληθεί με την ενεργό πολιτική. Τις παρέδωσε τις ταυτότητές του τις κομματικές, είπε «αντίο», έβαλε παντόφλες κι έκατσε στον καναπέ. Και δεν ήταν δύο ή τρεις όσοι και όσες αποχώρησαν. Ήταν πολύς λαός, ήταν χίλιοι δεκατρείς, με αποτέλεσμα να υποστούν πλήγμα βαρύ τα κόμματα. Υποθέτω ότι τα στελέχη του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, είτε προέρχονται από το ΚΚΕ Εσωτερικού είτε από το ΚΚΕ, δεν τα λησμονούν αυτά τα ωραία και δεν πιστεύουν ότι μετά από μια διάσπαση απλώς θα μοιράσουν τις δυνάμεις τους. Τόσοι από εδώ, τόσοι από εκεί, τρεις το λάδι τρεις το ξύδι, μικροζημιές μικροκέρδη και πάει λέγοντας. Λυπούμαι πολύ, αλλά σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις η δύναμη της απογοήτευσης είναι πιο ακατανίκητη κι από την ισχύ της ελπίδας